Spinvis

Jaren geleden kende ik hem al van dat liedje over een snelweg, (Bagagedrager?) maar hij sprak me nooit zo aan. Wat ik wel bijzonder vond was dat hij in zijn eentje op zijn zolderkamertje hele CD’s in elkaar zat te knutselen. Ondertussen werden steeds meer mensen om mij heen fan, zelfs mijn eigen kinderen. Dus toen Spinvis (alias Erik de Jong) gisteren in het Patronaat optrad moest ik zelf maar eens een kijkje nemen. Zoon M. van 15 voorzag dat er alleen maar veertigplussers in de zaal zouden zitten, maar die waren vorige maand al in de Philharmonie geweest. Nu was de beurt aan twintigers, dertigers en alto’s.
Spinvis speelde met een zevenkoppige band, met naast drums, toetsen en gitaar ook een celliste, en op trompet (èn trommelend op een stuk golfplaat en een autostuur) Hans Dagelet, bofte ik even!
Ik ben niet teleurgesteld, ze speelden bijzondere liedjes met aparte, soms bijna surrealistische teksten. De begeleiding was erg afwisselend en daardoor bleef het boeien. Een aantal liedjes kende ik al, zoals Wespen op de appeltaart of, Ik wil alleen maar zwemmen. Heel bijzonder was de uitvoering van het nummer Dag 1, de harteklop waarover het liedje gaat voelde je door de hele zaal gaan. Bij de toegift Smalfilm, over een verwarde vrouw, werden getekende beelden uit het liedje geprojecteerd, dus dat kan hij ook al! En uiteraard speelde hij Eva, (‘ik hou de wereld in mijn hand…’) van Lennaert Nijgh, heel toepasselijk hier in Haarlem.
Ik vond het alleen wat duister op het podium, nauwelijks een spotje gericht op Spinvis of, (desnoods) Hans Dagelet. Maar volgens zoon F. was dat alleen maar prettig, dat leidde niet af van de muziek.
Spinvis heeft er een fan bij, volgende keer ga ik er weer heen. En mijn zoons? ‘Een vèt concert!’