De eerste sneeuw

Record

Vorige week is dit eilandje pas aangelegd en toen stond het paaltje er nog niet eens op geloof ik. Hoek Oranjekade/Keizerstraat. Auto's vanaf de Oranjekade rijden er heel onhandig omheen om naar links te gaan dus of het zijn doel bereikt? Ik weet het niet.
Maar nu is het dus al omvergereden, een record?

Hoi!

De Zonnevechter benut...

Club Canape

Vier jaar geleden had ik ze al eens gezien: El Pino and the Volunteers. Ze traden toen op samen met de Hackensaw Boys in dezelfde huiskamer als gisterenavond, bij Michael Struis en Marjon Tieken. Dat werd een gedenkwaardige avond: zwoel voorjaarsweer en muzikanten die al op de stoep zaten te spelen zodat je bij aankomst meteen in de stemming kwam. Dat spelen (en drinken, en verhalen vertellen) bleven ze doen tot diep in de nacht. De herinnering bleek gisteren zowel bij El Pino als bij de hosts nog levendig...
Het concert gisteren was minder spectaculair maar zeker zo aangenaam. Deze keer met Eric van Dijsseldonk die Nederlandstalige liedjes zong, ietwat saai, maar ja, wat wil je als je over Eindhoven gaat zingen. En de americana van El Pino was weer uitstekend geschikt voor deze huiskamer. Aangename avond, fijne muziek, gezellige sfeer.
Dit concert was er één uit de serie Festival Club Canape van Live In Your Livingroom. Ik kan het aanbevelen.

Hoe vind je mijn nieuwe coupe?

Kaartje gemaakt voor een postcrosser die van vintage houdt.

Decemberzegels

De nieuwe decemberzegels zijn uit. Ook op deze staat net zoals op de gewone nieuwe postzegels geen frankeerwaarde meer. Daar staat op sommige postzegels een 1, dat betekent: voor een brief in het binnenland en 2 betekent denk ik: brief tot 50 gram. Ik ben er nog niet uit of ik dat nou handig vind. Stel dat je een pakje moet frankeren voor een bepaald bedrag en uit je rommellaatje komen ook een paar oude (kerst)postzegels? Dan moet je eerst ergens gaan opzoeken wat die ook weer waard waren zodat je weet hoeveel je er op je pakje moet plakken.
Of mag dat niet meer van TNT en moet er dan een speciale pakjespostzegel op?

De Roode Bioscoop

Een bezoekje aan de Roode Bioscoop in Amsterdam doet je jaren terug in de tijd tuimelen. In de piepkleine foyer verzamelt het publiek zich om een kaartje te kopen en koffie te drinken. Een paar niet op elkaar ingespeelde charmant klungelige vrijwilligers verzorgen dit (uiteraard zonder pinautomaat). Bij de koffie worden koffiemelkfles en suikerpot bijgeschoven. Om hier te zitten kijken is al een attractie op zich.
Dan de zaal, een kleine ruimte met een variëteit aan stoelen en opstapjes. De grote oude zwarte kachel snort tevreden en het rode pluchen gordijn zorgt voor het echt ouderwetsche theatergevoel. Het publiek is ook het bekijken waard: veelal zestig plus (ik was zo'n beetje de jongste) waarvan sommigen een slapstick HoeHoudIkVierPlaatsenBezet uitvoeren, vermakelijk. Na de inleiding op de voorstelling vanavond worden nog wat stoelen uit de foyer bijgezet. De sfeer is zeer huiselijk en informeel.
En dan neemt Dorine van der Klei ons mee in het leven van Lotte Lenya, een interessante levensloop bezongen in vijftien liedjes van Kurt Weil en Bertolt Brecht. Dorine past volmaakt in dit theater, ze is op jaren (70 om precies te zijn) en nog springlevend. Ze heeft nog steeds een goeie stem en ze vertelt een boeiend verhaal geillustreerd met fijne liedjes.

Haarlem schreeuwt om cultuur

Als je allerlei subsidies schrapt dan hou je dit over: twee ouwe wijven met een oud liedje, aldus Brigitte Kaandorp die vervolgens met Mylou Frencken een eigen hilarische versie van De grote stille heide inzet.
Samen met onder andere Erik van Muiswinkel, Loes Luca, Boris, Josée Koning en Holland Symphonia verzorgden zij een puik programma op een overvol Wilsonsplein.
Alle cultuurminnaars waren samengestroomd: Het Patronaat onder aanvoering van de drumfiets van de Kift, Muziekschool Zuid-Kennemerland was achter het Haarlems Straatorkest aangewandeld en en zelfs de bibliotheek was aanwezig met oranje ballonnen en affiches van Ampzinglid Eric Coolen.
Na een twee uur durende manifestatie met als afsluiting De Schreeuw verliet iedereen verkleumd maar eensgezind het plein.

Raaks

De nieuwbouw aan de Raaks begint vorm te krijgen.
Eens even kijken of het klopt met de plannen.
Dit is de maquette in het ABC,

en hieronder de echte Raaks.
Ja, warempel, het lijkt. Alleen nog wat bomen toevoegen.

Actie!

A.s. zaterdag: verzamelen om 14.00 uur bij Toneelschuur, Patronaat of
de Bibliotheek!

Another year

Het lijkt een feel good movie, maar na afloop heb je toch niet dat gevoel. Tom en Gerri, een gelukkig getrouwd stel van rond de zestig trekken voornamelijk kennissen aan met problemen: drank, eenzaamheid, een sterfgeval. Iedereen is welkom en kan op een hartelijk woord rekenen. De film laat een jaar van hun leven zien, geïllustreerd door hun volkstuin die je in die verschillende seizoenen ziet. Troostvol is dat in ieder geval Gerri en Tom gelukkig zijn, alhoewel je steeds het gevoel hebt: er gaat nog iets dramatisch (danwel goed, danwel slecht) gebeuren. Dat blijft uit, maar de film eindigt ook niet met een happy end, integendeel, het einde is wat vreemd als de eenzame drankzuchtige collega van Gerri onverwacht langskomt en we dan zien dat er kennelijk iets vervelends tussen haar en Gerri heeft plaatsgevonden. Maar wat? In zo'n lange film had dat wel even uitgelegd mogen worden. De film kan sowieso wel een half uur ingedikt, dat zou het tempo ten goede komen. Prettig voortkabbelende film met van die fantastische Engelse acteurs die zo fijn gewoon zijn; Another year van Mike Leigh.

Ontwerp op de weg

Nog twee dagen om de etalages te bekijken die meedoen aan Ontwerp op de weg. Ik heb al onder meer vilten bloempotten gezien, papieren juwelen, lettertassen en deze fantastische jurk van Victorine Pasman (die nog veel meer moois op haar website heeft staan).

Jubileumboek

Mooi boek, deze kloeke uitgave van 25 jaar Kunstlijn. Van vrijwel alle deelnemende kunstenaars staat er een foto in van een werk en van hun werkplek. Verder jubelende maar ook kritische stukjes van Haarlemmers als Wigbolt Kruijver en Gerrit van Dijk. Roni Klinkhamer doet smeuig verslag van haar (letterlijke) uitvoering van de kunstlijn in 1986. Verder citaten, krantencolumns en foto's. Vooral foto's van de laatste edities. 25 Jaar geleden maakten maar weinig kunstenaars foto's, of ze zijn nooit meer boven water gekomen.
Kunstlijn Haarlem Jubileumboek is te gebruiken als een soort naslagwerk voor de Haarlemse kunstenaar en een aanrader voor de Haarlems cultuurliefhebber.

Help

Houdt u van lezen? Houdt u van boeken, van films, van muziek, van lezingen, van exposities? Dan draagt u de bibliotheek ongetwijfeld een warm hart toe.
Help de bibliotheken de bezuinigingen door en teken de petitie Ik steun de bibliotheek!
Of, nog veel beter: word lid! Meteen.

Kunstlijn, nog één keertje dan

Het enige nadeel aan zo'n volbeladen kunstlijn is dat het teveel is. Je zou er wel een maand voor kunnen uittrekken als je alles zou willen zien. Keuzes maken dus. Wij belandden in de Spaarnwouderstraat die officieel niet eens mee deed aan de kunstlijn, maar een eigen kunstroute had samengesteld. Verbazend dat achter sommige panden enorme ruimtes schuilgaan die leeg staan of verbouwd worden. In dit geval nuttig te gebruiken als tijdelijke galerie. Voor bijvoorbeeld het werk van Harmen Sliep: textiel opgebouwd uit dweilen en vaatdoekjes. Op de foto zijn de doeken nog erg herkenbaar, maar op sommig ander werk moet je echt twee keer kijken voordat je ontdekt dat er versleten dweilen zijn gebruikt. Geinig.

Aan het Spaarne (ook hier een alternatieve route: de Spaarnekunstroute) deden we het sfeervolle pand van Willemien Spook aan. Zij vertelt met foto's het verhaal van haar dochter die op 16-jarige leeftijd uit huis vertrok en in kraakpanden ging wonen tot afgrijzen van haar ouders. Toch bleven die haar liefdevol volgen en als bezoeker ben je zelf ook opgelucht als het verhaal een happy end heeft.
En tot slot, het oude postkantoor waar de Stichting Klein Haarlem is neergestreken is de nieuwe place to be!

Kunstlijn in het Kenaupark

Doodordinaire nieuwsgierigheid leidde mij gisteren op de valreep nog naar het Kenaupark. Daar op nummer 6 stelde Hanneke Barendregt haar huis open. Nee, ze bewoont niet die hele immense villa. Het huis is in eigendom van de Flatstichting voor vrouwen door vrouwen en verdeeld in appartementen. Deze stichting beijverde zich in 1938 al voor de huisvesting van alleenstaande vrouwen en kocht daarom dit pand aan. Twintig jaar later werd Kenaupark 8 erbij gekocht, waar ik zelf nog een jaar gewoond heb. Trouwens, heel wat Haarlemse vrouwen (en een enkele clandestiene man) hebben hier een tijdje onderdak gehad.
Het flatje van Hanneke is nog deels in de oorspronkelijke staat. Hanneke demonstreerde trots de vernuftigheden door Gerrit Rietveld himself aangebracht. Bijvoorbeeld: het bed dat in een alkoofje staat, heeft een verschuifbare achterwand. Het kan al naar behoefte voor of achter het bed worden geplaatst zodat het bed wel of niet bij de huiskamer betrokken is. Zo kun je de achterliggende gang omtoveren in een bescheiden slaapkamertje. Andere snufjes zijn: een lade met uitklapplankje om je bord op te zetten en...onmisbaar element in de jaren dertig: een inklapbare strijkplank! (wel iets om trots op te zijn want het enige andere overgebleven exemplaar bevindt zich in het Centraal Museum in Utrecht). Op het plaatje een idee van de indeling afkomstig uit het boekje: Een kamer in het Kenaupark.
Hanneke Barendregt woont niet alleen in een bijzonder huis, ze maakt ook bijzondere kunst. Ze verwerkt haar reisimpressies in collages en tekeningen waar ze dan weer boekjes en leporello's van maakt. Afbeeldingen uit deze boekjes heeft ze ook weer geprint en ingelijst. Ze werkt veel in zwart-wit maar een enkel boek is juist weer heel kleurig. Zeer fraai en verzorgd.

Kunstlijn 2010

Gisteren werd de 25e Kunstlijn geopend.
Dat gebeurde in de Vishal waar van deelnemende kunstenaars een klein werk in witte kartonnen kubussen werd geëxposeerd.
Leuk idee, te meer omdat klein werk betaalbaarder is dan groot werk. Zeer betaalbaar zelfs, zie het geestige sculptuurtje van Kuno Grommers gemaakt uit vuilniszakdichtbinders (€ 6,95! Doe er dan maar drie!).
Daarna hield Joost Swarte in de Hallen een praatje over het verschil tussen vormgeving en kunst. Een leuk staaltje van vormgeving waren de kartonnen krukjes waar het publiek op zat. Deze krukjes werden even later ook ingezet voor een battle (hip voor wedstrijd) tussen vormgevers en kunstenaars. De krukjes werden als canvas gebruikt voor hun idee van 'werk je omhoog'. Conclusie: na afloop zie je niet meer welk krukje van een kunstenaar is of van een vormgever.
Door naar de lichtfabriek waar de expositie Lijn 1 plaatsvond, wat volgens de website staat voor jong en vernieuwend. Jong was in elk geval wel de openingsact: The Kroons, een duo dat niet direct in een hokje te plaatsen is, beetje slapstick, breakdanceachtig en vooral muziek. Met haar wat schelle stemmetje en expressieve koppie trekt het zangeresje alle aandacht naar zich toe terwijl haar partner fungeert als aangever. Origineel en erg leuk.

Klederdracht

Voor een postcrosser met voorliefde voor national costumes:

Rara

Wat is dit?







Deze mooie kloeke letters staan als adresaanduiding op een flat in Schalkwijk.

Aan het Ankaraplantsoen, inderdaad.
Ik zeg: fraai en handig!

De grote zaal

Nederland leest weer. De bibliotheken delen deze dagen het boekje De grote zaal uit van Jacoba van Velde. Het boekje werd geschreven in 1953 maar dat is nauwelijks te merken. Het beschrijft in eenvoudige klare stijl de gedachten van een oude vrouw die na een attaque is opgenomen in een rusthuis, afgewisseld met die van haar dochter. Moeder en dochter hebben een heel verschillend karakter en daardoor een heel andere kijk op de dingen. De vrouw beleeft haar bange laatste dagen: de hel, dat is de grote zaal. Somber boekje, maar mooi geschreven.