Repaircafé

Een geweldig initiatief: het Repair Café! Hier kun je terecht met je kapotte krultang, defecte broodrooster of je op hol geslagen elektrische ballonnenblazer. Een legertje vrijwilligers staat klaar om te kijken of je spulletjes nog een tweede leven kunnen krijgen. Je kunt er ook je fiets laten repareren of een zoom in je broek laten leggen. Geduld is wel geboden, er is veel belangstelling en een klusje kan zomaar een kwartier duren. Maar je kunt ondertussen natuurlijk even een babbeltje maken met de andere wachtenden of een kopje koffie nemen.
Ik had vanavond geen tijd om de filmprojector, het scheerapparaat, de digitenne en nog zowat artikelen af te wachten dus kom een volgende keer wel weer terug met mijn ballonnenblazer.

Een sopje!

Ik ben niet echt een Miep Kraak, maar hiervan gaan zelfs mijn handen jeuken...

VIP's in 3d

Johanna Veerenhuis is karikatuurkunstenares. Dat wil zeggen dat ze driedimensionale karikaturen maakt van mensen, dieren en beroemde figuren zoals het Meisje met de parel of Mona Lisa. Je kunt ook een beeldje van jezelf laten maken (origineel cadeautje...).
In het Museum van de Twintigste Eeuw staan haar beeldjes tentoongesteld, ze horen er niet schreef ik al eerder, maar ze zijn wel erg goed gemaakt.
Op de foto's, voor wie ze toch niet thuis kan brengen, staan Amy Winehouse, Susan Boyle en Annie M.G.Schmidt.

Duinwandelaar

Grappig hoe een vondst van een serie briefjes in de duinen tot zulke uiteenlopende reacties kan leiden.

'Kijk, wat leuk, een speurtocht!'
'Hè, wie doet dat nou, punaises in een boom!' (verontwaardigd)
'Hé, dat gaat over mij!' (enthousiaste 60-jarige)
'Dat gaan ze vast niet opruimen!'
'Dat gaat vast over een vrouw.'
'Al die rommel komt maar in de natuur terecht.' (knorrig)
'Ach, dit is vast ook een natuurliefhebber, die ruimt het later wel op...'(opgewekt)
'Over dit soort dingen maak ik me nou altijd zo druk, ik ben blij dat jij het ook doet!'
En zelf denk ik, na alle briefjes te hebben gelezen: Een vrouw van bijna 60 jaar met een vlinderbril, die graag bloemen schildert, elke zondag in de duinen wandelt met een lekkere snack voor onderweg: over wie zou het gaan?

Museum van de 20e eeuw

Sinds een tijdje verhuisd naar een oude gevangenis: het Museum van de Twintigste Eeuw in Hoorn. Erg leuk hoe het oude gevangeniscomplex een nieuw leven heeft gekregen. Behalve het museum huisvest het ook een hotel, brasserie en cinema en er worden appartementen te koop aangeboden.
Gelijk bij binnenkomst in het museum stuiten we op oude schoolbankjes, ze kleden de expositie van leesplankjes aan. Grappig hoe ouderen direct in de bankjes schuiven om weer dat gevoel van toen te ervaren.
Sowieso is het 'oo ja' en 'weet je nog' en 'dat had mijn oma ook' niet van de lucht. Huiskamers uit verschillende jaren, vitrines vol met theelichtjes, wandrekken met stofzuigers, ouderwetse winkeltjes, alles roept herinneringen op. De meeste tableau's zien er uitnodigend uit maar hier en daar klopt de datering niet helemaal lijkt het. Een winkeljuffrouw met kleding die vijftig jaar ouder is dan het winkeltje waar ze in staat bijvoorbeeld. Ook jammer is dat in een volle vitrine nauwelijks bordjes met uitleg staan zodat je niet precies weet waar je naar kijkt.
Het museum is twee maal zo groot als het oude, het lijkt daarom wel of men moeite had om de ruimte op te vullen en daarom gezocht heeft naar kunstgrepen als collecties van verzamelaars te tonen. Op zich een leuk idee maar een verzameling Hello Kitty spulletjes is toch weer heel iets anders dan een collectie mijnwerkersattributen en hier staan ze naast elkaar.
De verzameling VIP's in 3D, hoe leuk ook, hoort ook niet echt thuis in dit museum. Ben Saunders werd bekend in de 21e eeuw, niet in de 20e, net als Amy Winehouse en Susan Boyle. De Barbie expositie daarentegen is weer heel erg 20e eeuw en erg leuk. Wellicht moet dit museum nog een beetje in zijn nieuwe jasje groeien.
Al met al, een heel aardig en veelbelovend museum, net als de aangrenzende bioscoop en het hotel (overnachten in de cel..!).

Over Holland

Gescoord bij de Schalm, Over Holland, van Karel Tomeï, een boek met honderden schitterende luchtfoto's. Herkenbare stadsgezichten maar ook bijna abstracte opnames van sporen in akkers, futuristische rotondes en besneeuwde landschappen. Echt prachtig, maar met een klein minpuntje: Haarlem staat er niet in!
Gelukkig werd dat dezelfde dag goedgemaakt door deze ansicht die ik daar trof.

Hugo

Bijzondere en sfeervolle film, Hugo, het verhaal van een jongetje dat clandestien in een klok woont in het station van Parijs zo'n eeuw geleden in de tijd van de stoomlocomotieven. Beetje raar als je dan de eerst zin in het Engels hoort uitspreken, maar dat went snel. Hugo is een wees en zoon van een instrument- en klokkenmaker. Hij koestert een soort robot die zijn vader ooit uit een museum heeft meegenomen. Het enige ontbrekende schakeltje om die robot te laten werken, (schrijven zelfs), is een hartvormig sleuteltje. Als hij bevriend raakt met de peetdochter van de man die een speelgoedwinkel op het station heeft blijkt dat zij het sleuteltje heeft. Dan volgt de speurtocht naar waarom de robot tekent wat hij tekent en van wie hij ooit geweest is.
Een ode aan de filmgeschiedenis, bekende oude filmscènes spelen een rol. Het jongetje Asa Butterfield (Hugo) zou met zijn staalblauwe ogen ook zo in een griezelfilm kunnen spelen, Ben Kingsley en Sacha Baron Cohen (Borat) blinken uit als speelgoedverkoper en stationschef.
Prachtig vormgegeven wervelende film, met decors waar je u tegen zegt en dat alles in bestorven kleurtjes. Jammer toch van de taal toch eigenlijk.

Jammer

Ik dacht nog, zo'n glas moet je niet echt gebruiken...
en ja hoor!

Spaar Haarlem (2)

Het is zover! Vandaag was de presentatie van het boek Spaar Haarlem (zie hier) en heeft burgemeester Schneiders bij wijze van openingshandeling het eerste plaatje geplakt.
Het trio Bijlsma²Hooglugt verlevendigde de presentatie met hun liedjes waarbij ik moet aantekenen dat de dames gekleed waren in japonnetjes bedrukt met het motiefje van de centsprentsen zoals die ook in het Spaar Haarlem boek als achtergrond gebruikt worden. Smaakvol.
Wie ook smaakvol oogde was collega Bram Rietveld die door Michaela Bijlsma in centsprent-giletje plus bijpassende strik was gestoken, gecompleteerd met overhemd met bijpassende oranje knoopjes. Oog voor detail hééft ze.
Na de verschillende praatjes over kermis, oude collecties en damast kon men eindelijk doen waarvoor men gekomen was: het boek bemachtigen. De luxe editie was gisteren reeds uitverkocht, dat is nu al een gewild collector's item, en met de reguliere editie gaat het ook hard, maar die is nog steeds te koop bij de bibliotheek.
Ik stel me zo voor dat op dit moment in diverse huiskamers driftig geplakt wordt....

Gebarentheater

Een vertelvoorstelling met gebaren èn eten, wat zou dat zijn? Mijn dove zus en ik togen gisteren naar zaaltje Merlijn om het uit te testen. We belandden in een ruime huiskamer waar drie tafels waren gedekt voor de gasten. Karin Snoep, de organisator, verwelkomde ons en legde het verloop van de avond uit. Om en om verhalen luisteren en lekker eten, dat was het idee. De andere gasten waren niet alleen doven maar ook theatermakers, geïnteresseerden in gebarentaal of mensen die daar via hun kinderen of werk mee te maken hadden of gewoon vrienden van de kok, bleek later in het gesprek. Dat is meteen ook een van de leuke dingen van deze formule, je kijkt niet alleen naar het optreden maar je raakt ook in gesprek met de andere gasten.
Anne van Delft en Tineke Williams begonnen met hun voorstelling door langzaam binnen te sluipen als de twee bevriende jakhalzen Kélilé en Demné op zoek naar eten, likkebaardend en met rollende ogen, de hoofden dicht naast elkaar, je ziet er duidelijk twee jakhalzen in. Anne vertelt en Tineke vertolkt in gebaren waarbij haar achtergrond als mimespeelster duidelijk naar voren komt. In het verhaal komen veel dieren voor, grappig hoe raak sommige gebaren daarvoor zijn: de das is het gebaar van een streep die over het hoofd loopt en het gebaar voor ekster is klapwieken en dan iets wegpakken. Ook deden er een aap, een luis, vlo, koe en een kreeft mee, dat is al een aardig gebarenvocabulair.
Het verhaal bleek een verhaal, in een verhaal, in een verhaal, in een verhaal te zijn, in feite allemaal fabels uit het Indiase fabelboek Pantchatantra. Voor zowel de doven als voor de horenden was het spel boeiend en geestig, de dames zijn ook erg goed op elkaar ingespeeld.
Het eten was heerlijk. Net als de fabels ook uit India. Linzensoep en daarna een buffet met kip, spinazie, ananas, kekerwerwten en salade, allemaal even lekker. Tot slot nog een toetje met kaneelijs en een soort dikke zoete brei, mmm!
Al met al een bijzondere en smakelijke avond, vonden zus en ik.
Tot slot nog even over de locatie: zaaltje Merlijn was ooit het huistheater van Rikkie en Slingertje, voor de vijftigplussers onder ons een begrip. Sporen zijn nog hier en daar in het huis te zien, Tovenaar Merlijn staat in de huiskamer en in de hal en in de w.c. hangen marionetten. Mevrouw Baartmans vertelde dat er nog steeds regelmatig poppenkastoptredens plaatsvinden.

Lieve foto

Laatst ontdekte ik de website DearPhotograph. Hierop staan tientallen foto's van oude kiekjes in dezelfde omgeving als zij toendertijd genomen zijn.
Is het gewoon leuk of een poging de tijd stop te zetten? Onherroepelijk blijkt dan juist het voortschrijden van de tijd, geen enkele foto zal hetzelfde zijn als het origineel. Het is wel fascinerend om naar de overeenkomsten en verschillen te zoeken.
Hieronder mijn eigen poging. Het viel nog niet mee om de foto precies in het kader te passen.
Ook hier blijkt dat we niet kunnen terugkeren in de tijd. Deze schattige peuter werd vandaag 25 jaar.

Malle Babbe (2)

De eerste versie van Malle Babbe, de meezingopera, speelde zich af in het Meterhuis. De tweede versie vond de afgelopen dagen plaats in de wachtruimte van het station. Leuk voor de treinpassagiers die nietsvermoedend een blik door de ramen wierpen.
Een ander verschil was dat Malle Babbe nu veel minder tekst had, waardoor haar komische talent niet zo naar voren kwam. Evengoed was het weer een leuk spektakel met een ietwat onduidelijk verhaal waarbij het publiek op twee cruciale momenten mocht kiezen welke kant het verhaal heen ging. En terwijl er werd getrouwd en Malle Babbe Frans Hals verleidde werden ook de prachtigste aria's gezongen. Alleen van meezingen kwam niet zo heel veel terecht.
De volgende twee optredens in het Frans Halsmuseum schijnen al uitverkocht te zijn, maar ik heb zo'n vermoeden dat er nog wel meer uitvoeringen gaan volgen.
Op de foto sopraan Michelle Mallinger in actie.

Tyrannosaur

Tyrannosaur, een mooie film over agressieve mensen. Joseph, een van de hoofdpersonen, gaat regelmatig door het lint door drank of iets 'in zijn hoofd' zoals hij zelf zegt. Zo schopt hij zijn eigen geliefde hond dood en heeft zijn inmiddels overleden vrouw ook slecht behandeld. Hij belandt in de charityshop van de zachtaardige Hannah die op haar beurt weer een agressieve man thuis heeft. Als Hannah eindelijk bij haar man weggaat klopt ze bij Joseph aan voor hulp. De film eindigt met een piepklein lichtpuntje, maar de eindsong geeft je toch nog een dreun na.
Prachtige film over het, voor veel mensen doodgewone, gewelddadige bestaan dat zij leiden. Mooi vormgegeven ook. Tyrannosaur is de bijnaam die Joseph aan zijn vrouw gaf omdat ze altijd, zwaarlijvig als ze was, door het huis stampte.
Mooie vertolking van Olivia Colman (Hannah) die in het hilarische Green Wing een totaal tegenovergestelde rol speelde.
Voor de prachtige eindsong, klik hier.

Even rust

Dooi

Op het Spaarne was het vandaag nog gezellig druk met schaatsers.
Maar, de dooi zet in, het wordt al wat gevaarlijker onder de bruggen. Misschien is vandaag wel de laatste dag dat er gereden kan worden.

Bibliotheek Noord

Vandaag werd Bibliotheek Noord feestelijk heropend. Na Schalkwijk wordt ook hier het retailconcept ingevoerd. Voor de één geweldige verbetering, een ander zoekt zich hier weer suf.
Trouwste lid Helga Lammertsma knipte samen met wethouder Heiliegers het lint door, Geronimo Stilton ging met een paar honderd kinderen op de foto en het Haarlems Straatorkest trotseerde de kou en blies er vrolijk op los buiten op de Planetenlaan.

Wintertje

Het gevolg van een druppelende kraan....

De broekophouder

In De Broekophouder (idiote titel) speelt Servaes Nelissen een aan de kant gezette spindoctor, die overpeinst wat hij nu verder met zijn leven moet. Hij vertelt in een zogenaamd voorgesprek dat hij vroeger heeft gevaren op de Holland-Amerikalijn en daar optrad met een buikspreekpop. Deze pop heeft hij uit zijn echtelijke woning meegenomen (hij ligt in scheiding) en die pop gaat al gauw een eigen rol spelen. Het verhaal speelt zich af in zijn nieuwe flat die hij aan het opknappen is. De leukste stukken zijn die met de pop, die een knorrig sujet blijkt te zijn. Servaes kan helemaal niet buikspreken maar je gaat er moeiteloos in mee dat de pop tot leven komt. Met een pruik op verandert de pop in zijn dochter en met een theedoekje om in zijn demente moeder, een mooi stukje poppenspel.
De teksten en het verhaal vond ik wat zwakjes, maar zijn poppenspel is erg knap. Eerder zag ik van Servaes Nelissen Herbert's aquarium, klik hier.

Volle maan

Heldere lucht, volle maan.
Goed voor de ijsgroei?

Kunstcentrum

Vroeger was het een echte kunstuitleen, tegenwoordig wordt Kunstcentrum Haarlem steeds meer een hippe designwinkel. Er zijn kekke tasjes te koop, geinige kettingen, ansichtkaarten, boeken en allerlei dingen die je niet nodig hebt maar waarvoor je best een plekje zou willen inruimen. Ik zag o.a. een lamp die je onder kleren kan stoppen, (waarom zou je), maar het staat wel leuk onder bijvoorbeeld een overhemd.

Leuke kandelaars ook in de vorm van een fabriekje.

En vrolijke frisse vogeltjes van Peter Bastiaanssen die mij ietsje te duur zijn, maar wel inspiratie geven tot knutselen.
Toch is het nog steeds een kunstuitleen, ik hoorde tenminste een medewerkster klagen dat ze een bepaald kunstwerk dat was aangevraagd niet kon vinden, tja, dat maken bibliotheken ook dagelijks mee...

Reliëf

Gemaakt ter gelegenheid van de verloving van Juliana en Bernhard, dit beeld of eigenlijk reliëf, dat met een beetje sneeuw en die blauwe lucht wel extra mooi uitkwam. Zou het prinselijk paar het beeld zelf wel eens gezien hebben? Je vraagt het je af. Het staat op de Prins Bernhardbrug in Overveen.
Het werd in 1936 door Joop Veldheer gebeiteld uit kalksteen vertelt Google mij op deze aardige website: Mens & Dier in Steen & Brons.

Eendjes

Waar blijft dat brood...?

Sneeuw en ijs

Er ligt sneeuw op het ijs en volgens mij dooit het hier in het westen. Toch werd er vandaag geschaatst op het Brouwerskolkje.

Winter

De eerste sneeuw van de winter:
Makkelijk hoor, met de lange latten zijn we in een wip vanaf het Marnixplein hier op de Raaks!

Perfect sense

Vreemde film, Perfect sense. Een epidemiologe krijgt een verhouding met een chefkok. Ondertussen breekt er een merkwaardige epidemie uit. Iedereen wordt er door getroffen, het is onontkoombaar. De epidemie kenmerkt zich door heftige emotie's, doofheid en eetaanvallen. Je krijgt een klein inkijkje hoe mensen daarop reageren, de mensheid past zich uiteindelijk gewoon aan. De film is van alles net niet, geen science fiction, geen thriller en geen liefdesgeschiedenis. De film is soms heel poëtisch, door de sobere voice-over, maar ook dat is het net niet. Waar kijk je nu eigenlijk naar, ik kon er geen chocola van maken.