Paviljoen Welgelegen

Eenmaal in het Provinciehuis voor de expo Zonder licht geen schaduw ontdekte ik dat er ook een kleine tentoonstelling is over de geschiedenis van het huis en zijn bewoners. In drie kleine zalen worden meubelen getoond en klokken, inktstellen, een uniform en een borstbeeld. Fotoprojectie en achtergrondgeluiden brengen wat sfeer in het geheel. Op panelen is informatie te lezen over Paviljoen Welgelegen. Gebouwd door Henry Hope rond 1790 als buitenplaats voor zijn kunstschatten is het later in gebruik genomen door Lodewijk Napoleon als paleis. Hij sprak liefdevol over 'Mon Pavillon' waardoor het nu nog steeds Paviljoen Welgelegen wordt genoemd. Onder bewind van koning Willem I werd het paviljoen weer jarenlang een museum.
Het interessantste aan de expositie zijn een aantal filmpjes gemaakt door Marcella Kuiper. Hierin wordt uit de doeken gedaan hoe de meubelen, het parket en zelfs het behang gerestaureerd zijn nadat eerst uitputtend onderzoek werd gedaan naar de oorspronkelijke kleuren en vormen. We zien conservator Gerrit Bosch verrukt een stuk hout tonen waarop de handtekening staat van de 'parketteur' die het oorspronkelijke parket legde (wat trouwens een zeer opvallend, bijna 'Escheriaans' motief heeft). Ook is hij zichtbaar in zijn nopjes met een aantal dozen waarin flarden van het oorspronkelijke behang, in vloeipapier verpakt, worden bewaard.
De hele restauratie in 2007 was een schrikbarend monnikenwerk. Het is heerlijk om in deze filmpjes te zien dat er mensen zijn die ervan genieten om zulk werk te mogen verrichten.