Joods Historisch Museum

Ik kwam eigenlijk vooral voor de fotocollectie van Greenberg maar nu ik er toch was kon ik net zo goed even rondkijken in het Joods Historisch Museum. Het museum  bestaat uit verschillende delen, vier synagoges zijn met elkaar verbonden door glazen overkappingen. Daardoor wordt het een beetje een doolhof, maar niet op een vervelende manier.
In de oude synagoge vindt je alles over de geschiedenis van de Joden, compleet met schilderijen, kleding en voorwerpen. In een ander deel alles over jodendom in Nederland in deze eeuw. Ik was vooral nieuwsgierig naar de tijd na de Tweede Wereldoorlog, waar je weinig over hoort.
Wat me erg trof was het interview dat op één van de schermen te zien was: vier joodse vrouwen die na de Tweede Wereldoorlog zijn geboren vertellen over hun leven. Eén van hen vertelt dat ze onbewust altijd bang was voor doucheruimtes. Daardoor is ze nooit naar zwemles geweest en zelfs haar kinderen liet ze door een ander naar zwemles brengen. Een ander vertelde dat ze een nieuw huis betrok en zichzelf verbaasde met de constatering: dit is een goed huis om onder te duiken. Ook waren ze opgevoed met het idee altijd een vluchtkoffertje klaar te hebben staan. Er werden in de jaren zeventig (en misschien nu nog wel) avondjes georganiseerd waar de joodse jeugd elkaar kon ontmoeten, want, daar waren de vrouwen het wel over eens, het is niet persé makkelijker met een joodse echtgenoot, maar je hebt wel veel meer begrip voor elkaar.
Na deze zware kost kun je traditionele joodse gerechten eten in het restaurant, uiteraard bereid onder Rabbinaal Toezicht. Sefardische tomatensoep bijvoorbeeld of Tante Henny's matzekoek, allebei erg lekker weet ik nu.

Masterpieces

Howard Greenberg (1948) begon als fotograaf maar vestigde zich later als galeriehouder. Hij raakte geïnteresseerd in de geschiedenis van de fotografie en wist een enorme collectie bij elkaar te brengen. Een deel van deze foto's zijn nu tentoongesteld in het Joods Historisch Museum. Heel veel foto's herken je: James Dean die in de regen wandelt, de executie van een Vietcongofficier, de tweeling van Diane Arbus. Hier en daar geeft Greenberg toelichting waarom hij persé deze foto of juist die afdruk wilde hebben.
Eén van de foto's is het bekende plaatje uit 1932 van arbeiders met lunchtrommeltjes op een balk hoog in de lucht bij de bouw van het Rockefeller Center. Vandaag draaide in het museum een documentaire over deze foto. Misschien iets te uitgesponnen, maar toch wel even leuk om te zien.
Wie waren deze mannen? Op een paar namen na is dat niet gedocumenteerd. Helemaal niet erg want er zijn heel veel mensen die er hun opa, vader of broer in herkennen en die zijn nu allemaal een beetje beroemd. Wie de foto heeft gemaakt is ook niet zeker. Er zijn van die dag twee foto's bekend waarop fotografen stonden die op doodenge wijze interessante plaatjes van de arbeiders probeerden te schieten. Of de foto getruceerd is was ook nog even de vraag, maar de archivaris die het glasnegatief bekeek wees dat van de hand.
De staalwerkers verdienden goed, maar haalden de engste toeren uit. Ik kreeg tenminste klutsknieën bij het kijken alleen al. Als ik het goed begreep verongelukten er jaarlijks zo'n 40 mannen dodelijk. Geen nood, die werden onmiddellijk vervangen door iemand uit de rij wachtende werkelozen.
De foto is hét icoon van de opbouw van een miljoenenstad.

Handschoenenproject

Ben je een handschoen verloren? Snel naar Rataplan in de Zijlstraat, daar worden ze weer verzameld.
Sympathiek project, alhoewel ik me afvraag of iemand ooit zijn verloren gewaande handschoen komt ophalen. Zodra je van dit project hoort heb je waarschijnlijk net het achtergebleven exemplaar zelf weggegooid ben ik bang.
 Maar ja, het wordt weer kouder, ik geef het toch maar even door...

Van boven, de stad vanuit de lucht

Altijd fascinerend: luchtfoto's. In het Architectuurcentrum is een kleine expo van luchtfoto's van Dik Bol. Dik Bol fotografeert al jaren vanuit de lucht, vroeger met een vlieger of luchtballon, maar de laatste jaren gaat dat veel gemakkelijker met een echte drone. De foto's zijn genomen boven Haarlem en omstreken, dus bij elke foto kun je even speuren: o ja, dat weggetje loopt daarachter en kijk daar woont tante Tinie. De foto's zijn op een tafel neergelegd wat het effect 'vanuit de lucht bezien' ten goede komt.
Heel passend hierbij zijn de aquarellen die Michaël Maas, een groot fan van atlassen, maakte van denkbeeldige stadsplattegronden.
Nog te zien t/m 10 februari.

Hendrik Groen

Met veel plezier las ik Pogingen om iets van het leven te maken, Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar. De schrijver, Hendrik Groen, besluit een jaar lang een dagboek bij te houden als tegenhanger voor het gemopper en geklaag dat hij dagelijks in het verzorgingstehuis moet aanhoren. Samen met een stel andere bewoners richt hij een club op: Omanido, Oud-maar-niet-dood. Doel is om nog uit het leven te halen wat er nog in zit en samen regelmatig uitstapjes te maken. Groen weet hier smakelijk over te vertellen op een laconiek manier en met droge humor. Voor de nodige opschudding zorgt zijn vriend Evert die graag een relletje uitlokt of met uitgestreken gezicht de vreselijkste opmerkingen plaatst. Mooi is ook de verhouding met zijn vriendin Eefje waar hij warme gevoelens voor heeft. Als ze een beroerte krijgt wijkt hij als zelfbenoemd mantelzorger niet van haar zijde.
Het dagboek is vlot en grappig geschreven maar Groen kijkt ook met een kritische blik naar de ouderenzorg, bezuinigingen en euthanasie.
Wie Hendrik Groen echt is, dat is nog een goed bewaard geheim, maar je mag willen dat je zelf op die leeftijd nog zoveel levenslust hebt om het leven zin te geven.

Een hoogst merkwaardige winteravond

Op deze 'hoogst merkwaardige winteravond' bevinden wij ons in een balzaal tijdens een verrassingsfeestje voor gravin Mary. De entourage is gemaakt van karton: kartonnen kroonluchter, kartonnen kandelaars, een kartonnen servieskast met daarin, jawel een kartonnen servies. Geniaal in al zijn eenvoud. Op de tafels zijn borden en bestek geschilderd. We mogen niet zomaar ergens gaan zitten want huismeester Max regelt de tafelschikking. Daar wordt geklopt, de gravin komt binnen in haar reisjapon (heel geestig gemaakt van verhuisdekens). Ze moet even bekomen van de verrassing en ondertussen krijgen wij soep.
U snapt het inmiddels wel, we bevinden ons op de nieuwste produktie van Groots en meeslepend, theater en diner in één.
Ik heb een erg gezellige buurvrouw en terwijl wij fietsvakantie ervaringen uitwisselen treedt speciale gast van de avond Huub van der Lubbe op, een bofje voor mij, als De Dijkfan. Voor hem is het een familiefeestje want zijn vrouw zorgt voor de catering en dochter Mira zit in het publiek.
Het is een bont gezelschap, Elsje de Wijn (van nee Karel, nee! wie kent het nog?) speelt de gravin en in de keuken roert ook Maroeska Metz in de pannen, die van de beroemde krul én ze speelt viool in het huisorkestje. Huismeester Max is uiteraard Steef de Jong himself, Hij regelt de avond, zingt liedjes en praat de verschillende scènetjes aan elkaar.
Eigenlijk heeft het verhaal niet veel om het lijf maar ik had toch een reuze leuke avond.

Gelukkig kerstfeest

Bloei

Het is 24 december en de winterjasmijn bloeit. Niets aan de hand, het is normaal. Wel gezellig zo midden in de winter.

Kerstkoken

Je kunt met kerst beter geen nieuwe recepten uitproberen, maar ja. Daarom was ik al een tijdje naar ingrediënten aan het zoeken in de supermarkt en vond eindelijk de Thaise currypasta. Maar wat was het verschil tussen de rode en de groene variant? Gelukkig was er een medewerkster in de buurt en ze zag er zelfs nogal Aziatisch uit, dus zij wist het vast wel. Dat viel tegen. Na enig diep nadenken zei ze resoluut: 'Deze is rood en die is groen!'

Breiconcert

Weer zo'n leuk idee in het kader van Serious Request: een breiconcert georganiseerd door het Pauni Trio.
Gisterenochtend in de Janskerk kon je eerst gezellig een uurtje breien of haken en ondertussen wat kletsen en koffiedrinken. Daarna mochten de haakwerkjes mee de andere zaal in waar werd verder gewerkt terwijl de Paunidames hun liedjes zongen. Pa-oeni moet je zeggen weet ik nu en ik wist al van eerdere optredens dat ze erg mooi kunnen zingen. Nu ook weer, eerst een blokje stemmige Bulgaarse kerstliedjes en daarna vrolijke volksliedjes. Daarna nog wat napraten met lekkere Bulgaarse hapjes.
De door het publiek gehaakte kerststerren en gebreide kerstballen gaan de Pauni's in de verkoop gooien, allemaal weer voor het goede doel.

De Rouwrevue

Als het niet zo koud en ongezellig verlicht was zou je het kerkje/theater Nieuw Vredenhof gerust intiem kunnen noemen. Ongewild paste het nu wel goed bij de voorstelling van Mylou Frencken en Pieter Tiddens: De Rouwrevue.
Mylou Frencken verloor acht jaar geleden haar man. 'Hoe besta je na' vroeg ze zich af en daarover maakte ze deze voorstelling. Grappige sketchjes met typetjes die over een begrafenis napraten, mooie liedjes, verhalen en ervaringen, maar ook een rouwquiz waarin het publiek betrokken wordt.
Als Mylou voorstelt dat het publiek aan zijn buurman vraagt waarom die hier is, blijkt dat er naast opvallend veel uitvaartbegeleiders ook veel familie en vrienden in de zaal zitten want Mylou is namelijk jarig. Dit levert natuurlijk een spontaan 'Lang zal ze leven' op, een mooi contrast in een Rouwrevue.
In de pauze (met cake!) kan het publiek op een briefje schrijven om wie ze rouwen. Na de pauze lezen Mylou en Pieter ze voor, vrijwel zonder commentaar, maar dat is ook niet nodig. Het is aangrijpend in zijn eenvoud.
Dan ruimt Pieter de piano op en rijdt die weg, als was het een baar en dansen ze een laatste dans. Mylou blijft dansend achter terwijl haar partner verdwijnt. Een mooi slot van een grappige, mooie en ontroerende voorstelling.

Haarlem leest voor

Geen wereldrecord gehaald, maar wel een topdag! Vandaag deed Bibliotheek Zuid-Kennemerland een wereldrecordpoging Aaneengesloten Voorlezen. Om negen uur kwamen de eerste voorlezers al binnen, om half tien stond de rij al van Coffeestar tot aan de uitleenbalie en een paar kwartier later slingerde de rij ook nog heen en weer door de jeugdafdeling. Met zoveel mensen moest het wereldrecord wel binnen ons bereik liggen (2500 mensen was het streven, maar met 2014 waren we er ook al). De wachttijd in de rij liep op tot wel een uur, maar niemand mopperde, niemand klaagde. Er werd muziek gemaakt, er liep een goochelaar rond, de kerstman was er, twee Kenau's (er werd gelezen uit het boek Kenau van Tessa van de Loo) en er waren kerstkoekjes. De stemming in de rij was opgewekt en licht gespannen, je zou maar net iets verkeerds doen waardoor we het wereldrecord niet zouden halen.
Tegen één uur droogde de stroom bezoekers op, het personeel werd bij elkaar geroepen om ook nog een zin te lezen en toen was het echt over.
1135 mensen hebben meegedaan, ook nog hartstikke veel. De opbrengst van deze dag is voor het Glazen Huis, dinsdag valt de donatie daar in de bus.

Serious Request

Het gonst en bruist in de stad, er hing een bijzonder sfeertje vandaag. In het afgesloten centrum liepen de hele dag in opperbeste stemming groepjes schoolkinderen rond, aangevoerd door hun leerkracht, om een donatie te doen bij het Glazen Huis. Alles bij elkaar verdiend door koekjes bakken, sponsorlopen en kerstballen maken.
De Grote Markt zag zwart van de pubers, of eigenlijk, rood want: 'O ja, en doe jij ook je kerstmuts op? Dan vinden we elkaar snel...'.

C'nk & Serious Friends

Gezellige benefietavond gisterenavond in het Patronaat, georganiseerd door rockcoverband C'nk. De muzikanten van The Biet, C'nK, Kiss Licks en Good Meat speelden voor een publiek van familie en fans voor Serious Request.
De act van Kiss Licks was beslist het meest spectaculair. Geschminkt als hun grote voorbeeld Kiss en gekleed in pak met vleermuismouwen en grote uitsparingen voor de vlezige dijen gingen ze volkomen op in hun show met vuur, bloed en een kapotgeslagen gitaar. Na het optreden stapten ze nog een tijdje door de zaal rond op enorme plateauzolen om met hun fans op de foto te gaan. Ter ontnuchtering: in het gewone leven zijn deze mannen kaal volgens mijn informant, en wisselen ze recepten uit.
Op de foto C'nK met de speciaal uit Berlijn 'ingevlogen' gitarist Mick van het Nederend die een paar nummers meespeelde.

Boekenkerstboom

Je ziet ze overal op internet rondzwerven, boekenstapels in de vorm van kerstbomen. In de Doelenzaal van Bibliotheek Zuid-Kennemerland staat er nu ook een. Alvast als aankleding voor de grote voorleesrecordpoging a.s. zaterdag. Wel een klus, maar hij staat er leuk bij.
Je kunt nog mee voorlezen, geef je op via haarlemleestvoor.nl.

Bibliobus

Leuk kerstkaartje van wijkraad Leidsebuurt: de bibliobus in de sneeuw op het Brouwersplein anno 1971. Als ik me goed herinner waren er ook standplaatsen in Haarlemmerliede en het Ramplaankwartier. De bibliotheek heette toen nog gewoon Stadsbibliotheek.
In die tijd was de bibliobus een bekend begrip, alle uithoeken van het land werden bezocht door de bus. De bibliothecaresse kende alle klantjes persoonlijk en toerde stoer met de bus rond.

De vergeetclub

In het boek De vergeetclub beschrijft Tosca Niterink op laconieke maar liefdevolle toon haar moeders verblijf in een verzorgingstehuis. Haar moeder is dementerend en dat zorgt voor voortdurende herhalingen. 'Ja mam, je woont hier'. 'Wóón ik hier?' 'Ja mam, al bijna een jaar, kijk maar je blauwe bankje staat er ook', 'Hoe is het mogelijk, maar waar wóón ik dan?'. Enzovoort, enzovoort, soms bijna op het hilarische af. Ook krijgen we een beeld van het verplegend personeel en de medebewoners en hun familie. Herkenbaar, prettig boekje.

Kistkerstboom

Kerstmis nadert, alle winkels zijn al in kerstsfeer.
Home Stock Limited Editions maakt het zich gemakkelijk met deze boom van kratjes.

Café Zanzara

Café Zanzara is het culturele open podium van Haarlem, zo meldt de flyer. Gisterenavond was alweer de vierde editie. De avond is nogal wisselend van samenstelling en kwaliteit, logisch met een open podium. Veel opera, maar dat is niet gek aangezien Astrid Vrensen de avonden organiseert en zij is zelf operazangeres. Met haar zangcollega Janine Pas brengt ze met veel bravoure een aantal nummers.
Andere gasten zijn onder andere Luc Runderkamp met een mooi lied van Brecht en Tamar Spierenburg, een jong meisje met een mooie stem, dat zichzelf aan de piano begeleidt. Astrid Vrensen spreekt ook de avond aan elkaar, dat doet ze charmant maar wat slordig en tot een diepteinterview met schilder Bert Maurits komt het niet bepaald, een beetje een gemiste kans voor hem. Tot mijn blijdschap, want ik ben fan, trad deze avond ook Gemengd Vrouwenkoor Herman de Winter op.
Aan de avond kan nog wel wat geschaafd, maar het is een goed concept.

Niet veel soeps

Het is rustig in de bibliotheek. In de grote zaal is boekenverkoop. De meeste klanten heb hun weg daarheen al gevonden maar een enkeling komt me aan de balie vragen waar de verkoop is. Daar komt vaste klant mevrouw P. op me af met haar kenmerkende tred: grote stappen en het hoofd meedeinend in de maat. 'Is er niet binnenkort een boekenverkoop?' vraagt ze. Het verbaast me dat haar dat ontgaan is, ze is er doorgaans als de kippen bij. Als ik haar vertel dat ze boft want juist vandaag is de verkoop van start gegaan, reageert ze gematigd. 'Er zit niet veel bijzonders meer bij de laatste tijd, en wat jullie via die webwinkel verkopen is ook niet veel soeps, voor veel te hoge prijzen ook'. We klagen samen nog wat door over de verminderde waarde van het papieren boek en dan gaat ze toch even een kijkje nemen. Na een uurtje komt ze weer langs met een mager plastic tasje in haar hand. 'Ik heb er toch nog één gekocht' meldt ze, 'maar waarschijnlijk heb ik het al', en weet ik niet meer waar ik het gelaten heb, vul ik in gedachten aan terwijl ik aan de stapels boeken denk die ze in de loop der jaren verzameld moet hebben. 'Maar het was niet veel' zegt ze nog maar eens en stapt weer verder. Het plastic tasje schommelt mee in de maat.

Lost and found

Vandaag stond er op spoor 1 van station Haarlem een oude posttrein met daarin kleine werkplaatsjes waar verloren/gevonden spullen werden hergebruikt. Een kunstwerk van koffiebekertjes markeerde de ingang, mocht je de gele loper gemist hebben.
Vorig jaar was er een dergelijke tentoonstelling in Amsterdam Centraal, ik zag tenminste hetzelfde verloren kunstbeen en het schattige jurkje uit grootmoeders tijd als op die expo.
Verder waren er kerstlampjes gemaakt van koffiebekertjes, een 'free library' van in de trein gevonden boeken en oorbellen gemaakt van zonnebrilglazen. Leuk weer.

... het zomerse groen

Van zomers groen was vandaag geen sprake, behalve op het dak van een gebouw aan de Van Boshuizenstraat in Amsterdam. Daar staat de regel '... het zomerse groen..' van Kees Winkler te pronken.
Het volledige gedicht staat aan de zijkant van het gebouw, dit is het begin:

Het zonlicht speelt door het zomerse groen
De wind speelt zacht door de bladerkronen
Kalm ligt de dag in de schaduw der bomen.

Je krijgt zo wel weer zin in de zomer zeg!

Il pleut

Deze mooie kaart kreeg ik via postcrossing. Erg lief dat een vreemde zo'n prachtige oude kaart aan mij afstaat.
Volgens de poststempel dateert de kaart uit 1904. In die tijd plakte je de postzegel nog op de voorkant en een straatnaam was ook niet nodig. MademoiselleJ. Favier, Noiron, volstond.
Het gedichtje gaat over de regen en hoe handig een paraplu is geloof ik.

Voorleesrecord (2)

De Bibliotheek Zuid-Kennemerland heeft nog steeds voorlezers nodig voor de wereldrecordpoging op zaterdag 20 december.
Etalagepop Ann had al een bij de actie passend japonnetje aangeschaft, maar nu het tegen de Kerst loopt heeft ze haar kleding aangepast.

(en je kunt je dus nog steeds opgeven om mee te doen: klik hier, de opbrengst gaat naar Serious Request.)

It's a wonderful life

Een passender locatie is bijna niet denkbaar voor de voorstelling It's a wonderful life: de Jugendstilwachtkamer van het station in Haarlem. Hier speelde het koor Stardust (van Zangstudio Haarlem) vanmiddag de voorstelling met al die nostalgische liedjes als: It don't mean a thing, Moon of Alabama en Lullaby of Broadway. Al die liedjes uit de eerste helft van de vorige eeuw die je moeiteloos meezingt maar waarvan het extra leuk is om ze eens in een mooie uitvoering te horen.

Het verhaal: koor Stardust bevindt zich in een radiostudio als er een sneeuwstorm uitbreekt en zij de hele uitzending moeten invullen naar eigen inzicht. Dat doen ze met een hoorspel over een berooide bankier die gered wordt door een engel. Kerstgevoel gegarandeerd...

Leuke voorstelling, zowel om te luisteren als naar te kijken (die kapsels! die japonnen!) met een speciaal applausje voor de mevrouw die Surabaya Johnny zong.

Geduld

Het is Sinterklaasavond. Kleinkind stuitert door de kamer van opwinding over haar cadeautjes. Rondspringend in haar Pietenpakje spreekt ze de wijze woorden tegen de tante die nog geen pakje heeft gekregen: 'Je moet gedúld hebben'.

Horror

Horror op het toneel, je ziet het niet zo vaak maar dat maakt Jakop Ahlbom in één klap goed met zijn nieuwste stuk. Het verhaal is wat vaag, iets met twee meisjes, een oude familiegeschiedenis en een vervallen huis maar dat hindert niets voor het kijkgenot want het stuk is een topervaring aan visuele effecten. Mensen verschijnen, verdwijnen, verdrinken in een bad waar even later vier figuren uitstappen. Een hand wordt afgesneden en trippelt dan zelfstandig weg, een lijk zweeft naar boven en is dan plotseling verdwenen en doden verrijzen keer op keer. Het is een tot leven gekomen spookhuis.
De geluidseffecten spelen net als het licht een grote rol en zijn ook zeer passend, zoals de krakerige geluiden als een dood gewaand meisje zich houterig en met holle blik opricht of slurpgeluiden als iemands ingewanden naar buiten getrokken worden (zei ik al dat het horror was?).
De spelers zijn allemaal erg lenig en dat levert geweldige bijna slapstickachtige gevechten op.
Ahlbom heeft een fantastisch prestatie geleverd met Horror.

Gooische vrouwen (2)

Hij is aardig, maar niet om over naar huis te schrijven, de film Gooische Vrouwen 2. Een leuke vondst is dat de vier hoofdpersonen in het begin allemaal zo'n 40 jaar ouder zijn geworden, met rimpels, hangkinnen en blubberbuikjes. Alleen Cheryl (Linda de Mol zelf) is opvallend goed geconserveerd. Dan nemen we een sprong terug in de tijd en zien dat Claire na drie jaar uit Afrika terugkomt, zeer ongeloofwaardig gekleed in Afrikaanse dracht. Later volgt haar Afrikaanse minnaar waar wat flauwe grapjes over gemaakt worden en in no time zitten alle dames om uiteenlopende redenen zonder man. Reden om naar de bergen te vertrekken waar wat geflirt wordt met de onvermijdelijke knappe skileraar. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, dat ze manloos zijn is de reden dat ze veertig jaar later samen oud zijn geworden in een luxe villa.
Aardige film als je zin hebt in een gezellige avond met je vriendinnen (maar ook niet meer dan dat) en dat is iets wat Pathé ook donders goed weet, dus deze film werd gisteren op de ladiesnight gelanceerd. Met een glaasje Di Saronno, een gluhweintje, een goodiebag en een zeer melige bingopresentator was het een doorslaand succes.

De jonge onderzoeker

Met mijn toen zesjarige zoon voerde ik een opvoedkundig gesprekje over roken. 'Denk je dat jij later ook gaat roken?' vroeg ik tot slot. 'Nee, ik ga niet roken' zei hij beslist. Om er even later serieus aan toe te voegen: 'Maar ik ga het wel eens probéren!'

I love post

Voor een jarige postliefhebber:

Rozenknop

Ik ontdekte een rozenknop in mijn tuin! Vandaag! 1 december!
Het was wat lastig op de foto te krijgen maar het is toch beslist een knop.

De Hallen Amsterdam

De nieuwe hotspot De Hallen in Amsterdam bevindt zich in een verbouwde tramremise. Het gebouw is behoorlijk groot. Er zit een hotel in, een bibliotheek, een fietsenmaker, een kunstuitleen en een complete foodmarkt. Hier heb je keus tussen sushi, pizza of tosti (vét in de ouderwetse zin van het woord, maar heerlijk) en nog veel meer. Alles ziet er even smakelijk en verantwoord uit. Handig als jij en je gezelschap allemaal zin hebben in iets anders, je koopt je eten bij één van de standjes en schuift weer samen aan op één van de terrassen.
Er zijn negen bioscoopzalen waarvan de Parisienzaal de meest unieke inrichting heeft: het complete interieur van de oude Parisienbioscoop (uit 1927) heeft hier een nieuwe bestemming gevonden. Het staat zelfs op de Unesco werelderfgoedlijst volgens de website. Jammer dat het licht in de zaal zo gedempt bleef na afloop van de film.  De medewerkster was zo aardig om daar iets aan te doen zodat we even goed rond konden kijken, en inderdaad, schitterende art deco wandschilderingen, lampen en lambrisering.
De bibliotheek heeft trouwens ook een 'bioscoopje', heel schattig: in de hal die de entree vormt staan vier rijen met twee bioscoopstoelen en een klein scherm. Hier draait een film over de renovatie van de Hallen.
De monumentale onderdelen van de remise zijn behouden gebleven, zo zijn de metershoge deuren (zo hoog als de tram plus de bovenleiding) na restauratie weer in gebruik genomen. Mooi gedaan.

De duif

'Zeg, weet je dat hier een duif rondloopt?' roept de vrouw met de blonde krulletjes tegen de medewerkster achter de balie. We zijn in de nieuwe bibliotheek in de Kinkerbuurt dus het is inderdaad niet helemaal zoals het hoort. 'Ja, we krijgen hem niet te pakken' zegt de vrouw achter de balie, 'maar als u er dicht bij bent kunt u hem misschien grijpen'. 'Hij heb maar één poot', roept de blonde krullenbol, 'hee, Manke Nelis, kom jij 's hier!'. Een klant snelt nieuwsgierig toe. De duif is niet gediend van zoveel belangstelling en hipt weg. Als krullenbol een uitval doet vliegt hij op, om op een balk te gaan zitten. 'Nou gaat hij de boel onderschijten', voorspelt krullenbol, 'net als bij mij op mijn stoepie'. 'Weet u wat ze laatst met zo'n duif hebben gedaan', zegt de baliemevrouw samenzweerderig. 'Afgeschoten. Met een buks'. Mmmm, je ziet krullenbol denken: net goed. Maar ze zegt het niet.

Recycle

Gezien bij Recycle, de fietsenwinkel in het complex de Hallen in Amsterdam, deze bijzondere lamp, gemaakt van fietskoplampen. Ze verkopen ook mooie bedlampjes bestaande uit een koplampje gemonteerd op de springveren van een zadel. Verder regenponcho's gemaakt van aardappelzetmeel maar die eruitzien als plastic, heel apart, en fietsturen die je als een gewei aan de muur kunt hangen, geestig!
En fietsen natuurlijk.

Gründlich

Die Post! In Duitsland pakt men dat grondig aan, met gele fiets en stevige standaard. En uiteraard worden alle brievenbussen dagelijks geleegd*) en ontvangt men na één dag de post in de bus. (Of de post echt zo zorgvuldig is daar heb ik persoonlijk geen ervaring mee maar dat lijkt me zo..).

*) In tegenstelling tot sommige Haarlemse brievenbussen, grrr...

Dagboek van Marie

Het Dagboek van Marie is het dagboek van een jong Vlaams meisje in de Eerste Wereldoorlog. Haar broers moeten in dienst en zelf wil ze ook graag iets ondernemen. Ze gaat brieven smokkelen maar als iemand zijn mond voorbij praat moet ze vluchten. In Engeland doet ze een verpleegstersopleiding om daarna weer terug te keren naar een veldhospitaal in België. Het verhaal is wat vluchtig en (uiteraard) in vet Vlaams opgetekend.
Dit boek van Lize Feryn ziet er uit als een heel authentiek dagboek. De eerste zinnen van elk stukje zijn geprint in een ouderwets krullerig handschrift en het staat vol met tekeningetjes, van simpele schetsjes tot rake portretten, heel fraai. Samen met de 'ingeplakte ' kaarten en gedroogde bloemen en zelfs het spiegelbeeld van een schets die heeft afgegeven geeft het je het idee echt een dagboek in handen te hebben.
Lize Feryn is actrice en speelde zelf de hoofdrol van Marie Boesman in de televisieserie.

Samba

De Senegalees Samba uit de gelijknamige film woont al tien jaar in Frankrijk maar heeft nog steeds geen verblijfsvergunning. Hierdoor loopt hij een baantje mis bij een restaurant en dreigt uitgezet te worden. Alice, die door een burn-out tijdelijk vrijwilligerswerk doet probeert hem verder te helpen. De twee vallen op elkaar maar het duurt nog wel een hele film voordat dat echt iets wordt.
De film hinkt een beetje op twee gedachten, enerzijds laat het zien hoe zwaar het leven van een illegale immigrant is en anderzijds wil het een luchtige komedie zijn. Die combinatie is niet helemaal geslaagd maar evengoed is Samba een heel verteerbare film. Met Omar Sy uit Intouchables als Samba.

Optimisme

Hij, oud, ziek en bezorgd om zijn vrouw: 'Hoe moet het nou met jou als ik er niet meer ben?' Zij, kromgebogen in haar rolstoel: 'Ach, dan neem ik toch gewoon een andere man.'

Elpeekrukje

Geinig idee, dit tafeltje of krukje met een elpee als zitting.
Gezien in de Spaarnwouderstraat 114.

De Boerenhoeve

Op het eerste gezicht een vormeloze steenklomp dit beeld, maar als je nauwkeuriger kijkt zie je koeien, een hooiberg, een poes op een dak en een kar met paard. Het is een monumentje voor de laatste stadsboerderij van Haarlem, de boerderij van de familie van der Zwet die vroeger in de Leliestraat zat. Het beeld, de Boerenhoeve, van Arie Teeuwisse, staat in de Spaarnwouderstraat, vlakbij de Leliestraat.

Deel je talent

Wat een goed idee: zet een vleugel neer op het station en nodig mensen uit muziek te maken.

Deze meneer zat vol overgave te spelen, erg leuk.
(Locatie: Amsterdam Centraal)

Turn on the lights

Nou, ze zijn weer aan hoor, de lichtjes van de Bijenkorf. Bij deze editie van Turn on the lights dwaalden er drie gigantische dingen over de Dam: een reuzenpop (zo'n vier verdiepingen hoog), een megamuizenrad met acrobaten erin en in de lucht hing een trapeze waaraan zo'n veertig mensen bengelden. Het was aardig maar niet zo heel spectaculair.
Heel zielig was de duif die geraakt werd door het slotvuurwerk.

Dag vuilnisman

De vuilniswagen. Jaren reed hij wekelijks door onze straat om de vuilniszakken op te halen. In een ver verleden stond ik er elke week naar te kijken vanachter ons raam met mijn toen tweejarige zoontje. Hij vond het geweldig zo'n grote wagen die even pas op de plaats maakte voor ons huis en al die sterke mannen die de zakken luchtig in de bak zwiepten. Verlegen zwaaide hij dan naar ze en ze zwaaiden altijd terug. Ook naar mij, de moeder in badjas en met slaaphaar. Wat ik daarvan moest vinden wist ik nooit zo goed.
Maar al dit is verleden tijd. Zoon is groot en de vuilniswagen rijdt niet meer door de straat. De Leidsebuurt doet mee aan de mode van de ondergrondse vuilcontainer. Geen opengereten zakken meer, geen vuil door de hele straat en geen gezwaai meer naar de vuilnisman.

Loutje speelt gitaar

Het was waarschijnlijk al het meest gefotografeerde beeld in Haarlem, maar nu helemaal: Lourens Janszoon Coster met gitaar. Na Mickey Mouse oortjes, roze vestje en meterslange sjaal staat hij er nu bij als linkshandige gitarist.
Om alvast in de stemming te komen voor Gitaarlem.

Sinterklaas

Hij is er weer, dit jaar aanweziger dan ooit: Sinterklaas.
De Hema gaf ter gelegenheid van zijn komst een geweldige folder uit. Alles (behalve de letters) op de voorpagina is gebreid. Het vuurtje in de haard en de haard zelf, de poes en haar kussentje, de cadeautjes en zelfs de schoenen.
Breien is weer in, leuk!

Täuschung

Een aardig cafeetje denk je als je snel kijkt. Bij een tweede blik zie je pas dat het een trompe l'oeil is, eine Optische Täuschung. Ooit een saai elektriciteitsgebouwtje in de Simplonstrasse in Berlijn.
Hieronder zie je hoe het er uitzag op Googlemaps. En zeg nou zelf...

Bücherboxx

Gezien in Berlijn op Tempelhof, deze kleurige telefooncel vol met boeken, een free library. Op zijn Duits: een Bücherboxx.
Hier kun je een boek uitzoeken of de boeken achterlaten waar je op uitgekeken bent, Nimm ein Buch, bring ein Buch.

Hundred-Foot Journey

Honderd voet, dat is in de film Hundred-Foot Journey de afstand tussen het gevestigde éénsterrenrestaurant van Madame Mallory en het Indiase restaurant van nieuwkomer Hassan en zijn familie. Wat  eerst een enorme afstand lijkt wordt in de loop van de film uiteraard overbrugd. Na aanvankelijk een kille oorlog te voeren krijgt Madame Mallory waardering voor Hassan's kookkunsten en neemt hem zelfs in dienst waarna hij de tweede ster voor haar binnenhaalt.
Een voorspelbaar verhaal in het genre 'kookfilms' maar buitengewoon charmant verfilmd. Helen Mirren is de perfecte meedogenloze uitbaatster van haar sterrestaurant en in de grote bruine ogen van Hassan (Manish Dayal) en zijn collega Marguerite (Charlotte le Bon) móet je wel verdrinken. Fijn dat Charlotte le Bon één van de weinige filmsterren is met een onregelmatig gebit. Wel opvallend dat zij in de ene scène een veel minder Frans accent heeft dan in de andere.

Tempelhof

Het grootste stadspark van Europa ligt in Berlijn: Tempelhof. Het is een vliegveld dat niet meer in gebruik is. Groot en klein laat er zijn vliegers op, kinderen leren er fietsen en het is ideaal om te skaten.
Op verschillende plekken zijn 'Stadtackers' aangelegd, volkstuintjes met een krakerstouch. Met bijeengescharreld hout zijn bankjes en plantenbakken gemaakt, de tuiniers zitten heerlijk op hun landgoedje in de zon.
Geestig is de midgetgolfbaan die door kunstenaars is aangelegd.
Je moet je balletje tussen afgedankte ijskasten slaan of door vliegtuigonderdelen door, tussen lichtgevende bomen of gewoon door een fiets met vleugels. Klapstuk is de wereldbol waarin een vuurtje ontsteekt als de bal in het gaatje rolt.