Zandvoorts Museum

Een aardig museum: het Zandvoorts Museum. Het is klein, maar de aanbouw waar de wisseltentoonstellingen staan is fris en licht door de lichtkoven langs het plafond. Toen wij er waren stond er een expositie van glaswerk en schilderijen, maar elke paar maanden is er iets anders te zien. Twee zijkamertjes verwijzen naar de historie van Zandvoort, in de een is een oud winkeltje gehuisvest en in de ander een huiskamer van lang geleden. Voor meer geschiedenis moet je een trapje op. Op een kleine zolder staat een grote kast, publiek is vrij om alle deuren en laatjes open te trekken. Hierachter vind je badkostuums, foto's van badkoetsjes, een visnet en schelpen, foto's van keizerin Sissy die ooit twee keer een maand in Zandvoort logeerde, enfin, alles uit de tijd dat Zandvoort nog een mondaine badplaats was, (Sissy betrok met haar gevolg van 15 personen 11 appartementen staat er trots in de beschrijving). Leuk gedaan, alleen wat slordig dat de kast ook als opbergplaats voor het museum lijkt te worden gebruikt.
Een vondst is het filmpje over de Zandvoortse klederdracht. Een vrouw in onderkleding (lange katoenen onderbroek en groot wit hemd) pakt steeds een kledingstuk van een waslijn en trekt dat buiten het zicht van de camera aan. Dat showt ze even en dan pakt ze het volgende stuk. Tot slot zie je haar met een grote mand op de rug, met een strik vastgebonden om haar hoed en kin, door het zand ploegen. Geen licht werkje. Het filmpje kun je bekijken vanuit ouderwetse originele rieten strandstoelen.
In het souvenirwinkeltje vind je hoog aan de muur modellen van de originele Zandvoortse bouwstijl, niet te koop denk ik.

Brugwachtershuisje

65 Jonge architecten deden mee aan de prijsvraag: Wie ontwerpt het mooiste Melkbrugwachtershuisje? Van deze 65 inzendingen zijn vijf ontwerpen te zien in het Architectuurcentrum waarvan twee genomineerd voor uitvoering. Nu is het aan ons, het publiek, om te stemmen welke het uiteindelijk wordt. Mijn stem gaat naar 't Melkhuisje van Marjolein van Eig. Ze heeft goed over duurzaamheid nagedacht en dat bevalt me wel. Het overstekende dak, met zonnepanelen, werkt ook als zonwering en, dit vind ik werkelijk een vondst: mocht Haarlem de brugwachterij in de toekomst willen centraliseren, dan kan het huisje in gebruik genomen worden als vakantiehuisje.
Je kunt nog stemmen tot en met 6 mei...

De koepel

Je moet geen hoogtevrees hebben, dat spreekt voor zich als je een rondleiding in de koepel van de Nieuwe Bavo krijgt. Maar ik wist niet dat je ook beter geen neiging tot claustrofobie kunt hebben. Bij een ronde op de omgang moet je je namelijk steeds door nauwe poortjes wurmen, waar je alleen maar zijwaarts doorheen kunt.
Ben je niet claustrofobisch (of een tikje te zwaar...) dan is zo'n rondleiding over de zolder en in de koepel en de torens beslist een interessante zondagmiddag besteding.

Gemiste kans

Er was een glasexpositie in het Zandvoorts Museum. Er hing een lijst met exposanten aan de muur.
En wát exposeert Caroline Glas?

Koningsdag

De eerste koningsdag, ach, het scheelt eigenlijk niets met de voorgaande koninginnedagen. Veel zang: aubades in de Grote Bavo met het trio Hooglugt/Bijlsma. Joost Mulder zong mee in zijn beste Grieks (Stroe voei uit Ja zuster, nee zuster) en zelfs stadsdichter Nuel Gieles ontstak in gezang. Maar het mooiste voor alle vaders en moeders, opa's en oma's was natuurlijk het optreden van kinderkoor Zing je blij van Jessica van Noord en Marieke Kleinlein, dit alles onder het goedkeurend oog van de burgemeester.

Kunstbankjes

Gezellig, deze kleurig beschilderde bankjes op het Raadhuisplein in Zandvoort. Een kunstproject van de Zandvoortse scholen. En er staan er lekker veel,  ideaal voor een badplaats met lanterfanterende toeristen.

Circus Zandvoort

Je moet het toegeven, of je het nu mooi vindt of lelijk: vrolijk en origineel is het Circustheater in Zandvoort zeker. Het is ontworpen door Sjoerd Soeters eind jaren negentig en doet dienst als gokhal. Twee vlaggen fungeren als zijmuren de de andere vlaggen zijn slechts decoratie.
Soeters zegt, (er is discussie over) ook de hand te hebben gehad in de vrolijke nieuwbouw van Zaanstad, al even origineel.

Story

Een in de bibliotheek achtergelaten Story uit 1994 bewijst het: iedereen wordt ouder (Catherine Keyl, Ed Nijpels en Jack Spijkerman om maar een paar beroemdheden uit die tijd te noemen), maar Armand blijft altijd hetzelfde. *)

*) Alhoewel ik meen laatst een foto van een grijsharige Armand te hebben gezien.

I, Anna

Prettig om Charlotte Rampling weer eens in een film te zien, de vrouw met de droevige oogleden. In I, Anna, speelt ze een gescheiden vrouw die met dochter en kleindochter in een klein appartement woont. Ze is op zoek naar een nieuwe liefde en dat doet ze via datingclubs. Politieman Bernie Reid (Gabriel Byrne, ook al zo prettig om weer eens te zien), ontmoet Anna in de hal van de flat als hij van een moordonderzoek vandaan komt. Hij wordt geïntrigeerd door haar en wil haar beter leren kennen. Dan blijken moordzaak en Anna meer met elkaar te maken te hebben dan in eerste instantie lijkt.
Aardige film, ondanks een onverwachte en ietwat vage afloop zeer genietbaar.

Alles komt goed

Ik zei het al eerder: alles komt goed.
In Rotterdam denken ze er ook zo over. Een prettige paasgedachte.
(Dit bord is een kunstwerk van Lily van der Stokker die ook de reuzentheepot maakte die in Utrecht staat)

Fiets

Verticaal tuinieren is in. Het gebeurt ook in Rotterdam bij deze parkeergarage, die grappig genoeg het opschrift Fiets lijkt te dragen.

The Stranglers

The Stranglers, wereldberoemd in de jaren tachtig. Ze traden gisteren op in een bomvol Patronaat, gevuld met voornamelijk vijftigers. Naast de Nederlandse fans was er een ook een flinke delegatie van de Engelse fanclub aanwezig. Het grootste deel van de nummers was oud, erg leuk om Golden Brown, Into the sun en No more heroes nu eens live te horen spelen, maar ik vroeg me wel af hoe dat moest zijn om die 35 jaar oude nummers nog steeds te moeten spelen. Enfin, ze hadden er plezier in, dat moet gezegd, het zo'n twee uur durende concert zakte nergens in. En spannend om zo'n heel oud nummer als Walk on by (Dusty Springfield) te horen, op zijn Stranglers natuurlijk...

Reuzenrad

Kleindochter wilde wel mee in het reuzenrad, helemaal niet eng. We zagen de molen, het Spaarne en de gevangenis en 'Heb je die gouden toren gezien oma?'

Vis

In Zandvoort sjouwden de vissersvrouwen vroeger met 30 kilo vis in hun mand, vertelt stadsgids/ex-dorpsomroeper Klaas Koper tijdens een 'sloppiestocht'. Helaas bestaan de meeste sloppies of steegjes niet meer en moesten we het vooral doen met oude plaatjes.
Vis was belangrijk, daarom komt het ook terug in het wapen van Zandvoort (de drie haringen) en in zoiets simpels als een hek.

Het glazen kasteel / Ontembare paarden

Ik nam dit boek van Jeannette Wals mee uit de bieb omdat het een mooie kaft had en omdat het een 'keerdruk' was, de ene kant heet Het glazen kasteel, verhaal van de kleindochter en de andere kant Ontembare paarden, het verhaal van de grootmoeder. Dat vind ik nou altijd leuk, twee verhalen die in elkaar grijpen en verschillende kanten laten zien. Verder wist ik niets van het verhaal af maar al lezende dacht ik steeds vaker, het lijkt wel echt gebeurd te zijn. En dat was ook zo. Het glazen kasteel waar ik mee begon gaat over de jeugd van de schrijfster. Ze groeit op bij, ik kan het niet anders omschrijven, ontzettend nonchalante en volkomen onverantwoordelijke ouders. Als Jeannette drie jaar is vindt haar moeder het al normaal dat ze zelf een blikje knakworstjes opwarmt en als ze dertien is en beide ouders een paar maanden niet thuis zijn is Jeannette verantwoordelijk voor haar broer en zus, met een minimum aan huishoudgeld. Het gezin leeft van de hand in de tand, telkens als de ouders zich in de nesten hebben gewerkt pakken ze hun boeltje weer in en verhuizen naar een volgende plek. Drank, werkeloosheid, schulden en apathie zorgen ervoor dat de kinderen nauwelijks iets meekrijgen van thuis. Ze lijden honger, hebben nauwelijks kleding en worden verwaarloosd en gepest op school. Ze wonen in hun auto, in een trailer of in een krot en slapen in een kartonnen doos. Jeannette heeft al snel bedacht dat zij het later niet zo wil en godzijdank, is ze pienter genoeg om het inderdaad anders aan te pakken en zich uit deze treurige puinhoop te werken. Toch merk je dat ze van haar ouders houdt en accepteert dat zij niet anders kunnen.
Uiteraard was ik hierna reuze benieuwd naar het boek over de grootmoeder. Dat is minstens zo fascinerend. Jeannette schrijft hier wel over dat het niet zuiver autobiografisch is omdat ze hier en daar zelf dingen heeft toegevoegd en namen heeft veranderd. Toch is het een heel interessant tijdsdocument over een vrouw die opgroeide in de Verenigde Staten in de vorige eeuw. Lily Casey Smith is een pittige tante die nergens bang voor is, van jongs af aan op wilde paarden rijdt en haar handen uit haar mouwen steekt. Ze is slim, onafhankelijk en in staat om overal kansen te zien, daarin lijkt haar kleindochter erg op haar. Samen met haar man Big Jim beheert ze een tijd lang een enorme ranch met duizenden stuks vee. Ze krijgen twee kinderen, Buster en Rosemary. In weerwil van alle wijze lessen die Lily haar dochter wil meegeven groeit Rosemary op tot een vrouw die totaal andere dingen belangrijk vindt dan haar moeder. Ze trouwt met de charmante maar onbetrouwbare avonturier Rex Walls en de rest is geschiedenis.
Ik heb beide boeken in één ruk uitgelezen, zo fascinerend is de geschiedenis van beide vrouwen en zo boeiend geschreven.
Een aanrader dus, in de traditie van Laura Ingalls Wilder en Gone with the wind.

The butler

Ondanks aanzwellende muziek en hier en daar iets te lange sentimentele scènes is The butler een heel boeiende film. Cecil Gaines, die zijn jeugd doorbrengt als 'housenigger'op een katoenplantage wordt uiteindelijk butler in het Witte Huis onder Eisenhower en zal acht presidenten dienen. De maatschappij is erg aan het veranderen. Cecil's oudste zoon neemt deel aan het geweldloze verzet tegen rassendiscriminatie wat een verwijdering veroorzaakt tussen hem en Cecil. De jongste zoon Charlie sneuvelt in Vietnam. Pas als Cecil met pensioen is zoekt hij weer toenadering tot zijn zoon en steunt hem met zijn acties.
Interessant tijdsbeeld en goeie acteurs (Forest Whitaker, Oprah Winfrey). Leuk om te zien hoe de presidenten worden neergezet, geen spitting image, maar wel hebben ze allemaal 'iets' van de beoogde president.

Klimmen naar kruishoogte

Op nonchalante wijze doet Tosca Niterink in het boek Klimmen naar kruishoogte verslag van de wandeltocht die zij liep in Spanje. Samen met Anita Janssen ('Annie') bewandelde zij de Via Mozarabe oftewel de pelgrimstocht van Granada naar Santiago de Compostella. Alsof ze naast je staat en in je oor staat te toeteren zo leest het boek van Tosca. Je krijgt een levendig en soms hilarisch beeld van de ontberingen, de vele verdwalingen en de onvermijdelijke medereizigers waar je min of meer mee opgescheept zit als je langs deze weg loopt.
Niet om na te doen maar wel een leuke aanvulling op de lezing die beide dames laatst in de bieb gaven.

Herman de musical

Dat hadden ze slim gedaan, de zangers van Gemengd Vrouwenkoor Herman de Winter. In plaats van zich een hele musical op de hals te halen speelden ze gewoon de repetitie vooráfgaand aan de musical. Zo hoefden ze geen ingewikkelde kostuums te maken of een kloppende verhaallijn, nee, iedereen kwam gewoon in zijn kloffie op en in de flyer stond waar de musical over zou gaan. Simpel. En omdat het een repetitie betrof werd steeds bij elk liedje gezegd in welke scène die zou komen ('Dit is die scène waarbij we aan de bar/op de brug staan'). De decorstukken waren ook al zo handig en simpel: een tafel die dienst kon doen als bar, maar ook als brug. Een metalen pijp als brugleuning die gewoon door de zangers op leunghoogte werd vastgehouden, geniaal in zijn eenvoud. Er waren natuurlijk ook wat verwikkelingen, een koorlid dat zijn tekst steeds niet kent, een ander lid dat steeds opmerkingen over de tekst maakt, de regisseur die steeds om aandacht moet vragen. En dan hebben we natuurlijk nog de liedjes waar dit alles ondergeschikt aan was. Ze kunnen erg mooi zingen bij dat Gemengd Vrouwenkoor, vier stempartijen met elk drie mensen, daar moet je toch wel wat voor in huis hebben. De liedjes waren ook erg geestig, een tekst over een ijsje dat smelt, hoe kom je erop, of Ga maar nooit naar Appingedam, op de wijs van If you're going to Scarborough Fair, geweldig! En een hele aparte, bijna surrealistische versie van Ik zag twee beren. De avond eindigt met een bijzonder vrolijk liedje over iemand die dood neervalt in de supermarkt en dan als laatste wordt de buiging gerepeteerd.
Ik kan alleen maar zeggen: meer, méér!

Hotel New York

't Blijft leuk, een wijntje drinken in Hotel New York in Rotterdam. Helemaal leuk is het als je uitzicht op het water hebt waar de scheepvaart voor reuring zorgt. Maar het restaurant zelf is ook de moeite waard. Het is gevestigd, zo meldt het menu, in het voormalig hoofdkantoor van de Holland Amerika Lijn. Kunstenares Dorine de Vos  (van Villa Augustus) bemoeide zich met de inrichting van het hotel en de tekeningen voor de menukaart.
Het restaurant is behoorlijk groot en bevat zelfs een tweede dek compleet met stuurhut, waardoor je je op een schip waant, ik vermoed hier de personeelsvertrekken. Er is een oesterbar en er is kunst in de vorm van een koffiekan van Klaas Gubbels gecombineerd met de beroemde dichtregels van Vaandrager: De kroketten in dit pand zijn aan de kleine kant. (Wat op Madurodam slaat en niet op Hotel New York). Verder is Hotel New York natuurlijk ook een hotel en arriveer je er per watertaxi!

De watertaxi

Zouden Rotterdammers dat nou zelf ook doen, een tochtje met de watertaxi? Of zouden alleen toeristen zo suf zijn om eerst ruim een kwartier te wachten en dan in een bootje te stappen dat ze in vijf minuten naar de bestemming brengt die ze tien minuten geleden al lopend hadden kunnen bereiken?
Enfin, het is wel heel leuk. Vaart de schipper in de Leuvehaven nog zoetjes ('want hier wonen mensen op die boten'), eenmaal op de Maas geeft hij zoveel gas dat het lijkt of we een waterskiër achter ons aan sleuren. Het meisje achter mij begint zenuwachtig te gillen alsof we in de achtbaan op de kermis zitten. En daar doemt Hotel New York al op, ons einddoel. De boot mindert weer vaart en als hij stilstaat stappen wij, heel luxe, praktisch voor de deur van het hotel uit, als hadden wij een cruise gemaakt.

Pontje

Eigenlijk snijdt het voor mij helemaal niets af maar toch nam ik gisteren deze route over het water, niets zo onthaastend als een tochtje met het pontje. Kwetterende vogeltjes, een aardige schipper, het geklots van het water, dat alles wekte een instant vakantiegevoel bij mij op.
Het werd trouwens best druk gebruikt, dat pontje over het Spaarne.

De Tweede Wereldoorlog in 100 voorwerpen

Omdat we toch in de Kunsthal waren voor de schoenententoonstelling pikten we ook de expositie De Tweede Wereldoorlog in 100 voorwerpen mee. En eerlijk gezegd was die veel interessanter.

Elk voorwerp werd getoond op een eigen console, met een beknopte tekst erbij en soms nog een speaker waar je een stukje audio kon horen.

Bij de knikkerdoos van Anne Frank vermeldde de tekst dat de kinderen die weggevoerd werden zeiden: Ik ga strooien, wat betekende dat ze hun knikkers uit het raam op straat gooiden opdat de achterblijvende kinderen ze daar zouden vinden. Even beklemmend was de afscheidsbrief die een man aan zijn vrouw schreef, wetende dat hij kort daarna gefusilleerd zou worden. Een teddybeertje, hevig gekoesterd door een vrouw die geen speelgoed meer had, bleek na 60 jaar een schat te bevatten, in zijn lijf waren munten verborgen. Een kleine motorfietsje dat aan een parachute was neergedaald, theelepeltjes, bij wijze van verzet uit muntjes gemaakt, een radio verborgen in een boek, de Nederlandse vlag, elk voorwerp vertelde zijn eigen schrijnende verhaal.
Indrukwekkende tentoonstelling, nog te zien tot en met 5 mei.

Bazar

Alweer heel wat jaartjes open maar het is nog steeds een succes: Bazar, het wereld-eethuis in Rotterdam. Toen wij in de middag aanschoven konden we nog net één van de laatste tafeltjes bemachtigen. De charme van dit restaurant bestaat uit de exotische gerechten en de niet minder exotische inrichting. Blauwe tafeltjes, tegeltjes aan de muren, kitscherige glitterlampen en het Oosterse servies maken de sfeer. Je kunt er zoete duizend-gatenflensjes eten of een heerlijke couscous, de gerechten zijn Noord-Afrikaans of Aziatisch.
Het hotel dat boven het restaurant zit is ook geweldig, elke etage heeft een eigen sfeer en alle kamers zijn op een unieke manier ingericht. Zo logeerden wij ooit in een kamer met een wand vol knipsels gewijd aan Frida Kahlo. Ik zou er dolgraag een weekje kamermeisje zijn, alleen maar om overal even rond te neuzen.
Op de foto de toiletten van het restaurant, ook al helemaal leuk.

Mixerdeur

Dit huis staat te koop zie ik als ik zoek op Korte Jansstraat 4, maar de makelaar heeft nagelaten om de bijzondere deurversiering te vermelden. Dom, want het is nou juist een eyecatcher van jewelste, erg fifties en hartstikke hip.

Rondje Bakenes

Een rondleiding met een gids, je steekt er altijd weer wat van op. Zo weet ik nu, dank zij het Rondje Bakenes dat ooit op de Bakenessergracht meer paarden dan mensen woonden en dat schilder Pieter Wouwerman ze zó mooi schilderde dat hij in zijn tijd bekender was dan Rembrandt. De paarden werden trouwens gedrenkt en gebaad in het Paardenwed, dat eigenlijk het begin markeert van de Bakenessergracht. Andere beroemdheden die op de Bakenessergracht woonden waren schilder Mauve en schrijver Louis Ferron, zij het niet tegelijkertijd.
Bij Rondje Bakenes hoort ook atelierbezoek. Ik zag werk van Jeanette Grimbergen, die een nieuwe weg is ingeslagen met borduurwerk en fijne keramiek van Marjan Hagenaars.
In het huis met deze bijzondere gevelsteen, hond met inktpot, zag ik glad en strak beeldhouwwerk, en de bewoonster wees ons op haar eeuwenoude muren en balken, leuk!

Shoes

Elke vrouw houdt van schoenen, het schijnt een natuurwet te zijn. In de Kunsthal in Rotterdam waren het dan ook vooral vrouwen die de expositie Shoes bezochten. Een enkele verdwaalde man sloeg het gelaten gade, rustig wachtend tot zijn echtgenote uitgekeken was. En er was veel te zien. Op een ondergrond van stoeptegels en schoenendozen stonden de genummerde schoenen netjes in het gelid, alle beschrijvingen waren in de flyer terug te vinden. Ik kon niet altijd een logische volgorde vinden in de rangschikking, alhoewel de meer extreme schoenen bij elkaar stonden en ook de schoenen van bekende ontwerpers.
Bijzonder aan deze tentoonstelling is dat het publiek mee mocht doen aan het samenstellen. Dit kon je doen door een aantal vragen te beantwoorden die in de loop der tijd werden gesteld zoals: welke schoenen spreken je het meeste aan en welke titel zou jij de tentoonstelling geven. Leuk idee, maar of het nou tot een heel goed resultaat heeft geleid, ik vond het niet. Het is een toch wel wat saaie presentatie geworden, weliswaar met topstukken van Louboutin, Vivienne Westwood en Jan Jansen, maar er mist iets. Wat mij betreft is dat een magazijn waar je zelf alles zou mogen passen, dat zou pas geweldig zijn!

Wijzertjes

Wel een fraai gezicht, deze pijltjes in het water. Het lijken de wegwijzertjes van Google Maps. Ze zwemmen in de Westersingel in Rotterdam.

HIT

De inzendingen voor het Haarlems Interscholair Toernooi staan dit jaar in de Refter. Tekeningen en schilderijen, wat kostuums van divers materiaal (een kraag waarin ik gesmolten plastic vorkjes herkende!), een blikken tasje en keramiek.
Twee van de opvallendste werken vond ik Vuilnisbelt, een schilderij van Nanne Heilig, voorstellende een vuilraper met 'echt' vuil, en Levensles, een hand van keramiek van Layla (gok ik) Devaraj met de woorden Houd de sleutel in je eigen handen en bepaal zelf je leven.

Zomers

Het is 2 april, maar er hangt zo'n vroeg zomers sfeertje...

Hekje

Wie zegt dat een tuinhekje saai zou zijn?
Dit hekje is trouwens helemaal geen hekje, het zijn stukken opgespannen geprint doek, grappig idee.

Te zien in de Leidsebuurt, jawel!