In de vrolijke winkel Jans Pakhuys in Amersfoort kocht ik dit leuke schilderijtje. Het is gemaakt door Elise Alberts, één van de verstandelijk gehandicapte kunstenaars die voor deze winkel werken. Het werd gezellig voor me ingepakt in een appelgroen papiertje met daaraan een handgemaakt fleurig labeltje. Van Elise hing ook een groot schilderij: 'De ontmoeting'.
Marktkantine staat er met kloeke letters op het pand van het oude Marcanti gebouw geschreven. In dit pand vindt de voorstelling Amsterdammers van Orkater plaats. Om in de foyer te komen moeten we de rood-witte afzetlinten volgen langs schotten en bouwvallige gedeelten, betegelde muren en oude bakstenen. Eenmaal in de foyer blijken we weer bijna bij de ingang te zijn, grapje! Op oude bankstellen kun je wat drinken of kijken naar één van de kroningsvideo's die op de muur worden geprojecteerd. Om alvast in de stemming te komen want het verhaal speelt zich af tussen de kroning van Beatrix en die van Willem-Alexander. De voorstelling vindt plaats in de oude danszaal, een enorme ruimte, prima geschikt voor het grote gezelschap. Op twee balkons staan de zangers. Het verhaal begint bij de kraakbeweging, gezien door de ogen van Hans, Peter en Ellen. En hee, daar hebben we de banken en zelfs de potplant uit de foyer weer, binnengedragen door de krakers. Herkenbaar zijn de discussies over huisregels en betrokkenheid met elkaar, het taboe van bezit, zelfs je vriendin moeten kunnen delen. In de volgende scènes zien we de tijd invloed hebben op het leven van de drie. Hans gaat bij de Bhagwan en verandert zijn naam, Ellen is zwanger maar wil niet weten van wie, Peter verandert van kraker in een zakenman, erger nog, in de directeur van een woningbouwvereniging. Niet alle scènes zijn even overtuigend: als Ellen als lerares haar klas over Spinoza onderhoudt lijkt dat er met de haren bijgesleept.
Ze heeft er al de krant mee gehaald: Judith van de Woestijne die in de Schalkwijkerstraat bomen voorzag van een breiwerkje. Nu is ze bezig om de Buitenrustbrug van een jasje te voorzien. Het knapt er wel van op, dat moet gezegd.
De KunstRAI, het trekt toch weer heel ander volk dan de Huishoudbeurs. Nouveau riche, hip en artistiek, moeilijke kapsels en designerbrillen. Ik weet nu ook dat het knotje in is voor de wat oudere man. Op de beurs zag ik iemand die, heel sluw, zijn kale hoofd verborg door bovenop zijn hoofd zijn haren samen te knopen.
Wat er aan kunst stond was uiteraard heel divers. Mooi vond ik de ontwortelde bonsaiboompjes van Patrick Bergsma, beeldjes die vrij in de ruimte hingen. Er waren geinige collages die drummer Han Bennink maakt van oude trommelvellen en er stonden twee enorme met water gevulde glazen vazen van Bert Frijns. Door de grootte en het volume oogden ze heel stevig, maar tegelijk kwetsbaar door het materiaalgebruik. Samen met het effect van het breken van het licht door het water gaf dat een heel bijzonder effect. Indrukwekkend vond ik de installatie van Art van Triest, zes geweren op een rij, die je lijken te volgen, alsof je onder schot wordt gehouden, echt een beetje eng.
Vandaag nog even door de stad geslenterd om van de vele vrolijke en grappige etalages te genieten. Soms gewoon een raam volgeplakt met stripplaten (de Flying Tiger) of heel simpel een truitje voorzien van oogjes aan een kleerhangertje met daarboven een spreekwolkje (Noa Noa). Maar de meest aansprekende dit jaar waren de etalages waarin de tekenaars zelf zich met stift hadden uitgeleefd op de ruiten, zoals hier bij de Hema.
