De jongste

Ze stonden voor de balie van het inlichtingenbureau en keken me nieuwsgierig aan. Een vader en zijn drie dochters. De jongste was een jaar of vier, een blond meisje met rode rubber laarsjes aan. Ik herkende haar, ze was me al eens eerder opgevallen toen ze op een drukke receptie ongestoord in haar eentje zat te spelen, totaal opgaand in haar spel. De andere twee dochters waren zo te zien steeds twee jaar ouder, een mooi trappetje.
'Hun moeder' begon de man, naar zijn kroost knikkend 'heeft een boek geschreven en nu willen we graag weten of het ook in de bieb is.' De meisjes knikten. Ik zocht de titel op in de computer. Gelukkig was het boek in de collectie. 'Ja, we hebben het. Wat leuk!', constateerde ik, 'loop maar even mee'. Op de jeugdafdeling pakte ik het boek van de plank. Het was een kinderboek over een reis in een ver land. Op de achterkant stond een foto van de schrijfster met haar dochters. Een leuke vrouw om te zien, donker haar, slank, vrolijke lach. Haar jongste was op de foto nog een stuk kleiner. 'Kijk, dat ben jij', zei ik tegen haar, 'toen was je nog een kleine broekenpoeper'. Ze knikte ernstig. Geen van de kinderen maakte aanstalten het boek aan te pakken dus ik zette het maar weer terug. Ze hebben het natuurlijk zelf thuis ook in de kast staan, dacht ik. 'Nu kunnen jullie aan al je vriendinnetjes zeggen dat ze naar de bieb moeten komen om het te lenen', promootte ik nog even. Instemmend gemompel. 'Dank u wel', zei de man, 'erg leuk voor ze dat ze nu weten dat het hier in de bibliotheek is'. Daar gingen ze weer, de vader voorop, het kleinste meisje sloot de rij.
Later die middag toen het wat rustiger was kon ik het niet laten om de schrijfster op internet op te zoeken. Ze bleek gestudeerd te hebben, daarna ging ze verre reizen maken en een gezin stichten en ze had dus dit boek geschreven. Twee jaar geleden was ze overleden, veertig jaar oud. De kleine broekenpoeper kon zich haar waarschijnlijk nauwelijks herinneren. Ik was er de verdere middag stil van.