The Doors Alive

Gisteren rezen The Doors op uit de dood. In een kolkende en stampende kleine Patronaatzaal traden The Doors Alive op. Daar stond 'Jim Morrison' gekleed in zijn typerende leren broek met de zilverkleurige riem. 'Jim' gedroeg zich nogal bestudeerd, hield zijn gezicht in de speciale Jim-plooi en maakte de typische Jim-sprongetjes. Af en toe schonk hij de dames op de voorste rij een broeierige Jim-blik. Toen hij ook nog sexy heupbewegingen richting microfoonstandaard maakte kreeg mijn buurvrouw bijna de slappe lach. Dat kon toch niet de bedoeling zijn geweest. Voor mij was het wat teveel al die Jim-imitatie.
Maar over de muziek geen kwaad woord, dit waren echt de Doors zoals wij ze kennen. Alle bekende (en minder bekende) nummers kwamen in zo'n twee uur voorbij. En toen 'Jim' ons op de knieën dwong ('if possible...' voegde hij er vals aan toe tegen het vijftig-zestigjarig publiek) deed ik nog mee ook. 't Ging gelukkig nog net.