Van die leuke expo over klederdrachten is ook een boek! Leuk om al die foto's nog eens te bekijken en wat meer informatie te lezen. De interviews die je op de tentoonstelling via een ouderwetse telefoon kunt horen, staan op een CD-tje, dat bij het boek hoort, ook aardig als je het authentieke dialect wilt beluisteren.
s is, maar er hangen ook foto's van vrouwen in burgerkleding en van dezelfde dames in klederdracht, zoek de verschillen!
Gisteren was ze er weer, in het Bimhuis: Erika Stucky. Ze bracht behalve een drummer ook twee blazers mee die de alpenhoorns bespeelden van ruim drie meter lang. Gekleed in een supertuttige dirndl-achtige jurk bracht ze haar show met speels gemak. Toen ze de microfoon naar zich toedraaide en dat een stroef geluidje gaf, zag je haar denken, mmm, kan ik dat gebruiken? En al zingend probeerde ze dat nonchalant uit, zò muzikaal is ze. Vervolgens vertelde ze langs haar neus weg met welk drankje je het hart van een man kunt veroveren ('you take the left eye from a baby crocodile and then...') en zong vervolgens I put a spell on you op een heel eigen manier. Mooi concert.
Van Frank van Pamelen had ik nog nooit gehoord, maar Jan P.Pieterse kende ik wel, de dichtende boekjesgooier die ook bij de manifestatie Haarlem schreeuwt om cultuur kwistig zijn boekjes het publiek in smeet. Dat deed hij gisteren weer in de Schouwburg bij de voorstelling Pieterse & van Pamelen schrijven geschiedenis. Beide heren bewegen zich in het genre van de light-verse en zo was de avond ook, lichtvoetig, niet spectaculair, maar wel onderhoudend. Het publiek moest belangrijke historische persoonlijke gebeurtenissen aandragen waar van Pamelen met zijn vlotte babbel een geheel van smeedde terwijl Pieterse uit zijn dichtbundels declameerde. Van de speciale gast (ooit aangekondigd als aanstormend talent) Katinka Polderman had ik wel iets meer verwacht, maar ze paste nu ook wel onder de noemer van de hele avond: best aardig
En dan krijg je dit.
De Janskliniek in de Ridderstraat is getooid met deze prachtige kristallen.
Fijne kerstdagen!
Twee lesbische moeders vormen in deze film met hun zoon en dochter een doodgewoon gezin. Dochter ergert zich groen en geel aan haar moeder (en terecht!). Zoon wil graag weten wie zijn biologische vader is. Als de spermadonor op de proppen komt levert dat een hoop onrust op.
Ik vond het een aardig niemendalletje, de film Potiche, waarvan je niet goed weet of het nu een klucht is of een persiflage. Catherine Deneuve en Gerard Depardieu zijn altijd aardig om naar te kijken, alhoewel de laatste wel een beer is geworden. Deneuve speelt de (huis)vrouw (Potiche) van een paraplufabrikant. Zij neemt (volkomen ongeschoold) zijn werk over als hij ziek wordt en ze doet het vele malen beter en met meer succes zonder dat duidelijk wordt waardoor. Ze gaat nota bene ook nog een liedje zingen als ze een verkiezingsstrijd wint, flinterdun allemaal. Mijn buurvrouw werd echter helemaal lyrisch over deze film en zag er allerlei paralellen in met haar eigen wereld. Tja, dat kan ook natuurlijk.
eerd worden. De één staat een beetje dromerig te draaien en de ander hakt er op los. Wat ze gemeen hebben is de blik achteraf die vraagt: 'was het zo goed?'
Toen wij om 1 uur in de trein wilden stappen was hij nog steeds niet op en dromden jinglebellmeisjes de trein in om uit te delen. Lekker!
"Waar, waar?"
"Jammer, hij gleed nèt langs die regenpijp naar beneden..."
Franse monniken leven tussen het Algerijnse volk, ze worden uitgenodigd voor een besnijdenis en hun arts verzorgt de zieken van het dorp. Het kan en het gaat in goede harmonie. We zien de abt de Koran bestuderen.Maar dan breekt er een burgeroorlog uit en worden de monniken belaagd door terroristen.Ze komen nu voor een dilemma te staan, kiezen ze voor hun eigen hachje of blijven ze stand houden en bij het Aglerijnse dorpje. Interessant om te zien hoe verschillende bij iedereen hun geloofsbeleving, is.
De vreselijke titel van dit toneelstuk doet voor het ergste vrezen. Maar het valt mee. Het duo Fred en Ria Reevalk verzorgt een benefietavond voor een nader te bepalen goed doel. Dat zij dat doel zelf zijn dat wordt al snel duidelijk. Als een stel rasechte B-artiesten worstelen de twee zich door de avond, compleet met schlagers en ontboezemingen. De humor is van melig tot hilarisch. Fred (Dick van den Toorn) heeft van zichzelf al het juiste prethoofd voor de rol van gelikte artiest en Debbie Korper is geknipt voor de rol van Ria. Niet spectaculair, maar wel goed voor een aardige avond.
Vorige week is dit eilandje pas aangelegd en toen stond het paaltje er nog niet eens op geloof ik. Hoek Oranjekade/Keizerstraat. Auto's vanaf de Oranjekade rijden er heel onhandig omheen om naar links te gaan dus of het zijn doel bereikt? Ik weet het niet.
Als je allerlei subsidies schrapt dan hou je dit over: twee ouwe wijven met een oud liedje, aldus Brigitte Kaandorp die vervolgens met Mylou Frencken een eigen hilarische versie van De grote stille heide inzet.
Het lijkt een feel good movie, maar na afloop heb je toch niet dat gevoel. Tom en Gerri, een gelukkig getrouwd stel van rond de zestig trekken voornamelijk kennissen aan met problemen: drank, eenzaamheid, een sterfgeval. Iedereen is welkom en kan op een hartelijk woord rekenen. De film laat een jaar van hun leven zien, geïllustreerd door hun volkstuin die je in die verschillende seizoenen ziet. Troostvol is dat in ieder geval Gerri en Tom gelukkig zijn, alhoewel je steeds het gevoel hebt: er gaat nog iets dramatisch (danwel goed, danwel slecht) gebeuren. Dat blijft uit, maar de film eindigt ook niet met een happy end, integendeel, het einde is wat vreemd als de eenzame drankzuchtige collega van Gerri onverwacht langskomt en we dan zien dat er kennelijk iets vervelends tussen haar en Gerri heeft plaatsgevonden. Maar wat? In zo'n lange film had dat wel even uitgelegd mogen worden. De film kan sowieso wel een half uur ingedikt, dat zou het tempo ten goede komen. Prettig voortkabbelende film met van die fantastische Engelse acteurs die zo fijn gewoon zijn; Another year van Mike Leigh.
Nog twee dagen om de etalages te bekijken die meedoen aan Ontwerp op de weg. Ik heb al onder meer vilten bloempotten gezien, papieren juwelen, lettertassen en deze fantastische jurk van Victorine Pasman (die nog veel meer moois op haar website heeft staan).
Mooi boek, deze kloeke uitgave van 25 jaar Kunstlijn. Van vrijwel alle deelnemende kunstenaars staat er een foto in van een werk en van hun werkplek. Verder jubelende maar ook kritische stukjes van Haarlemmers als Wigbolt Kruijver en Gerrit van Dijk. Roni Klinkhamer doet smeuig verslag van haar (letterlijke) uitvoering van de kunstlijn in 1986. Verder citaten, krantencolumns en foto's. Vooral foto's van de laatste edities. 25 Jaar geleden maakten maar weinig kunstenaars foto's, of ze zijn nooit meer boven water gekomen.
Je zou er wel een maand voor kunnen uittrekken als je alles zou willen zien. Keuzes maken dus. Wij belandden in de Spaarnwouderstraat die officieel niet eens mee deed aan de kunstlijn, maar een eigen kunstroute had samengesteld. Verbazend dat achter sommige panden enorme ruimtes schuilgaan die leeg staan of verbouwd worden. In dit geval nuttig te gebruiken als tijdelijke galerie. Voor bijvoorbeeld het werk van Harmen Sliep: textiel opgebouwd uit dweilen en vaatdoekjes. Op de foto zijn de doeken nog erg herkenbaar, maar op sommig ander werk moet je echt twee keer kijken voordat je ontdekt dat er versleten dweilen zijn gebruikt. Geinig.Aan het Spaarne 
(ook hier een alternatieve route: de Spaarnekunstroute) deden we het sfeervolle pand van Willemien Spook aan. Zij vertelt met foto's het verhaal van haar dochter die op 16-jarige leeftijd uit huis vertrok en in kraakpanden ging wonen tot afgrijzen van haar ouders. Toch bleven die haar liefdevol volgen en als bezoeker ben je zelf ook opgelucht als het verhaal een happy end heeft.
En tot slot, het oude postkantoor waar de Stichting Klein Haarlem is neergestreken is de nieuwe place to be!
en lade met uitklapplankje om je bord op te zetten en...onmisbaar element in de jaren dertig: een inklapbare strijkplank! (wel iets om trots op te zijn want het enige andere overgebleven exemplaar bevindt zich in het Centraal Museum in Utrecht). Op het plaatje een idee van de indeling afkomstig uit het boekje: Een kamer in het Kenaupark.
Gisteren werd de 25e Kunstlijn geopend.
vuilniszakdichtbinders (€ 6,95! Doe er dan maar drie!).
