Zon en strand

Het is bijna oktober, maar vandaag leek het nog hoogzomer op het terras bij Tijn Akersloot.

Ik zag opvallend veel mensen staand op een surfboard peddelen, dat blijkt de nieuwste rage te zijn: Stand Up Paddle oftewel SUP.

Bonita Avenue

Dikke pil, dit debuut van Peter Buwalda. Ik las het omdat het één van de zes genomineerden was, en ik moet zeggen, van de vier boeken die ik tot nu toe heb gelezen vond ik dit wel de beste.
Het is een soort familiegeschiedenis die speelt in Enschede ten tijde van de vuurwerkramp. Siem Sigerius, ex-judokakampioen en briljant wiskundige, ontdekt het schokkende geheim van zijn dochter en schoonzoon. Dat geheim zal voor hem zijn ondergang betekenen. Het verhaal wordt wisselend vanuit verschillende perspectieven verteld en speelt steeds in een andere tijd. Dat is af en toe wat lastig lezen omdat dat niet altijd meteen duidelijk is. Buwalda heeft een origineel taalgebruik, 'de man zat op de bank alsof het een toilet in een tankstation was', en Sigerius heeft bijvoorbeeld 'ogen als afgekoelde koffie'.
Origineel verhaal, meeslepend beschreven. Bij uitstek geschikt voor leesclubs want er is heel veel over na te praten.

Retro breien

'Nieuw' bij de Hema: het Hema Breiboek. Vroeger, in de jaren zeventig, kwam er elk jaar een breiboek uit. Ik kon niet wachten. Wol erbij kopen en aan de slag! Ik breide altijd en overal. Ik kon me niet voorstellen dat ik dat ooit nìet meer zou doen. En toch brei ik nu nooit meer. Op een gegeven moment was het uit de mode en breide niemand meer. Wie weet wordt dat anders nu het Hema Breiboek weer is uitgekomen. Het bevat toppers uit de gouden brei-jaren, sommige herken ik zelfs nog. Gebreide capes, dikke wollen vesten, gestreepte truien. Alles komt ooit weer terug...
(Ze moeten wel nog even wol gaan verkopen, daar bij de Hema).

Zwerfstien

Tijdens een fietstochtje op Texel kwamen we deze steen tegen. Het is de Zwerfstien van Leny van 't Noordende met in stripvorm het verhaal over het ontstaan van Texel.
1917: Marinevliegkamp de Mok wordt aangelegd en de bloembollenteelt komt op. 1604: De pest brak uit en in 1350 ontstond Den Hoorn (Horn betekent: aan drie kanten omgeven door water).
Tekst en uitleg is netjes op een A-4tje getypt en in een houten hokje ondergebracht (na gebruik graag terugleggen). Simpel en prettig.

Jutterskunst

Gezien op Texel, deze geweldige kleurige objecten van Maria Roelofsen.
Ze vindt op het strand haar materiaal: aangespoeld oud plastic, kapotte containers, drijfhout en visnetten. Daarmee maakt ze maskers en dierenfiguren, lampen in de vorm van een vis of een 'Afrikaans' schild.
Heel inspirerend!
(En vandaar dat het strand zo schoon was op Texel...)

Texel

Ik was dit weekend op Texel, waar we genoten van zon, zee en schaap,









maar waar we ook een lugubere vondst in het bos deden.

Pop up (2)

Na het bezoek aan de pop up tentoonstelling in Den Haag bedacht ik me dat ik zelf ook ooit een pop up boek heb gemaakt. Het was in het kader van één of ander bibliotheekproject, nooit verder iets mee gedaan, maar goed, ik weet nu wel hoe moeilijk het is om een kloppende pop up te maken. Dus dat de bladzijde dichtgeslagen ook helemaal ìn het boek zit, dat valt om te beginnen al niet mee. En dat de pop ups opengeslagen precies doen wat jij wilt is ook moeilijker dan je denkt. En dan heb ik me alleen nog maar beziggehouden met de simpelste technieken. Maar erg leuk om te doen.
Dolly Bellefleur speelde de hoofdrol in mijn boek Haarlem popt up!:

Pop up!

Pop up! Bijzondere en beweegbare boeken, gisteren gezien in het museum Meermanno in Den Haag. Deze tentoonstelling toont de geschiedenis van het beweegbare boek. Boeken met flapjes en draaischijven werden oorspronkelijk gebruikt om iets uit te leggen, bijvoorbeeld hoe het menselijk lichaam er van binnen uitziet of hoe de sterren langs de hemel draaien. Pas later werden beweegbare boeken meer geschikt voor kinderen, het werd speelgoed waarmee je figuurtjes in beweging kon brengen.
Nog weer later ontstonden de driedimensionale en beweegbare kunstenaarsboeken. Vaak met abstracte afbeeldingen en o zo ingenieus.
Van alles zijn voorbeelden aanwezig. Erg leuk is dat er boeken liggen waar het publiek zelf in mag bladeren, want alleen dan kun je juist dat beweegbare en bijzondere ervaren.
Museum Meermanno is gevestigd in twee herenhuizen waarvan de tuinen ook toegankelijk zijn. Grappig is dat de tuin van het ene huis heel formeel is ingericht met buxushaagjes, de buurtuin daarentegen is een kleurige speeltuin vol met letters.

Prinsjesdag

Nu ik al een tijdje, wat zal ik zeggen, op rijpere leeftijd ben durf ik er wel voor uit te komen: ik ben vandaag naar Den Haag gegaan om de gouden koets te zien. Ik was er een beetje dubbel in, ik wilde het allemaal wel zien, maar zonder al te veel moeite en gedoe, en ook zonder al te lang te moeten wachten. Dus toen wij na twaalven in Den Haag arriveerden stond alles al driedubbel dik. We belandden op de Lange (Korte?) Voorhout, waar de weg een beetje afloopt in het midden. Dus als je wat verder gaat staan kijk je automatisch iets over de mensen heen.
IETS dus. Daar kwam de gouden koets. Ik zag nog wel Maxima wuiven achter smetteloos gepoetst glas (het leek wel of ze in een etalage zat, in het nette dan) maar dit werd mijn foto.


Niettemin, leuk om eens mee te maken zo'n folkloristische dag.

Hiernaast een felbegeerde trap.

Vaslav

Zonder dat kernjurygedoe had ik dit boek nooit gelezen: Vaslav van Arthur Japin. Het lokte mij beslist niet na het veelgeroemde Een verborgen gebrek waar ik niets aan vond, maar het viel alles mee.
Vaslav is het geromantiseerde verhaal over Vaslav Nijinski, de beroemde danser uit begin vorige eeuw (eerlijk gezegd zei zijn naam mij weinig). Het verhaal wordt wisselend verteld door zijn bediende Peter, Romola, zijn vrouw en Sergej Pavlovitsj Diaghilev, zijn impressario waar hij ook jarenlang een verhouding mee had. Op de dag die beschreven wordt zal Vaslav na lange tijd eindelijk weer dansen en, hoopt zijn vrouw, zo terugkeren in het culturele leven. Het loopt anders en na deze voorstelling zal Vaslav 31 jaar niet meer spreken.
Een intrigerend verhaal, waar gebeurd en boeiend beschreven. Je krijgt veel sympathie voor de wat naïeve hoofdpersoon die ieder voor zich weet te winnen.
Een goede kanshebber voor de NS-publieksprijs, als je ervan uitgaat dat de meeste stemmers vijftigjarige vrouwelijke Japinfans zijn (gok ik zo).

Hier zijn ze weer

Amper had ik het stukje Waar zijn ze gebleven geschreven of mijn oude weblog is weer in de lucht.
Bij nadere bestudering is het slechts een deel van de afgelopen vier jaar dat nu te lezen is, waarbij reacties lukraak zijn verdeeld over de stukjes, zo lijkt het. Er zijn wel foto's meegekomen, dat valt weer mee. Maar de lay-out die ik zelf juist altijd zo prettig en helder vond is nu helemaal weg, dus dat wordt nog een hele puzzel hoe dat weer aan te passen. Trouwens ik kan nog niet eens inloggen, dus er valt nog niets te veranderen.
Klik hier voor de oude Wilikditwel stukjes.

Midnight in Paris

De nieuwste film van Woody Allen, Midnight in Paris, speelt zich af in Parijs, schilderachtig in beeld gebracht, zelfs in de regen. Hoofdpersoon Gil Pender is met zijn verloofde en haar ouders in Parijs. Als een vervelende kennis zijn gezelschap opdringt gaat Gil zijn eigen gang en dan verandert het verhaal in een soort sprookje: klokslag 12 uur rijdt er een antieke auto voor en Gil wordt uitgenodigd om in te stappen. Hij blijkt zich dan in het gezelschap te bevinden van Scott Fitzgerald en zijn vrouw Zelda, jawel, het beroemde schrijversechtpaar uit het begin van de vorige eeuw. En daar blijft het niet bij want er duikt een stoet van andere coryfeeën op: Hemingway, Gertrude Stein, Picasso, Josephine Baker, noem maar op. Gil voelt zich betoverd en keert er elke avond weer naar terug. Dan wordt hij verliefd op Adriana, de minnares van Picasso, die op haar beurt weer terugverlangt naar de Belle Epoque, waar ze dan ook in verzeild raken. Ach, in een sprookje kan alles en zoals de meeste sprookjes loopt ook deze goed af voor de hoofdpersoon.
Geen must, maar wel lichtvoetig en vermakelijk.

Houtmanpad is mooi zat!

Vandaag werd er actie gevoerd tegen de voorgenomen plannen van de gemeente om het Houtmanpad te verbreden (voor wat het waard is, alles is waarschijnlijk al beslist). Lilian Blom hield een openingsspeech, door mij gemist, want ik kwam te laat aanzetten, maar daardoor liep ik wel weer vooraan in de stoet. Na het tochtje over het Houtmanpad kreeg wethouder Rob van Doorn de verzamelde handtekeningen overhandigd.
Op de foto zet Lilian er de pas in en interviewt Bas van der Schuit van Haarlem 105 organisator Pieter Vonck. Achter hun aan, niet te zien op de foto, volgt de stoet met nog een paar honderd medestanders.



Hieronder de enige echte actievoerders, want met protestbord.
(tekst: Mooi zat!)

Strand

Een heerlijk nazomerdagje om een strandwandeling te maken.
We aten een broodje bij Parnassia. Het lijkt een leuke tent met hippe design fonteintjes in het toilet, maar ik verdenk ze ervan dat ze de ruimte tussen kraan en wasbakje expres zo klein hebben gemaakt zodat je daar niet je flesje water kunt vullen. Voor de verbouwing kwam er standaard warm water uit de kraan, expres niet lekker fris, want er zouden eens bezwete fietsers hun flesjes kunnen gaan vullen met koud kraanwater in plaats van een consumptie te kopen.
De meneer op de achtergrond denkt, bekijk het maar, ik ga er zelfs niet plassen!

Mummie

Er lag een mummie onder onze kachel. Een muisje.



Het lijkt trouwens wel een natuurwet dat, zodra je de kachel weer aansteekt in de herfst, het prachtig weer wordt.

Waar zijn ze gebleven?

Al sinds 23 augustus is men bezig om 400.000 weblogs van web-log naar weblog over te zetten. Van de details snap ik niets, maar het heeft heel wat voeten in aarde om dat ene tussenstreepje weg te krijgen.

Ondertussen mis ik mijn dagelijkse rondje langs de Haarlemse blogs van Raarlems Dagklad en Ziggy Klazes, en ben ik onthand omdat ik de textielnieuwtjes van Berthi niet meer kan lezen of de filosofische en enthousiaste stukjes van Simone de Jong.
Inmiddels is iets wat een dag zou duren al drie weken gaande en zijn er 400.000 bloggers monddood gemaakt. En, ook heel erg, ik kan mijn eigen archief niet meer in. Even nakijken welke zanger het ook weer was of wanneer die kunstenaar een expositie had, daarvoor kon ik altijd uitstekend in mijn eigen archiefje terecht. En dat is nu helemaal weg. Ja, je kunt iets in cache bekijken, maar dan moet je wel al precies weten wat je zoekt en het is juist leuk om een beetje te 'bladeren'. En al mijn leuke foto's, ik vrees onderhand met grote vreze dat alles voorgoed verdwenen is....

Zomerhuis met zwembad

Het tweede boek van de zes genomineerden heb ik net uit: Zomerhuis met zwembad, van Herman Koch.
Het verhaal in het kort: huisarts Marc heeft een beroemde acteur als patiënt. Als hij deze man verdenkt van een vreselijke gebeurtenis besluit hij tot grove nalatigheid als de acteur met klachten komt. Patiënt overlijdt.
Het verhaal is vlot geschreven met nogal veel aandacht voor de weerzin die Marc heeft tegen de aanblik van de lichamen van zijn patiënten. Jammer dat Koch vaak zulke nare mensen als hoofdpersoon heeft, ook Marc is een onaangenaam figuur. En het hele boek lang zie je toch steeds Herman Koch voor je, als ik-figuur.
Eindigt wat mij betreft zeker boven Esther Verhoef's Déjà vu.

Stad als podium en Jopenfestival

Vandaag nog steeds een bruisend Haarlem. Weer was er Korenlint, Monumentendag en Stad als Podium. Wat te kiezen?
Op het laatste moment koos ik niet voor Het Volk in de Toneelschuur, maar voor Lucky Fonz in het Teylers Museum en dat was geen verkeerde keuze. Een deel van de charme van de jongen met het bestudeerd slordige haar bestaat uit zijn liedjes die leuk zijn, grappig en origineel (dit liedje gaat over mijn oma, die mij heeft leren ...(lopen denk je dan nog onnozel) roken! maar een misschien wel nog groter deel is zijn omgang met het publiek. Zo wilde hij vandaag een liedje zingen genaamd Boris, toen er een klein meisje uit het publiek aan kwam drentelen. Hij haakte daar meteen op in: Heet jij Boris? Nee? Hoe heet jij? Kate? Hoe spel je dat? (Het kind was net twee..) Enfin, driekwart van het publiek was vrouw en viel gelijk voor de charmes van Lucky Fonz III. Later in een van zijn liedjes improviseerde hij nog even door over Mijn grootste fan: Kate.

Op het Jopenfestival was het (wat buienradar ook mocht beweren) eventjes erg nat. Gelukkig brak later de zon door en was het weer vanouds gezellig.

Monumenten, koren en theater

Open Monumentendagen, Korenlint en Stad als Podium: het is weer zo'n weekend om je een slag in de rondte te rennen als je alles wilt zien.
Vanmorgen eerst maar naar het Provinciehuis, dat had ik na de verbouwing nog niet gezien. Dat viel niet tegen, alles is zeer grondig gerestaureerd, het ziet er prachtig uit. De gids vertelde nog over een staaltje onbenul: het parket in de kinderkamer, in ingenieus Escher-achtig motief, was nauwkeurig van afbeeldingen nagemaakt. Het origineel was namelijk in de jaren zeventig nonchalant bij het grofvuil gezet, want, zo koud aan de voetjes!
De koninklijke kakstoel van Wilhelmina van Pruisen vond ik wel een leuke blikvanger net als de veelbesproken kroonluchters van Michel Overbeeke en de vislamp van Bert van Loo.
Daarna door naar de koren. Ik zag onder meer: Kwasikloos, de Waltzing Matilda's, Vier bier en een Cola light, Coro Cantoro en Musicalkoor Time Square. Wat was iedereen weer enthousiast bezig en ach, eigenlijk was alles even leuk.
Als afsluiting, of eigenlijk, als begin van Haarlem Open Stad traden De Movers op, slapstick straattheater en dans rondom een autobrik, geinig.

De post!

Geknutseld kaartje voor een postcrosser in de U.S.A:

Wij zullen doorgaan

Er staat momenteel een mooie tentoonstelling in Het Dolhuys:Wij zullen doorgaan, over de kunst van het ouder worden. Hier brengen verschillende kunstenaars ouderdom in beeld. Karin Schulte maakte een installatie van plastic mapjes met daarin briefjes en notities van haar dementerende vader die zo de greep op zijn leven probeert te behouden. De bekende fotoserie Mature, van Erwin Olaf hangt er, waarin oudere vrouwen in sexy poses zijn geportretteerd. Van Dick de Graaff, portretschilder, hangt een serie zelfportretten waarop duidelijk is te zien hoe hij langzaam dementeert. Er zijn geluidsfragmenten te beluisteren en interviews en heel geestig: een filmpje waarin Slowaakse bejaarden laten zien hoe zij vroeger altijd verplichte gymnastiekoefeningen deden bij de radio.
Een bijzondere expositie waar je beslist even de tijd voor moet nemen om alles rustig te laten bezinken.

Kaartje

Nog een nawee van het Fokkerfeest vorige week: deze ansichtkaart in klare lijn van Joost Veerkamp, om te kwijlen zo mooi!
Voor niet-Haarlemmers: hier vliegt Fokker in zijn zelfgemaakte vliegtuig de 'Spin' een rondje om de Grote Bavo in Haarlem.

Déja vu

Zo, het eerste boek van de stapel genomineerde titels heb ik uit. Het is best aardig, Déjà vu van Esther Verhoef maar echt niet spectaculair. Vrouw gaat op zoek naar verdwenen vriendin in naargeestig dorp in Frankrijk. Ze krijgt hier geen enkele medewerking van buren of dorpsgenoten. Er wordt nogal wat bij gehaald, genmanipulatie van gewassen bijvoorbeeld en terroristische cellen, maar dat wordt verder niet erg uitgewerkt. Voor de vriendin loopt het slecht af, maar zijzelf heeft gelukkig een beschermengel. De dader is iemand die je het minst verdenkt, maar eigenlijk is dat heel cliché, net zoals het hele boek eigenlijk. En waarom zou het toch Déjà vu heten?
Het leest vlot, dat wel, maar het is waarschijnlijk in geen enkel opzicht te vergelijken met b.v. Wij zijn ons brein of Congo die ook genomineerd zijn. In dat opzicht is het appels met peren vergelijken.
Maar ach, alles voor de promotie van Het Boek!

Postmuseum

Een klein maar fijn museum dat we in Dublin bezochten is het Postmuseum. Gevestigd in, logisch, het General Post Office, het hoofdpostkantoor. Hier wordt je haarfijn duidelijk gemaakt hoeveel invloed de groei van de post had op de ontwikkeling van het land. Zo was een brief krijgen een reden om te gaan leren lezen en was het voor het vervoer van de post belangrijk om goede bestrating te hebben voor de postkoetsen. Om de brief nog sneller bij de lezers te krijgen was de ontwikkeling van de spoorwegen van groot belang. Uiteindelijk werd de post een instituut waar zelfs bij gespaard kon worden en verzekeringen werden afgesloten.
In handige staande ladenkasten kun je allerlei postzegels bewonderen en je kunt er je eigen postzegel ontwerpen. In een nagebouwd postsorteercentrumpje draait een video met de belevenissen van een echte postman met hart voor zijn vak, hij fietst elke dag 30 mijl om zijn wijk te doen!
Mooi simpel logo ook!

Manuscripta

Vandaag zat ik met 299 anderen (+1 die er clandestien was binnengepiept...) in een zaal van de Westergasfabriek om geïnstalleerd te worden als Kernjurylid van de NS Publieksprijs. Jaja, gewichtig, gewichtig!
Voorzitter van de CPNB Eppo van Nispen tot Sevenaer wist de hele zaal zo gek te krijgen dat iedereen staande met gele rozet op de borst en de hand op het hart een soort verklaring dacht te moeten afleggen waarna de presentatie werd overgenomen door Karin de Groot die prettig en losjes de zes genomineerde schrijvers voorstelde. Daarna drong iedereen samen om het felbegeerde tasje met de zes dikke pillen te ontvangen waar men vervolgens de hele dag mee rond mocht sjouwen. (Tip voor de organisatie: maak het volgend jaar mogelijk de tasjes bij vertrek pas af te halen).
Niettemin, een hele leuke dag met interviews, debatten, film, signeersessies en heel veel informatie over de allernieuwste boeken.

Op de foto de genomineerde schrijvers: Dick Schwaab en Herman Koch op het scherm vanuit China, bij de tafel David van Reybrouck, Arthur Japin, een directielid van de NS, Esther Verhoef en Peter Buwalda.

En nu moet ik dus zien dat ik voor 14 oktober al die genomineerde boeken gelezen heb.

Fokker

Het Fokkerjubileum is nu echt voorbij. Afgelopen woensdag scheerden deze vliegtuigjes in formatie over onze tuin. (Ja, de dakkapel moet nodig geschilderd..)



's Avonds dromde men op de Grote Markt samen voor de lasershow.

Kleurkrijt

Tijdens een uitstapje vanuit Dublin naar Dun Loaghaire stuitten we toevallig op de tekeningen die waren gemaakt tijdens een Chalkfestival, oftewel een kleurkrijtwedstrijd. En niet zomaar iets, maar ingewikkelde tekeningen die je eigenlijk alleen vanaf één punt in het juiste perspectief kon zien. Bijzonder!

Achterstallig nieuws

Na ruim twee weken onvrijwillige weblogstilte stapelt het nieuws zich op.
Zo was ik een weekje in Dublin waar het prachtig weer was. Waar de mensen buitengewoon vriendelijk waren en de pubs bijzonder gezellig. Daar zaten oma en haar buuf achter een emmer Guinness, terwijl een vriendin rondging om een clandestien loterijtje te regelen en opa van 110 de microfoon greep om een paar liedjes mee te zingen (en heel behoorlijk!). Daar werden we al snel in een gesprek betrokken en voorgesteld aan familieleden en muzikanten en maakten nieuwe vrienden voor het leven.
Niet alleen Dublin was leuk, maar ook onze uitstapjes buiten de stad waar we een klein stukje van het echte Ierland zagen terwijl we over de zee uitkeken en de kliffen bij Howth beklommen.

Tijdelijke (?) terugverhuizing

Wat iedereen ook altijd beweerde: dat alles wat je ooit op internet publiceerde voor eeuwig zichtbaar zou zijn is nu toch onwaarheid gebleken. Sinds web-log aan het migreren is naar weblog (wat dat ook moge inhouden...) is nu sinds bijna twee weken mijn archief van vier jaar Wilikditwel compleet verdwenen. Ergerlijk!
Ik vertrouw er niet helemaal meer op dat het nog goed komt dus ben weer teruggekomen op het blogspot nest.