Deze zeven meter lange muur staat momenteel in de OBA tentoongesteld en is op zijn beurt weer inspiratie voor de poëzieworkshop die vorige week werd gehouden. Gisteren mochten de deelnemers van deze workshop hun product voorlezen onder de aanvurende en verrukte kreten van Jos van Hest ("Wij zijn allemáál een eenzame sok!"). Hierna las Tjitske Jansen een paar van haar gedichten voor (zij is de schrijfster van Koerikoeloem wat ik kan aanbevelen) en vervolgens trok het publiek mèt klapstoel naar de vijfde etage waar de klaagmuur stond opgesteld. Maar eerst legde Jos van Hest enthousiast uit hóe de klapstoel op te vouwen, compleet met de te slaken kreet.
Boven aangekomen stond daar kunstenares Stef Kreymborg klaar om uit te leggen hoe zij tot het maken van de muur was gekomen. Stef vond het een naar idee dat sokken vaak in de wasmachine hun partner kwijtraken, zij deed een inzameling en probeerde van vele eenzame sokken weer stelletjes te maken. Dat lukte helemaal niet waardoor ze op het idee kwam om er dan een klaagmuur van te maken voor eenzame sokken. Na haar praatje hield Renate Dorrestein een pleidooi om lid te worden van het karass, een woord dat niemand kende maar wat clubje betekent, in dit geval dat je een sok adopteert en vervolgens iets te zeggen hebt over de plaatsing van het sokkenkunstwerk. Na afloop stelde Renate zich dan ook bij de roltrappen op om het publiek 'agressief te benaderen' (haar eigen woorden) om lid te worden van het karass. Als slot van deze middag werd onthuld wie van de dichters de prijs had gewonnen: een zin van jouw gedicht vereeuwigd op een foto van de klaagmuur en vervolgens werd deze prijs als ansichtkaart aan het publiek uitgedeeld.
De hele activiteit duurde maar een uurtje maar was genoeg om je een warm en vrolijk gevoel te bezorgen, passend bij een zondagmiddag in een bibliotheek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten