Hitchcock

Onherkenbaar is Antony Hopkins als Hitchcock in deze gelijknamige film. Hij lijkt 30 kilo zwaarder en trekt voortdurend een pruillip. Helen Mirren speelt zijn toegewijde, maar kritische vrouw Alma en Scarlett Johansson speelt een hoofdrol in Psycho, de film waar Hitchcock over gaat. Door deze acteurs alleen al is de film de moeite waard, maar het is ook erg leuk om te zien hoe vroeger de opname's van Psycho in zijn werk gingen. Erg grappig ook soms, bijvoorbeeld zo'n ouderwetse autoscène met een stilstaande auto en bewegend decor erachter.

De klassieker Psycho heb ik nooit gezien maar toch herkende ik veel, het huis zoals het op de heuvel staat, en de wereldberoemde moordscène onder de douche. Toch is het waarschijnlijk extra interessant om eerst Psycho te bekijken en daarna Hitchcock.

God zegene de greep

Spannend hoor, de voorstelling God zegene de greep.
(Als je nog verrast wilt worden kun je nu beter niet verder lezen).
Om te beginnen kunnen er maar twintig mensen naar binnen. Bij de ingang moeten we wachten en krijgt iedereen een kastje om zijn hals en moet bij het corresponderende nummer gaan staan. Dan mogen we in die volgorde naar het toneel waar een capsule staat. Is het een duikboot? Is het een ruimteschip? Geen idee maar het ziet er erg echt uit. De capsule gaat dicht, totale duisternis, waarna geluiden beginnen te klinken en daarna gezang. Het is even heel gek als je 'jouw' kastje iets hoort zeggen, de anderen kijken je aan of jij degene bent die praat. Volgens de stemmen stevenen we af op een 'totale ramp', maar wat er precies is gebeurd blijft onduidelijk. De voorstelling hingt wat op twee gedachten, enerzijds grappig (een stem begint het spelletje: ik ga op reis en neem mee) anderzijds beschouwend en poëtisch, (een stem: "Kijk naar iemand die je aardig lijkt, kijk naar de hals, de haartjes"). Het geeft beurtelings een ongemakkelijk gevoel ("Kijk naar mijn borsten") of een giechelige stemming. In ieder geval wel apart ervaringstheater.

Even plassen

Ik weet niet hoe het herentoilet eruit ziet, maar dit is duidelijk het damestoilet. We zijn bij de Bijenkorf, op de afdeling damesmode waar het toilet een behangetje heeft van een raderpatroon, erg leuk!
Nota bene nog gratis ook, maar dat duurt vast niet lang meer, de poortjes staan al klaar.

Keith Edmier

 Keith Edmier maakt van een soort siliconenrubber levensgrote beelden. Hij portretteert zijn moeder en zijn jeugdliefde, maar maakt ook siliconen tulpenvazen. Van hetzelfde spul maakt hij ook levensgrote planten. Je mag ze niet aanraken, jammer genoeg, want daar vraagt het materiaal wel om. In de Hallen staat een tentoonstelling van hem. Vooral de levensgrote waterlelie Victoria Regia (synoniem: Victoria Amazonica die je in levende lijve in de Hortus kunt zien), is bijzonder. Hij is zo groot dat je er onderdoor kunt lopen, alsof je zelf in het water staat.

Wij willen lente!

De Haarlemmers zijn het zat. Schrale wind of niet, de terrasjes begonnen vandaag voorzichtig vol te lopen. Wie weet kunnen we zo het mooie weer afdwingen.

De ontmaagding van Eva van End

Aparte film wel, De ontmaagding van Eva van End. Op de een of andere manier lijkt het een Vlaamse film, maar waarom zou ik niet kunnen zeggen. Verder is de stijl heel statisch wat weer erg doet denken aan Moonrise Kingdom.

Hoofdpersoon Eva is een meisje van een jaar of 14, 15, met maar één soort gezichtsuitdrukking: geen. Ze is de jongste van een gezin met nog twee broers en ze valt daar in dat gezin totaal niet op, niemand schenkt enige aandacht aan haar.
Er komt voor een paar weken een uitwisselingssscholier bij de familie logeren, de Duitse Veit. Hij lijkt in eerste instantie het  type ideale schoonzoon, zo beleefd en inspirerend. Maar, in de loop van het verhaal, maakt hij nogal wat los bij alle gezinsleden. Zo is een nonchalante opmerking over de acne van Ed oorzaak van een depressie bij Ed en de breuk tussen hem en zijn vriendin. Tegen Eva is hij bijzonder vriendelijk waardoor ze totaal geobsedeerd wordt door hem maar tegelijkertijd laat hij haar als een baksteen vallen als er leukere meisjes in beeld komen.
Tragikomische, tamelijk bizarre maar toch boeiende film.

Het weer

O, die ellendige koude wind die al dagen loeit....

Jachtinstinct

Roodborstje in de bloempot, merel op de pergola. En Fritz waakzaam achter het raam.

Tot slot

Achter de Zuilen, de expositieruimte achter het gemeentehuis van Bloemendaal, gaat dicht. Het gemeentehuis wordt verbouwd en in het nieuwe plan is geen ruimte meer voor een expositieruimte. Eeuwig zonde voor een plek die zich zo heeft bewezen, maar enfin. De laatste expositie in deze ruimte heet dan ook 'Tot slot'. Hier exposeren Johan Breukers, Ite Siegers, Herman van Tongeren en anderen voor de laatste maal.
Van Stef Kreymborg, waarvan ik laatst de Klaagmuur van eenzame sokken zag, hangen twee werken: Schriftlezing I en II. Het zijn dunne triplex bladen waarop met dunne takjes als het ware een brief is geschreven. Het ziet er bedriegelijk echt uit, kijk eens naar haar handtekening! De vellen zijn uit één stuk materiaal gemaakt, de opkrullende hoeken geven de illusie van bladen die op elkaar liggen. Erg mooi dat ordelijke werk van haar.
Verder leuke fragiel metaalwerk van Jack Prins en aardig beeldjes van Eric Claus en Frank Letterie.

Mijn slappe komedie

Amusant en vermakelijk, dat dekt de lading wel van de voorstelling Mijn slappe komedie van Carver. Twee echtparen wachten op een tafeltje in een restaurant en dat duurt langer dan verwacht. Van de twee stellen blijken de man en de vrouw vroeger met elkaar getrouwd geweest te zijn. Zij willen het deze avond gaan hebben over het lot van hun caravan, maar 'pas als we aan een tafeltje zitten'. De conversatie die ontstaat is eigenlijk heel gewoon en herkenbaar, maar af en toe bijzonder komisch. Raymonde de Kuyper steelt de show als drammerige, zuigende, zogenaamd begrijpende ex-echtgenote, maar ook Aat Ceelen als haar ex-man is goed op dreef. Voor Leny Breederveld en René van 't Hof zijn dit keer wat kleinere rollen weggelegd.
Gezien in de Toneelschuur waar vanavond de première plaatsvindt.

Botten

Er was volop belangstelling, gisteren in de Bakenesserkerk bij de Archeologische Dienst. Hier hield stadsarcheoloog Anja van Zalinge een korte versie van de lezing die ze vorig jaar in de bieb gaf waarna het publiek zelf met eigen ogen de netjes uitgelegde botten kon aanschouwen. Van puzzelen houden is een must als je archeoloog bent want als er bijvoorbeeld drie skeletten dicht op elkaar liggen moet je wel uit kunnen vissen welk botje bij welk skelet hoort. En je moet niet alleen verstand hebben van scherven en botten, maar ook van planten. Een van de onderzoekers vertelde namelijk dat er een residu van een boeketje was aangetroffen bij de skeletten. Heel bijzonder dat daar nog iets van bewaard is gebleven en uiteraard wil men dan dolgraag weten, welke planten of bloemen dat dan bevatte.
Interessant om allemaal te horen, maar wel bizar te beseffen dat je kunt eindigen als een plastic zak vol botjes waar mensen zich aan vergapen.

Rascha Peper

Ik wist dat ze ernstig ziek was, ze schreef er zelfs columns over. Gisteren werd bekend dat ze zaterdag is overleden, Rascha Peper, (pseudoniem van Jenneke Strijland), schrijfster van verschillende van mijn favoriete boeken. Ik heb meteen weer Oesters herlezen en ik vond het nog net zo mooi als de eerste twee, drie keer dat ik het las. Het beschrijft de dan al voorbije liefde tussen de twintigjarige Olga en de veertig jaar oudere Frank. De personen zijn levensecht beschreven, Olga besluiteloos en weinig daadkrachtig, Frank nuchter en sympathiek. Het boek beschrijft de periode dat Olga met haar man Harold in Wenen woont en daar herstelt van een ingrijpende ziekte, (een autobiografisch gegeven van Peper) en depressief is door het niet verwerkte afscheid van Frank. Rascha Peper heeft met haar fijngevoelige en gedetailleerde beschrijvingen een prachtig weemoedig verhaal geschreven.

Andere titels van haar die ik kan aanbevelen zijn: Wie scheep gaat, waarin allerlei levensverhalen vervlochten zijn, Rico's vleugels, over een schelpenverzamelend echtpaar en hun rampzalige ontmoeting met een jongeman en Een Spaans hondje, waarin ze de familiebanden van drie broers beschrijft. Voor haar dood heeft ze nog net een boek kunnen voltooien: Handel in veren.

De Blob

Grappig, amper had ik op de NLDoetdag voor het eerst het woord Blob gehoord, waarvan ik aannam dat Kunstfort Vijfhuizen het zelf had verzonnen, of ik hoorde het woord weer voorbijkomen op de derde architectuurles.
Een Blob (Binary Large Object) blijkt een begrip te zijn, een algemeen woord voor een vormeloos klodderig gebouw, iets wat geen duidelijk dak of vloer heeft, maar meer een soort schil. Dat je het ruim moet nemen bleek wel toen Suzanne Roelofs zelfs onze nieuwe Toneelschuur een blobachtige vorm toedichtte. Ook het stadhuis van Alphen en het ING hoofdkantoor zijn blobachtigen.
De foto komt van de site van het Kunstfort waar nog meer info over Blobs is te vinden.

Maandagmarkt

De maandagmarkt, ooit zo geliefd om alle stoffenkramen, kwijnt.
Toch lagen er wel weer erg leuke lapjes vandaag....

Snor

Snorren zijn weer in.
En zoals je ziet, sommige mensen kunnen werkelijk alles hebben!


Bijschrift toevoegen

NL Doet!

Vrijwilligerswerk. Vandaag en morgen is het een hot item. Het Oranjefonds organiseert jaarlijks de grootscheepse vrijwilligersactie NL Doet "om betrokkenheid in onze samenleving te bevorderen", prima.
Aangelokt door de belofte van een rondleiding en een lekkere lunch togen vriendin M. en ik naar Kunstfort Vijfhuizen, om onze handen uit de mouwen te steken. Na een warm welkom met koffie en koek werden we om en door het fort geleid. Ik was er al eerder geweest, maar het blijft een bijzondere plek. Het fort is gebouwd met het plan bij een eventuele aanval de hele boel onder water te zetten en zo de vijand op afstand te houden, een actie die nooit nodig is geweest. Tegenwoordig wordt het fort gebruikt als expositieruimte en gekoesterd vanwege zijn cultureel erfgoed.
Als klus mochten we stoelen kaalschuren zodat ze opnieuw gelakt konden worden. Deze stoelen bleken bij een kunstwerk van Oscar Prinsen te horen, des te leuker om daaraan mee te werken! Twee scholieren die meededen voor het vak Maatschappelijke Dienstverlening hadden de taak om de Blob schoon te spuiten, een 'culturele caravan' zoals een van de jongens dacht, een wit kunststof ding met bobbels en uitstulpingen. Ooit gebruikt op de TU Eindhoven om leerlingen te laten oefenen met constructies en materialen, maar nu als kunstwerk te zien in Vijfhuizen. Aanstaande zomer wegens succes geprolongeerd als openluchtbioscoop, en nu weer in tip top conditie.
Eigenlijk werden wij als vrijwilligers geweldig in de watten gelegd deze dag. Behalve koffie, thee, muffins en stroopwafels kregen we ook nog een heerlijke lunch met zelfgemaakte soep. Hierbij schoven ook directeur en kunstenaars aan, erg leuk om van hun alvast iets te horen over de aanstaande expositie Stellingname.
Voldaan na een dag klussen (en eten) besloten we om beslist nog eens terug te komen, voor de nieuwe expositie, om op een mooie zomeravond een film te zien, èn natuurlijk om op de strak gelakte stoeltjes te zitten...

Alternatief

Bibliotheek voor analfabeten...
(Te zien in restaurant 't Alternatief in Hillegom)...

Pegel

Zou dit het staartje van de winter zijn?
Deze knots van een pegel hing aan de Bennebroeker bieb.

Moderne architectuur deel 2

Vandaag deel 2 van de Architectuurcursus in de bieb. Suzanne Roelofs vertelde vanavond over de wederopbouw na de tweede wereldoorlog. Niet alleen waren veel huizen vernield in de oorlog, er had ook al die jaren geen bouw plaats gevonden, dus er moesten meters worden gemaakt. Als reactie op de eenvormige saaie wijken die toen ontstonden bedacht Piet Blom in de jaren 70 de Kasbah woningen in Hengelo. Mensen ontmoeten, spelen, praten, dat zou op de begane grond moeten gebeuren, de woonlaag moest daarom omhoog getild worden. Er ontstond zo een woonwijk op palen (zie foto).
Hierna bedacht hij de kubuswoningen. Zo'n woning leek op een boom volgens Blom en ze vormden met elkaar een bos. De eerste kubuswoningen stonden in Hengelo en later zijn er in Rotterdam 39 woningen van een iets verbeterde versie gebouwd. Spectaculair van uiterlijk zijn ze, maar om er te wonen moet je wel zelf de meubelen ontwerpen vanwege de schuine wanden. Ook kan niet elke bewoner ertegen dat je vanuit de kubus nergens de horzion kunt zien. Om aan het aantal woningen te komen dat gerealiseerd moesten worden ontwierp Blom er het 'potlood' bij, een woontoren die ernaast is gebouwd.
Erg leuk trouwens dat je zo'n woning kunt bezoeken en met eigen ogen kunt zien wat een bijzonder ontwerp het is.

Maarten Spruyt

Hij is één van de weinige stilisten die ik van naam ken: Maarten Spruyt. Laatst ontdekte ik dat hij ook tentoonstellingen maakt en vandaag ging Avro's Close Up over hem.

Erg interessant om te zien hoe hij te werk gaat bij het vormgeven van een tentoonstelling. In de documentaire zien we hoe hij het vervallen slot Oranienbaum bij Berlijn moet inrichten. Hij laat zich volkomen leiden door het verval, de schimmelplekken en de scheuren in het behang. Onderstukken van vitrines worden beplakt met een print van een detail van de kachel die er staat. Prenten die het licht niet kunnen verdragen worden voorzien van gordijntjes bedrukt met een print van de haveloze muren van het kasteel. Uiteindelijk kun je bijna wel zeggen dat er niet alleen kunstwerken worden getoond op de expositie maar dat de hele tentoonstelling een compleet kunstwerk vormt.
Ik blijk zelfs enkele tentoonstellingen van zijn hand gezien te hebben, bijvoorbeeld Rood in het Tropenmuseum en Fabulous Fifties in het Gemeentemuseum in Den Haag, maar helaas, helaas, ook heel wat gemist te hebben.
Maarten Spruyt komt in de docu vriendelijk en bescheiden over en wat ik dan zelf weer erg innemend vind is dat hij een nogal rommelig gebit heeft. Gestileerd is gelukkig niet hetzelfde als perfect.
Je kunt de aflevering hier terugkijken.

Slagwerk

Dit weekend vindt de tweede editie plaats van de Haarlemse Lente, een evenement dat georganiseerd wordt door alle Haarlemse tentoonstellingsruimtes voor hedendaagse kunst. De flyer beloofde diverse openingen en allerlei evenementen. Ik bofte want toen ik de Vishal binnenliep om de expositie te bekijken begon daar net een demonstratie van leerlingen van slagwerkdocent Ans Rietbergen. Het eerste stuk werd gespeeld op oliedrums waar ze eerst met stofdoeken overheen poetsen om vervolgens steeds ritmischer te gaan trommelen. Daarna speelden ze een stuk op drumstel en trommels.

Hierna was het tijd voor een workshop. In eerste instantie aarzelde het publiek om mee te doen, maar Ans drukte de mensen voortvarend een shaker of kleppers in de handen en zo had ze toch snel zo'n veertig man publiek in actie gebracht. Dat de touwtjes van de kleppers allemaal in de knoop zaten kon Ans ("Wie heeft er een schaar?") niet deren.
Het begin van het stuk zou 'spooky' zijn en moesten wij met plastic zakjes ritselen en daarmee de wind verbeelden. Bij een volgend deel had Ans zich laten inspireren door de Vishal zelf en moest een deel van het publiek in de maat zonnevis, zeeduivel of rog zeggen. Arme buitenlandse toeriste die het woordje rogggg amper uit haar mond kreeg. De shaker diende gehanteerd te worden met een 'stiff wrist' zoals Ans in het Engels doceerde en de plankjes moesten op ritmische wijze tegen elkaar geklapt. Dit alles onder de verbaasde blikken van toevallig door het raam kijkende voorbijgangers. Ach en wat is het dan leuk als je daar staat met je zakje en je plankjes en de meiden op de drumstel en op echte pannen tekeergaan. Net op het moment dat je bijna emotioneel zou worden is het afgelopen en zegt Ans Rietbergen: "Kijk, en dàt is nou muziek maken." En zo is het.

ULO

Gezien bij de Schalm, dit Engelse leerboekje van de ULO (onderhand vergelijkbaar met de tegenwoordige Havo vermoed ik). Volgens het schutblad ooit het bezit van leerlinge Annie Vink.
Prachtig die letters.

Gambit

Amusant, de film Gambit met Colin Firth en Alan Rickman in de hoofdrollen (daarom alleen al eigenlijk een aanrader). Firth speelt een kunstkenner die het zat is afgeblaft te worden door zijn baas, miljonair en kunstverzamelaar Rickman, en wraak wil nemen. Daartoe 'ontdekt' hij een Monet, een vervalsing van zijn chauffeur en partner in crime. Het schilderij zou zogenaamd in het bezit zijn van PJ Puznowski (Cameron Diaz). Terwijl de drie onder één hoedje moeten spelen lijkt het hele plan mis te lopen, zeker als Firth zich op Pink Panter-achtige wijze gedraagt in een hotel à la John Lanting, erg grappig. Met twee andere hoofdrolspelers zou dit een melige film kunnen worden, maar met deze rolverdeling is Gambit een aanrader voor een ontspannen avondje.

Ze zijn er weer

De krokussen.

Bedien u zelf

Het bestaat nog, ouderwets vertrouwen in de klant. Kijk maar bij Fixet aan de Zijlweg. Bovendien hebben ze een groot assortiment en altijd voldoende en deskundig personeel, ik geef het hier maar even door.

Eindelijk

Een hele dag zon. De krokusjes waren er ook erg aan toe.

Visafslag II

Grote belangstelling vandaag bij de veiling van de werken van de tentoonstelling Visafslag in de Vishal.
Net toen ik binnenstapte kwam het 3-D beeldje van Eric van Straten onder de hamer (bij wijze van spreken uiteraard) en dat had ik mij inderdaad niet kunnen veroorloven: € 1900,- bracht het op. Fijn voor de kunstenaar en fijn voor de Vishal uiteraard want die krijgt 30 % van de opbrengst. Hiermee worden de bezuinigingen opgevangen en zo kan de Vishal hopelijk nog lang laagdrempelige tentoonstellingen maken. Veel van de werken werden verkocht en vaak ook boven de vraagprijs. Voor de nietverkochte werken is er deze week nog een kansje, ze blijven te koop voor de richtprijs.

Vlaskoorts & Koper

Zo, daar knap je van op!  Dat was weer een energiek concert gisteren van De Kift. Ze speelden nu het tweede deel van hun jubileumconcerttour: alle nummers van de CD's Vlaskoorts en Koper. Waarvan vooral het deel Koper, na de pauze, goed viel bij de fans die Wie streelt mijn kreukelkaken? massaal meebrulden. Wat nou Houten Haarlemmers? Het viel ook zanger Ferry Heijne op die er zelfs Haarlemmer Olie bijhaalde.
Dit concert een keertje zonder vader Heijne, die een dagje oversloeg in het drukke programma, maar wel weer met Frank van den Bos, die tot enige jaren geleden de toetsenist was (op de foto met blazer Patrick Votrian).

Pol

Dat gevoel als je een geliefd oud kinderboek weer in handen krijgt!
Ik verslond vroeger de boeken van Pol, een aapachtig beertje die dikke vrienden was met een inktvis, een zeerob en een pelikaan. Het zijn stripverhalen maar waar tegenwoordig praatwolkjes worden gebruikt kon je in de oudere drukken aan het icoontje voor de zin zien wie er sprak. Vooral de eenvoud sprak mij aan denk ik nu: Pol belandde op een onbewoond eiland, zaagde alle bomen om, timmerde er een huis van en vertrok weer. Koloniaal gedrag denk ik nu. Of hij holde een boomstam uit om daar een kano van te maken. Enfin, dat gevoel om ze weer terug te zien toen mijn jongste zoon er op zijn beurt verslaafd aan was! Ik kende sommige bladzijden uit mijn hoofd, zo vaak had ik ze kennelijk gelezen.

Ik kwam ze van de week weer tegen, wie weet vinden de kleindochters ze ook nog leuk.