Zen in Zandvoort

De vrouw stond bijna te stampvoeten voor de balie, ondertussen worstelend met de rits van haar jas. Ze moest véél te lang wachten voor ze geholpen werd, die mevrouw van het inlichtingenbureau was al zó lang met een klant bezig dat zij nu maar naar huis ging. 'Ik ben helemaal uit Zandvoort gekomen om hier iets te printen, ik ben al uren bezig en nou lukt het niet!' Ik vroeg of ik even mee zou kijken met haar om haar te helpen, nou vooruit, eigenlijk had ze nu geen tijd meer maar mopperend liep ze weer mee naar de computers, haar jas weer losmakend. Ze dook in haar ruime boodschappentas om haar notities tevoorschijn te halen en ik kon een blik werpen op een berg losse blaadjes, dichtbeschreven enveloppen en notitieblokjes. Dat ging even duren zag ik. Met veel gezucht en gesteun dook ze het juiste blaadje op en toverde de juiste website weer op het scherm. En nee, het kon op mysterieuze wijze inderdaad niet afgedrukt worden. Het lukte mij ook niet dus ik stelde voor om het vanaf mijn eigen bureau te printen en toen kwam ze wat tot bedaren. 'Hoe doet u dat nou?', kippig tuurde ze naar het scherm op mijn bureau. 'Als het zo lang duurt en het lukt maar niet wordt je het zó zat!' zei ze. Ik kon me er wel iets bij voorstellen. 'En ik had ook nog telefoonnummers willen opzoeken van mijn familie maar daar heb ik nu helemaal geen zin meer in'. Toen ik voorstelde dat ik dat wel even voor haar wilde doen was het weer helemaal goed tussen de bieb en haar. Helemaal zen verdween ze weer naar Zandvoort, het lijstje met telefoonnummers was alweer verdwaald tussen alle andere notities in haar tas.