Hofjesconcerten

Gisteren door de hele stad: Hofjesconcerten, onderdeel van de Koorbiënnale.
Een perfecte locatie voor de concerten was het Doelenplein, het binnenplein van de bieb.
En waar kon literatuur en muziek hier beter samengaan dan bij het optreden van Theaterkoor Blue Moon die het boek Het leven is vurrukkulluk van Remco Campert vertolkte. Gekleed in jaren vijftig jurkjes en pakken zongen zij delen uit het boek, onder bezielende leiding van Harry Habets. Toen het even ging regenen was er niets aan de hand, twee koorleden met paraplu stelden zich strategisch op rond de piano om de boel droog te houden.

Kippevel

Nee, ons optreden gisterenavond met Koor Kippevel in het Rosenstock Huessyhuis had niets met de Koorbiënnale te maken.
Eerlijk gezegd vonden we het zelf best goed gaan maar of het publiek er ook zo over dacht? Ik hoorde wel een paar keer opmerken: 'Wel moeilijk repertoire hè?'. Enfin, wij hadden plezier en de solisten van Zangstudio Haarlem maakten veel goed. Kitty Hage heeft een stem als een orkaan en is bekwaam in opera zowel als musical. Lodewijk Bosch van Drakestein charmeerde het publiek met zijn amusante inleiding en zijn vertolking van Don Giovanni.

Wollige woefers

Als je alles al gedaan hebt en van gekkigheid niet meer weet waar je je creativiteit aan zult spenderen dan kun je altijd nog hondentruitjes gaan breien. Er is zelfs pas een boek over verschenen: Wollige Woefers van Debbie Bliss.
Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, is het grappig of grenst het aan dierenmishandeling? Een goed in zijn vacht zittende terriër, waarom zou je die een Sherlock Holmes jasje aan doen? Toegegeven, het past wel uitstekend bij het model. Maar een mopshondje met een bijenpakje aan? En een bokser met een pierrotkraag om, of een hondje met een alpinopet op?
Het boek ziet er goed verzorgd uit, leuk die hondenfoto's die in een tekening verwerkt zijn. Maar toch, de grote vraag blijft: Waarom?

Teflonbaby

Als de 80-jarige Marjan Berk hoort dat haar 16-jarige kleinzoon naar het Jean College gaat bij haar aan de overkant zegt ze spontaan: dan kan hij mooi doordeweeks bij mij wonen. Marjan heeft zelf een tijd bij haar grootmoeder gewoond toen haar eigen moeder stierf en nu herhaalt de geschiedenis zich, kleinzoon's moeder is ook jong overleden.
Het is verbazend hoe jong van geest Marjan Berk is. Ze is geïnteresseerd in alles waar de puber (ze noemt hem 'Baron') mee bezig is en ze zijn elkaar zeer toegenegen. In columnachtige stukjes beschrijft ze hoe ze Baron 's ochtends naar school marchandeert en hoe ze zelf weer een ritme krijgt doordat ze voor hem kookt. Ze noemt hem 'Teflonbaby' omdat alles waar hij geen boodschap aan heeft van hem af lijkt te glijden. In het laatste stukje maken ze een soort overzicht van de tijd die hij bij haar woonde en dan blijkt dat ',,,de teflonlaag is afgebladderd. Hij dúrft! Hij kan het leven aan.'
Leuk vlot geschreven door een pittige vrouw die haar familie hoog in het vaandel heeft staan.

Uitgelezen

Uitgelezen maar niet afgedankt, afgeschreven boeken kun je nog op veel manieren hergebruiken. In de vitrine van Bibliotheek Haarlem Centrum staan verschillende voorbeelden. Kleurige slingers gemaakt van oude prentenboeken, kleine slingertjes gestanst uit atlassen en verpakt in mooie gevouwen doosjes, boeken gebruikt als journal of schetsboek en objecten van gevouwen boeken.
Op pinterest kun je eindeloos veel ideeën vinden.
En laat nu net morgen de boekenverkoop beginnen...

Klaplopen

De vrouw met het kastanjebruine haar trippelde net de poort van de bieb uit toen de man kwam aanlopen. Zij, een goed geconserveerd vrouwtje van in de vijftig, parmantig op haar hakjes, haar grote bruine ogen altijd wijd open, klaar om contact te maken. Hij, een kalende zestiger, in zichzelf lachend om een binnenpretje, was op weg naar huis.
Ze zei: 'Wat kijkt u vriendelijk, u heeft zeker een leuke dag!' Hij was verrast, waar kende hij haar ook alweer van, maar antwoordde: 'Ja zeker, ik liep net gezellig door de Vijfhoek, daar is de kunstlijn'. Nee, dat wist ze niet maar ze luisterde geïnteresseerd naar wat hij erover vertelde. Toen zei ze: 'U kunt me misschien wel even helpen met mijn fiets. Hij is stuk en ik heb eigenlijk geld nodig om hem te laten maken'. Ineens herinnerde de man zich weer de reputatie van deze charmante vrouw. Klaplopen is een ouderwets woord maar zij wist precies wat het betekende. Hij rukte zich los uit zijn betovering en mompelde slapjes: 'Nee, ik moet weg, ik moet naar mijn vrouw!'. De brunette keek hem na. 'Sukkel' dacht ze bij zichzelf.

Vermist

Kreet van een klant tegen de bibliotheekmedewerkster: 'Waar heeft u mijn zúster gelaten?'

Houtfestival 2015

Het Houtfestival bestaat dit jaar 30 jaar en is nog steeds een van de gezelligste festivals. Zelfs met dreigende regen en af en toe een hoosbui was het vandaag goed bezocht.
Er was muziek, er was lekker eten en er was een uitgebreid kinderprogramma, van knikkerbanen maken tot koorddansen. Maar het mooiste was toch wel de tangosalon in het koepeltje. Op elegante schoentjes of praktische gympjes werd me daar toch een partij zwierig gedanst. Een lust voor het oog, ja, gewoon ...betoverend.

Dokzaal

Het is een oude gereformeerde kerk geweest vertelde één van de eigenaren. We stonden in de Dokzaal in Amsterdam, een hoge lichte ruimte met rondom balkons. Op driekwart van de ruimte is een muur neergezet waardoor er een stuk van de kerk is afgeknabbeld om ateliers te creëren. Met 25 man zijn ze eigenaar en beheren de boel. Een aantal van hen woont in het gebouw en een aantal heeft er een atelierruimte. De zaal wordt verhuurd voor debatten, concerten en andere culturele activiteiten. Best een spannende ruimte.
De bijbehorende barruimte heeft een beetje een uitstraling van een tuttig pannenkoekrestaurant. Grappige details zijn dan wel weer: het hekje om het doorkijkje naar de kelder dat simpelweg is opgebouwd uit de staken van gewapend beton en de nogal aardse wegwijzer naar de toiletten.

Dog Days

Vandaag geopend: de expositie Dog Days van Floor van het Nederend. Floor had vorig jaar een succesvolle expo in De Slang en heeft zich sindsdien verder ontwikkeld. Behalve zwart wit pentekeningen hangen er nu ook schilderijen van zijn hand. Thema van de expositie is Dog Days, ofwel de bloedhete hondsdagen, in werkelijkheid nog even ver te zoeken, maar op de tentoonstelling zijn er volop zonnen en zwembaden te zien.
Verder zijn er fraaie pins in de verkoop, heel aantrekkelijke hebbedingetjes, in gelimiteerde oplage.
De expositie is nog dit weekend in de Dokzaal in Amsterdam.

Tact

'Er zit lippenstift op je tanden' zegt hij behulpzaam terwijl hij het zich gemakkelijk maakt tegen de balie. Hij is met zijn groep jongeren-met-een-beperking in de bibliotheek, zoals elke week. Zijn heuptasje is stevig om zijn middel gegord, hij draagt een trainingspak en zijn haar is geknipt in een rechte pony. Terwijl hij nog steeds opmerkzaam naar mijn tanden kijkt zegt hij: 'Heb je vroeger...' geduimd vul ik in gedachten aan, denkend aan mijn overbeet. 'Gerookt?' zegt hij dan, 'ze zijn zo geel.'

Dank u. Nee, tact heeft hij niet bepaald meegekregen.

Bold Bald

Bold Bald heet de tentoonstelling van Carolien Sikkenk, oftewel 'moedig kaal'. Zij fotografeerde zo'n veertig vrouwen die kaal zijn of maar heel weinig haar hebben. De meesten vanwege een chemo die ze ondergingen maar ook een aantal door de ziekte alopecia. De meeste vrouwen moesten wel even iets overwinnen voor ze kaal op de foto durfden te gaan maar voor allemaal geldt, ze zien er zo mooi uit dat je bijna zelf zou overwegen je hoofd kaal te scheren.
De foto's hangen in De Gang, de expositieruimte van de Doopsgezinde gemeente, in een kloek formaat en in een mooi afwisselend ritme van licht en donker. Het boek dat van deze foto's uitkomt zal in alle ziekenhuizen op de afdeling oncologie komen te liggen als hart onder de riem. Mooi gebaar.

Kippevel

Schrijf het vast in je agenda: een concert van Koor Kippevel, zaterdag 27 juni...

Afslag Leyduin

Huis Leyduin is tegenwoordig opengesteld. Je kunt deze locatie afhuren voor concerten, vergaderingen of exclusieve feesten. Vandaag werd hier de expositie Afslag Leyduin geopend, met als thema Landschap. Dat thema zag je het duidelijkst terug in de schilderijen van Helmuth van Galen (op de foto met een van zijn werken op de achtergond), rustige sfeervolle schilderijen met verre horizons.
Volgens de inleidster van de expo was het thema ook terug te vinden in de foto's van Corrie Swaak, maar dan als menselijk landschap van Noord- Frankrijk en in het werk van Erik de Bree die door het verscheuren van zijn knip- en plaksels steeds weer nieuwe landschappen laat zien. Ach, zo'n thema moet je ruim zien.
Verrassend was wat ze verder over het huis vertelde. Dat het pas in 1920 gebouwd was bijvoorbeeld en dat de architect Andries de Maaker ook half Haarlem heeft gebouwd maar niets vernieuwends ontwierp waardoor hij niet erg beroemd is geworden. Toen het huis al een meter was opgetrokken vond de opdrachtgeefster het toch te klein en hop, het moest opnieuw.

Waterpret

Lekker met water kledderen, dat is toch wel het fijnst wat er is als het zo heet is als vandaag.
Dit is het Haarlemmerplein in Amsterdam met een vloerfontein. Gillende kindjes leefden zich uit.

Eikje

Een spontane eik in mijn nietig stadstuintje? Toch maar niet.

Erfstuk

'Ik heb wat voor je gemaakt' zegt de jongen uit het gezinsvervangend tehuis tegen mijn collega. Hij is samen met de andere jongeren-met-een-beperking in de bibliotheek, hun wekelijks uitstapje. Hij diept een stuk karton op uit zijn tas waar met breed bruin plakband twee tekeningen op zijn vastgeplakt. Het zijn simpele schematische voorstellingen van een soort robots. Collega bewondert haar cadeau uitbundig en dan zegt de jongeman: 'En later kun je het aan je kleinzoon geven. Of aan je kleindochter'.

Lastig

Ze pakt de boodschappentas en loopt het pad op. Oppassen, niet op de voegen lopen. Het hekje openmaken en weer dicht, open en dicht, open en dicht, het moet drie keer. Ze snuift, klakt met haar tong en draait met haar hoofd. Naar de supermarkt. Brood moet ze halen en melk. Melk is goed voor elk, melk is goed voor elk, melk is goed voor elk. Daar heb je de buurman. Hij groet haar vriendelijk. Ze groet terug: ‘Dag Jan’ en roept dan keihard: ‘fuckerdefuck!’. Ze is een beetje gespannen en het lukt haar niet om het om te buigen naar fuikerdefuik. Gelukkig kent Jan haar langer dan vandaag.

Bij de automatische deur van de supermarkt moet ze drie keer naar binnen en naar buiten stappen. Sorry meneertje, het moet, u moet maar even wachten. De oude man staart haar aan. ‘Kutkutkut!’ze kan het niet tegenhouden. De ouwe maakt dat hij wegkomt. Ze zucht, snuift, klakt met haar tong en draait met haar hoofd. Ze pakt het brood en legt het in haar mandje. Legt het weer terug. Pakt het weer en legt het in haar mandje en legt het weer terug. Dan pas is het goed en mag ze het weer pakken en kan het in haar mandje blijven. De melk gaat ook drie keer heen en weer. Een klein jongetje kijkt haar nieuwsgierig aan. Dat vindt ze niet erg, het lijkt een lief jochie.
Bij de kassa moet ze alle spullen kaarsrecht op de band zetten. En ook die van de klant achter haar. De vrouw kijkt haar woedend aan, maar de kassière grijpt in. 'Rustig maar mevrouw, ze kan er  niks aan doen'. De klant rolt met haar ogen en antwoordt: 'gek is lastig!'. Ja denkt ze, gek is lastig, gek is lastig, gek is lastig.

Felixfiets

Tijdens de Vijfhoekkunstroute zag ik deze prachtige fiets. Ongetwijfeld een zusje van de fiets van Smederij Felix die je op de achtergrond ziet.

Feestelijke beelden

Aan de rand van het plein voor de Rai staan zes meer dan manshoge beelden. Ze zijn gemaakt door Guillaume van der Bijl en geïnspireerd op volksvermaak. Je moet even schakelen als je op het beeld van een clowneske koningin stuit, want wat stelt het precies voor? Het lijkt wel of er iemand naast het beeld op de sokkel is geklommen maar dan snap je dat dit een reuzenpop uit een optocht is met zijn 'bestuurder'.
Er staan twee van die reuzen, twee illusionisten met zwevende dames en twee steltlopers. Wel gezellig op zo'n kaal plein.

Passen en meten

Vriendin M. en ik gingen een dagje naar Rotterdam. Ik verheugde mij erop om haar het spectaculaire gestreepte entreeplein van museum Boijmans van Beuningen te laten zien maar wat een deceptie: alles weg! De beschildering werd vernieuwd. Twee harde werkers waren op hun knietjes bezig om het patroon met stift weer aan te brengen. Een hele klus in de hete zon. Kadastraal meetapparatuur kwam er aan te pas. Straks moet alles weer netjes ingekleurd.
Ik wisselde nog even met de caissière van gedachten of het nu nog wel een echt kunstwerk was nu het wordt nagemaakt, maar zij wist het: het is geen kunst, het is een concept. En wel van reclamebureau Thonik weet ik nu na enig gegoogel.

Dreef expositie

Op het laatste nippertje zag ik vandaag in het Provinciehuis de tentoonstelling Met hart en ziel. Hier tonen zes kunstenaars hun visie op het portret.
Claire Felicie maakt drieluiken van jongens voor tijdens en na hun missie in Afghanistan en vroeg zich af wat er veranderd was. Het kan niet anders dan dat er veel veranderd is bij hen maar aan de foto's kon ik het eerlijk gezegd niet zien.
Levi van Veluw maakte een paar zelfportretten waar het gezicht volkomen bedekt is met reepjes vilt of haren. Het geeft een wat macaber beeld, alsof je gevangen gehouden wordt in het haar.
Van Ytje Veenstra zag ik al eerder werk en als liefhebber van knip- en plakwerk kan ik haar collages wel waarderen. Haar inspiratie voor deze serie kwam van de televisieserie Mad men (Megan Draper op de foto).

Schneider vs. Bax

Schneider vs Bax, de nieuwste film van Alex van Warmerdam, is weer een absurde film geworden met veel zwarte humor en zonder moreel besef.
Huurmoordenaar Schneider wordt wakker gemaakt op zijn verjaardag door zijn dochtertjes. Als cadeautje krijgt hij (als je goed kijkt) een kleurboek voor volwassenen. Dan moet hij helaas op pad voor zijn klus. Van Warmerdam speelt zelf Bax, een man die in een afgelegen huis in het riet woont waar gedurende de hele film flink doorheen wordt gebaggerd. De bedoeling is dat Schneider Bax zal vermoorden maar gaandeweg lijkt zijn opdrachtgever toch andere bedoelingen te hebben. Ondertussen dient de ene na de andere ongenode gast zich aan die de hele liquidatie lelijk in de weg zitten.
Een film met wat losse eindjes maar toch de moeite waard.

KunstRAI 2015 (2)

Elvira Wersche verzamelt zand, net zoals Herman de Vries, onze vertegenwoordiger op de Biënnale, dat doet. Alleen maakt zij er zandmozaïeken van. Op foto is het materiaal nauwelijks meer herkenbaar als zand, daarom des te leuker dat Elvira op de KunstRai aan een werk bezig was.
99 Uitgevers/Publishers maakte er een boek van.

KunstRAI 2015

Uiteraard zagen we veel schilderijen op de KunstRai, maar ook veel glanzende foto's, vooral van bloemen en van vrouwen met plastic zakjes op het hoofd à la Vermeer.
Verder interessante papierkunst. Van Bob Bunck 'Figuratieve schilderijen van een tentoonstelling met abstracte schilderijen' (snapt u het nog?) uitgevoerd in golfkarton. Van hetzelfde materiaal maakte Lilith Lindner uitgesneden geveltjes. En Caroline Hofman sneed wonderbaarlijk mooie tafereeltjes uit in zwart of wit papier, opgestapelde stoeltjes op een laag veertjes bijvoorbeeld, of tafeltjes met ijle pootjes, alles in een transparante kubus.