Familie Kuiper, drie generaties kunst

Vandaag was de opening van de expositie van Familie Kuiper, drie generaties kunst, van zo'n zestien leden van de familie Kuiper, al of niet aangetrouwd of  'aangeboren' (een woord van Hannes). De familie schildert niet alleen maar boetseert, beeldhouwt, filmt, danst en musiceert.
Van moeder Marius hing er ook een werk, een gestileerd zelfportret uit de jaren tachtig en verder was ze aanwezig als handpop bij de opening waar dochter Jeanette korte gedichtjes voorlas. (O ja, er is ook een poppenspeler in de familie...).
Bekendste leden van de familie zijn Hannes Kuiper en Christine Peursum, voor verdere introductie kun je terecht op de website van Anne-Rose Kuiper (klik hier). De vierde generatie exposeerde ook al mee, Louise schilderde haar moeder Sarah (boven), veelbelovend!
Op de foto onder vertelt organisator van deze expo Anne-Rose over het werk dat ze speciaal voor deze expositie maakte en in vijf delen bakte in haar eigen kleine oventje.
Van haar hand staat op dit moment ook een kleine expo in de vitrine in de bieb.

Fietsen stallen

Leuk fietsenrek (denk ik). Gezien in Leeuwarden. Handig om je fiets aan vast te zetten.
Of zou het kunst zijn?

Inlichtingen

'Waar staat het eten en drinken?' De man die me dat vroeg zag er wat shabby en verwilderd uit dus ik dacht dat hij in de war was en in de veronderstelling dat hij bij het Leger des Heils was binnengestapt in plaats van in de bibliotheek. 'Ik bedoel de boeken erover!' verduidelijkte hij toen. Oooo...

Joop ter Heul

Joop ter Heul, alle vrouwen van vijftig jaar of ouder kennen in ieder geval haar naam, de heldin uit de serie boeken die Cissy van Marxveldt schreef. Joop groeide zo'n honderd jaar geleden op in een gegoed milieu. Zij behoorde tot de stand waar dienstbodes en nurses normaal waren. Ik kom zelf uit een ander milieu, mijn oma was dienstmeisje, dus daarom alleen al vind ik de boeken zeer interessant om te lezen. Joop is 15, vrolijk en zorgeloos en sleept zich met behulp van haar vriendinnenclub door de schooltijd heen. Haar wereld is bijzonder klein, politiek en oorlog bestaan niet en de grootste ramp die je kan overkomen is dat je de klas uitgestuurd wordt. Toch zijn de boeken nog steeds heel leesbaar, echt een wonder gezien ze al in (de bronnen verschillen) 1914/1919 geschreven zijn (het eerste deel dan).
De delen groeien mee met de leeftijd van Joop en haar lezers. Het leven wordt serieuzer, Joop krijgt een man en haar huwelijk verloopt niet bepaald vlekkeloos. Voor feministen een doorn in het oog want man Leo wenst niet dat Joop (die de hele dag eenzaam thuis zit in een afgelegen huis) opeens, zonder hem erin te kennen naar de stad gaat. Enfin, de geliefden groeien naar elkaar en het huwelijk wordt bekroond met zoon Hans (deel 4).
Voor de jeugd van nu zijn deze boeken waarschijnlijk onbegrijpelijk. Er staan woorden in die ik zelf nog moest opzoeken, er worden japonnen gedragen (dat woord alleen al) met een sleepje! en op zeker moment komt zus Julie zelfs aan in een rijtuig. Voor mij een fascinerende beschrijving van het leven zo'n honderd jaar geleden waarin mijn oma jong was. Bovendien vlot, meeslepend en invoelend beschreven. Kortom, met recht een klassieker.

Stardust Radio Quiz

Projectkoor Stardust had gisteren alweer het laatste optreden met de Stardust Radio Quiz, een fijne voorstelling met de bekende formule: liedjes uit de jaren twintig en dertig, gegoten in een luchtig maar doeltreffend verhaaltje. Alles werd weer, zoals we van Stardust gewend zijn, met veel plezier en enthousiasme gebracht. Vooral quizmaster Miriam stond te stralen toen ze haar vragen op het publiek afvuurde.
Complimentjes voor het koor, het combo, de solisten, de japonnetjes en niet te vergeten: het kapsel van actrice Georgia.

Bloemencorso

Tuttig maar toch best leuk: het bloemencorso. En een enorme reclame voor Nederland en de bollencultuur. Er zijn dit weekend duizenden foto's gemaakt van de praalwagens die nu worden verspreid in Japan, Thailand en Rusland, met de groeten uit Nederland.

De nieuwe Bavo bloeit

De nieuwe Bavo geurt, kun je beter zeggen want het eerste wat opvalt als je de Bavo betreedt is de geur van vele lelies. Je bent dan buiten al een Mariabeeld gepasseerd dat tussen witte lelies en witte tulpen staat als blikvanger voor de tentoonstelling De Nieuwe Bavo bloeit.
Hoogtepunt (letterlijk) is het bloemwerk van Sarah Dikker: Stairway to heaven. Langs een grote spiraalvorm die omhoog rijst, de koepel in, zijn duizenden lelies opgehangen. Aardig, maar toch niet zo spectaculair als ik had verwacht. Maar er was meer te zien. Een grote muur van groene bladeren bij de entree, bloemige bruidsjurken en het Kathedraalmuseum in de catacomben. En lelies natuurlijk. De nis op de foto's was werkelijk een plaatje, de buisjes waarin de lelies zaten schitterden als tranen.
De expositie is het hele weekend nog te zien als aanvulling op het bloemencorso.

Claudy Jongstra

Na de breiexpositie in het Fries Museum gingen we door naar de expositie Ancient light van Claudy Jongstra. Zij is een autoriteit in haar vakgebied: vilt. Ze gebruikt wol van haar eigen schapen en gebruikt vilt onder andere om grote muuroppervlakken te bekleden zoals in de OBA  en in de entreehal van het Fries Museum. Ook maakte ze kostuums voor de film Star Wars.
Op de expositie zelf waan je je in haar atelier. Hier liggen staaltjes en proefjes, tekeningen en plannen. In een grote kast staan tientallen potten met natuurlijke verfmaterialen, een prachtig gezicht.
Voor deze tentoonstelling maakte zij een nieuw werk waarbij ze een nieuwe weg inslaat. het is een installatie in de vorm van een cirkel van blauw-witte strengen wol, een bijna tempelachtig geheel.

Heb je ooit familie gehad

Een wat merkwaardige titel: Heb je ooit familie gehad, een roman van Bill Clegg. Maar de vrouw die deze zin uitspreekt verliest haar geliefde en haar dochter en diens verloofde bij een brand, dus dan begrijp je het beter. Het boek is geschreven in korte hoofdstukken steeds gezien door de ogen van een ander, je moet er wel met je hoofd bij blijven. Maar het is een prachtig boek over misverstanden, rouw en verlies, maar gelukkig ook over hoop.

Familie meerkoet

'Je ziet nergens kleine eendjes' zei mijn wederhelft toen we vandaag langs het Houtmanpad liepen. Maar daar zagen we ma meerkoet op een nest met, jawel, een klein rood koppie naast zich. En daar kwam pa meerkoet net aan met voer.
Het is lente.

Breien!

Breien is weer hip. Na een enorme dip rond de eeuwwisseling is breien weer in. Het Fries Museum speelt daarop in met de leuke tentoonstelling: Breien!  
Rond een boom met allerlei fantasievolle mutsen (je kunt op de mooiste stemmen) hangen vitrines waarin je de geschiedenis van het breien kunt volgen. Alles in die vitrines is ook gebreid, echt prachtig. een gebreide zee bijvoorbeeld met echte golven! Gebreide boterhammen, een gebreid kasteel of een kousenwinkeltje met piepkleine gebreide kousjes (met echte hiel), fantastisch!
In de volgende zaal vind je diverse trends, zoals de ijslandse trui die weer hip werd door de serie The Killing en de col uit de Hunger Games. In de vitrines liggen historische Friese floddermutsen gebreid met ragfijn garen. Ook zijn er proefbreisels: een kleine lange onderbroek, gebreid op school, als voorbeeld voor als je hem later voor je man zou willen breien (!).
In een andere zaal staat meer monumentaal werk. Hier hangen onder andere de (gehaakte!) huisjes van Chrystl Rijkeboer, gemaakt van mensenhaar.
Hier en daar hangen staaltjes met breisels en materialen waar je aan kunt voelen, gelukkig want vrouwen doen dat graag, voelen aan stofjes. Je kunt zelf ook een stukje breien als je zin hebt.
Veel vriendinnenclubjes bezoeken deze expositie en kreten als: o ja, weet je nog, die had mijn oma ook nog, waren niet van de lucht toen wij er waren. 
De expo staat nog tot 28 augustus en is ook toegankelijk voor mannen.

Jouw marktkraam

Een jaar geleden deed ik een oproep om in Haarlem ook een Jouw vierkant op te richten, een winkel waarin je een plank kunt huren om je spullen te verkopen en nu is hij er. Op het Houtplein is Jouw Marktkraam geopend, een winkel waarin je een kraam kunt huren. Er staan op dit moment tassen (nieuw), zeepjes, zelfgemaakte sieraden, boeken en oude kleding, maar dat verandert natuurlijk per week. De helft van de kraampjes is nog leeg dus je kunt er nog bij als je zin hebt. Het kost alleen wel € 30,- euro per week dus je moet wel zeker weten dat je minstens zoveel omzet en dat zal nog niet meevallen.

Kovacs

Ik leerde haar muziek pas kennen via de trailer van De Helleveeg, daar viel ze meteen op met het nummer Diggin'. Ik heb het over Sharon Kovacs, bekend onder haar achternaam. Maar blijkbaar was ik de laatste in Nederland want toen ik ging zoeken of ze wie weet wel eens in de buurt zou optreden was het concert dat ze gaf in Patronaat helaas al stijf uitverkocht.
Nu moest ik me tevreden stellen met een documentaire die over haar gemaakt is: Wolflady. Deze titel verwijst naar de bontmuts met oortjes die ze vaak draagt. In deze film zien we haar haar opnames maken in Cuba, examen doen voor de popschool in Eindhoven, overleggen met haar producer Oscar Holleman en een contract tekenen in Hamburg. Ze voelde zich altijd anders dan anderen en dat is de reden waarom ze haar haar zo kort heeft. Heel veel kom je eigenlijk niet te weten behalve dat ze bij tijden onzeker is en dat muziek haar alles is. Haar stem is diep en haar accent vreemd on-Nederlands. De liedjes die ze zingt doen denken aan Amy Winehouse, soms omlijst met strijkers, echt prachtig.
Een belofte voor de toekomst, kijk en luister zelf maar: Wolflady.

Bloemen van verre

In het voorjaar is het bloementijd in het Frans Halsmuseum. Naast de bloemen op de schilderijen staan er nu ook overal uitbundige boeketten in antieke vazen en potten, een bezoekje waard.
Een aantal Rietveld studenten, afdeling keramiek, maakte speciaal voor het museum nieuwe vazen.
Erg geestig is deze 'vaas' van Koos Buster (zo heet hij echt) Stroucken, de Dwijlemmer (Buster is behalve creatief ook dyslectisch) compleet met keramieken zwabber.

De helleveeg

Film naar het boek van A. F. Th. van der Heijden, De helleveeg, (wat een ouderwets woord eigenlijk). Gefilmd vanuit het oogpunt van Albertje of Abeltje, ik kon het Brabantse accent niet altijd goed verstaan, het neefje van tante Tientje (Hannah Hoekstra). Ze schelen maar 12 jaar en trekken erg naar elkaar toe. Tientje van 18 gedraagt zich grillig en hard, maakt ruzie met haar ouders en behandelt mannen als voetvegen. Haar vader is autoritair en wil dat Tientje stopt met werken in de schoenenfabriek om thuis het huishouden te doen want moeder is ziekelijk. Met wrokkige tegenzin doet Tientje dat en trouwt op haar twintigste met rooie Koos om de deur uit te zijn. Er gaan geruchten dat Tientje onvruchtbaar zou zijn, wat ze zelf ontkent, maar wat reden genoeg geeft om de trouwdag van Tientje en Koos te verpesten. Rode draad in Tientje's leven is Albertje die vaak komt logeren en die zij ook allerlei dingen toevertrouwt. Tussen hen hangt vaak een wat broeierige sfeer. Aan het eind van de film hoort Albert eindelijk waarom Tientje zo'n serpent is geworden en wat er in haar jeugd is gebeurd.
De film laat steeds een fase in haar leven zien, 18 jaar, 29, 36 etc. Dat maakt de film extra interessant omdat de personen steeds ouder worden, het doet een beroep op goede grimeurs. Vooral Hadewych Minis is goed geschminkt als oude vrouw, Tientje zelf blijft daarentegen nogal goed geconserveerd.
Ik ken het boek niet dus weet niet of het goed verfilmd is, maar als speelfilm op zich  is De helleveeg een boeiende film met goede acteurs.

Pierot's Paradise

Eén van de spectaculairste en origineelste kunstwerken in Haarlem dreigt te gaan verdwijnen: Pierot's Paradise, een wandschildering/aankleding  in de Egelantier, gemaakt door Willem Snitker en Piet Zwaanswijk. In een zaal met een spiegelwand zijn de andere wanden beschilderd met bekende en (mij) onbekende Haarlemmers. Het plafond bestaat uit rood-wit gestreept doek wat de illusie van een circustent vervolmaakt. Ik weet nog de sensatie toen ik daar voor de eerste keer binnenliep.
Weet nou niemand een goede bestemming voor dit werk?
Op de foto (rechts vooraan met ster) een jonge Wigbolt Kruyver, links met groen haar Jannie Sipkes.
Wie kent de andere personen?

3D belevenis

Met enige regelmaat kun je in de bieb kennismaken met Virtual Reality ofwel rondwandelen in een niet bestaande wereld. Vandaag stond er iemand in bieb Heemstede met een bril en een scherm. Erg leuk om even te mogen ervaren wat nu nog bijzonder is maar over een tijdje ongetwijfeld doodgewoon.
Met een grote zwarte bril op mijn neus laat de techneut me eerst even kennismaken met een wel heel neppe drie dimensionale wereld: een soort kinderboekillustratie met een knapperend kampvuurtje, een bos en wat lieve diertjes. Of ik nu naar beneden kijkt of opzij of naar boven, overal zit ik in het filmpje.
Het volgende filmpje is al heel wat realistischer: hier sta ik in een grote hal en ik hoor gedreun in de verte. Daar komt om de hoek een dinosaurus aanrennen, hij staat stil, briest naar me,ik deins bijna achteruit, zo realistisch is het, en de dino stapt vervolgens over me heen. Als ik omkijk zie ik hem wegrennen. Dan komt het spectaculairste filmpje: ik sta in New York op het Chrysler Building en voor me gaapt een afgrond. Meteen voel ik mijn handpalmen kleven. Gelukkig houdt de techneut mij voorzichtig vast, mocht de illusie me teveel worden. Je kunt, als je durft even over de rand van de afgrond kijken de diepte in.
Eén van de bezoekers weet te vertellen dat je met Virtual Reality van je hoogtevrees af zou kunnen komen. En zo zullen er ongetwijfeld talloze andere toepassingen bedacht worden.
Mocht je de gelegenheid krijgen om even zo'n bril op te zetten, doe het. De ervaring is bijna niet uit te leggen, die moet je zelf voelen. Om een hip kernachtig woord te gebruiken: gaaf!

Koffieconcert

Tamelijk onvoorbereid vertrok ik vanmorgen naar de Ruïne van Brederode voor een koffieconcert. Er stond me vaag iets bij van tangomuziek, maar verder had ik het mailtje te vluchtig gelezen dus ik liet me verrassen. En ik wèrd verrast. In de oude toren, waar een gezellig vuurtje brandde, wel nodig ook in die kille ruimte, vonden zo'n vijftig man een plaatsje. Hier speelde La Ocasión, een tangokwartet, met celliste, gitarist en een accordeonist. De zangeres leek mij eerst een meisje van vijftien, tot ze begon te zingen. Een prachtig vol geluid, haar stem paste prachtig bij de tango's. Tussen de nummers door kregen we tekst en uitleg over de verschillende nummers dus, nog leerzaam ook. Een mooi begin van deze lenteachtige zondag.
Klik hier om la Ocasión te beluisteren.
Op de illustratie een artist impression van de mooie schoentjes van de zangeres (de rechtse uiteraard...).

Heemsteedse Kunstbeurs

Een kunstlijn is leuk maar het is natuurlijk ook handig om zoveel mogelijk lokale kunstenaars op één plek bij elkaar te zien. Dan kan dit weekend tijdens de Heemsteedse Kunstbeurs. Hier kun je werk zien van onder andere Fokelien Faber, Alet Pilon en Marjan Jaspers.
Op de foto een werk van Karola Veldkamp: twee gouden handen die een eindje touw vasthouden. Denk je. Tot je dichterbij kijkt en ziet dat het allemaal bijen zijn. Karola vertelt dat ze imker is en tot haar schrik een aantal jaar geleden een heel bijenvolk dood aantrof. Uitgemoord door het vergif Round-up dat helaas nog steeds niet verboden is in Nederland. Om er toch nog iets mee te doen en tegelijk de bijen te eren besloot ze ze te drogen en er kunst van te maken. Op de zomerexpo van het Haags Gemeentemuseum vorig jaar zag ik al een hoofd van haar hand, opgebouwd uit raten en omringd door bijenlijkjes. Op de beurs in Heemstede hangen ook kleine porseleinen werkjes die ze maakte naar aanleiding van bijen, en hun 'dans' en 'taal'. Want bijen hebben een eigen taal waarmee ze aan kunnen duiden waar de andere bijen de lekkerste honing kunnen vinden vertelt Karola.
Zo leer je nog eens verrassende dingen op een kunstbeurs.

Het jongensuur

Het zou gisteren geschreven kunnen zijn: Het jongensuur van Andres Burnier uit 1969, zo vlot en actueel is de stijl. Hoofdpersoon is Simone, een joods meisje. Het boek is verdeeld in verschillende hoofdstukken. Apart is dat de hoofdstukken teruglopen in de tijd, het begint met Lichtstad, 1945, en eindigt met Waterstad, 1940. Simone moet onderduiken en is in elk hoofdstuk bij een andere familie ondergebracht. Zij heeft een heldere kijk op de wereld: als je een meisje bent moet je stomme dingen doen zoals stofzuigen en voor de kinderen zorgen. Als je een jongen  bent kun je studeren en een interessante baan nemen. Dat wil Simone, dus ze wil ook een jongen zijn. Elke avond doet ze magische oefeningen om de transformatie naar vrouw tot staan te brengen.
Niet sentimentele roman over een meisje dat aan zichzelf is overgeleverd in oorlogstijd met vele autobiografische elementen.