Theo Swagemakers Museum

Vandaag ben ik er eindelijk heen geweest, net voor het voorgoed zijn deuren sluit: het Theo Swagemakers Museum in de Stoofsteeg. Beneden bevindt zich een galerie met werk van verschillende kunstenaars, nogal uiteenlopend, en op de twee bovenste etages hangt werk van Theo zelf. Sfeervolle portretten, de stillevens en stadsgezichten vond ik wat minder. Het is een klein museum, nogal huiselijk, wat zeg ik, het lijkt wel het clubgebouw van de Theo Swagemakersfanclub! Niet alleen schilderijen zijn er te zien, maar ook zijn schildersezel, palet en zijn (waarschijnlijk favoriete) jasje, serviesgoed van de familie, zijn collectie pijpen, schedels en schelpen, ooit goed voor stillevens, identiteits- en lidmaatschapskaarten, medailles en erepenningen, foto's, brieven en bidprentjes. En niet te vergeten zijn bril en aftershave (Tabac). En vele vele plakboeken met foto's en krantenknipsels. Hierdoor is een bezoek aan het museum een aangenaam tijdsverdrijf, maar helaas! Morgen is het echt voor het allerlaatst open. Dus haast u!

The artist

Aardige film, The Artist. Filmster George Valentin gloreert in de tijd van de stomme films. Zodra de sprekende film opkomt is hij niet meer in tel, hij heeft een spraakgebrek zoals blijkt uit de twee woorden die we hem pas aan het eind van de film horen spreken. Het aanstormend talentje Peppy Miller daarentegen breekt met de komst van de sprekende film pas echt door. Als het leven er op zijn zwartst uitziet voor George redt Peppy hem met een plan: ze gaan niet spreken of zingen in de volgende film maar tapdansen. En en passent vinden ze elkaar.
Het leuke van de film is dat hij ook helemaal in zwartwit is gedraaid en dat er ook nauwelijks in wordt gesproken. Er worden, net als vroeger, titelborden gebruikt en er speelt een orkestje. Pas als de sprekende film is doorgebroken hoort George geluid bij het neerzetten van zijn glas en dat is het eerste geluid in de film op de muziek na. Als hij zelf wil praten komt er echter geen geluid uit zijn keel. Het hondje van George is schattig en speelt een geweldige rol.
Maar toch, het is allemaal net iets te lang, de trailer van de film deed mij meer verwachten. Niettemin, een bijzonder project en onderhoudend genoeg om te gaan zien.

Vossenblond

In de nieuwste roman van Rascha Peper, Vossenblond, wordt een oudere man hopeloos verliefd op een jong escortmeisje. Niet alleen lijkt zij onbereikbaar voor hem, de zaak wordt ook nogal gecompliceerd als ze misschien wel familie van elkaar blijken te zijn.
Ook in dit boek weer ingrediënten die ik inmiddels herken als typisch Peper: het commentaar van iemand in de zijlijn, in dit boek wordt dat gegeven door de hond van het meisje, en een hoofdpersoon die verstrikt is in zijn eigen wereldje, in dit geval de wereld van de archeologie. En Rascha Peper heeft zich weer uitstekend ingelezen, we krijgen een interessante kijk in het opgraven van beenderen in de Grote Kerk van Alkmaar, met alle ins en outs. En tot slot het einde van het boek; de hoofdpersoon zal zich moeten schikken in zijn lot waarin geen happy end voor hem beschoren ligt.
Aanrader.

Grote schoonmaak

Het is af en toe echt net een zolder, de Schalm! Wat je daar allemaal niet vindt.... Nu weer twee hoogst antieke huishoudelijke apparaten, het ene is denk ik een soort boenapparaat, elektrisch, met aan de onderkant twee ronde borstels. Voor 45 euro de uwe, nogal prijzig vind ik, maar ja, wèl een museumstuk.


Het andere is een houten rolveger. Zo'n ding was in mijn jeugd ook nog populair voor kleine klusjes waarbij je de stofzuiger niet wilde pakken. Mooie letters staan erop. Hoe oud zou ie zijn, tachtig jaar?
Al die tijd zuinig door iemand bewaard, bijzonder hoor.

(Ik heb ze niet gekocht hoor, dus als iemand nog interesse heeft...)

Kerstkaarten

Ooit gekocht, maar te mooi om te versturen... (ja, sorry mensen, misschien volgend jaar..)

Gelukkig kerstfeest!

Knus en kneuterig...

Gone with the wind

Eindelijk heb ik deze klassieker uit de Amerikaanse literatuur gelezen: Gone with the wind (vertaald als Gejaagd door de wind). Tot voor kort kende ik alleen vaag de naam Scarlett O'Hara, maar nu weet ik alles van haar, Rhett Butler, Melanie Hamilton en Asley Wilkes. Het is een enorme pil, ruim 1000 bladzijden, maar het verveelt niet. Het is ook geen stereotiepe roman met een romance en een happy end, integendeel. De verwende Scarlett O'Hara denkt dat ze iedereen wel kan krijgen, maar juist degene waar ze haar zinnen op gezet heeft, Ashley Wilkes, trouwt met iemand anders. Uit nijd trouwt ze zelf dan ook met iemand anders, Charles Hamilton, die echter al snel sneuvelt in de burgeroorlog. De oorlog, die ook als achtergrond dient voor het boek, en de bevrijding van de slaven in het zuiden maken het boek extra interessant. Door het hele verhaal heen duikt steeds de veel oudere Rhett Butler op, die meermalen tegen Scarlett zegt dat ze uit hetzelfde hout zijn gesneden, egoïstisch en zonder scrupules. Ze krijgen elkaar uiteindelijk maar maken elkaar niet gelukkig.
Toen ik deze pil eindelijk uit had ben ik meteen de film gaan kijken. Een heerlijke kostuumfilm met prachtige jurken, veel kitscherige plaatjes, zonsondergangen en dramatische muziek.
De tekst kun je bijna letterlijk meelezen in het boek, hier wordt strikt de hand aan gehouden, alleen zijn de gebeurtenissen hier en daar uiteraard wat ingekort. Wat wel opvallend is: de twee kinderen die Scarlett van haar eerste mannen krijgt bestaan in de film helemaal niet! Clark Gable (met eeuwige ironische glimlach) en Vivien Leigh spelen de hoofdrollen, maar dat weet waarschijnlijk iedereen.
Zowel boek als film zijn zeer geschikt voor een regenachtige kerstvakantie.

Carnage

Amusante film: Carnage (bloedbad). Twee ouderparen komen bij elkaar omdat de zoon van de één de zoon van de ander heeft geslagen, verminkt zelfs volgens de moeder van het slachtoffer en dat zet de toon. Onder een dun laagje vernis brandt de strijd los tussen de twee stellen wie nu het best opgevoede kind heeft. Snelle conversaties, geestige teksten, gespeeld door geweldige acteurs (Jodie Foster, Kate Winslet). Ook bijzonder is dat de hele film zich praktisch op één locatie afspeelt en toch niet saai wordt.
Aan het eind van de film, als de strijd op zijn hevigst is, zien we dat de jongens zich inmiddels allang weer verzoend hebben...

Conny Jansen danst

Twee hoogtepunten uit het repertoire van Conny Jansen danst werden opnieuw uitgevoerd tijdens de voorstelling Life Live! Tja, wat moet ik ervan zeggen. Het eerste stuk was prettig voor het oog, met een hele mooie openingsscène. De dansers zaten op de grond, gebogen en met de rug naar het publiek en heel langzaam kwam hun hoofd omhoog. Zo langzaam dat je even alleen maar hoofdloze rompen zag, heel apart. Ook leuk: de combinatie van de boomlange donkere danser met het kleine danseresje. Verder veel dans met de hele groep wat ik altijd leuk vindt. Dit alles begeleid door minimal music in een decor met een soort skatebanen.
Het tweede stuk speelde zich af in een decor van rijen en rijen plastic tuinstoeltjes, wel een mooi beeld. Ze werden opgestapeld door een soort ober en tussendoor werd gedanst, gezeten, en gemompeld, dit alles begeleid door zenuwtergende muziek die, zo merkte ik later pas, gemaakt werd door Corrie van Binsbergen, toch niet de minste. Voor mij was dit niet zo'n hoogtepunt, maar ja, wie ben ik.

Haarlemse kerstboom

De vorige foto's van kerstbomen op de Grote Markt zijn geloof ik verzwolgen via de migratie van weblog, dus hier is er weer een nieuwe.

Spruit

Alles waar worteltjes aan verschijnen plant ik in mijn tuin. Ook bloemen uit boeketten die soms al beginnen uit te lopen. Zo krijg je soms aparte plantjes in de tuin, er staat nu bijvoorbeeld iets wat op een spruitje op een steel lijkt, ik denk een soort sierkooltje.

Daisy Bell

Voor de derde dag op rij naar het Patronaat, dat is in mijn categorie (vrouw, 50 plus) waarschijnlijk een record...
Gisteren was het afscheidsfeest voor Daisy Bell, de oefenruimtes in het slachthuis, zo zonde dat dat ophoudt te bestaan. De hele dag traden in het Patronaat bandjes op die daar ooit geoefend hebben. Zoals Elektrik Hannes die op de foto een dankwoordje uitspreekt tot Tony en Willeke die jarenlang Daisy Bell runden. Tony en Willeke hielden ook plakboeken bij met foto's van al die jaren, plakboeken die te zien waren samen met verschillende filmpjes, via de beamers in alle zalen. Heerlijk, mensen die plakboeken bijhouden...
Mijn zoons hebben er wel geoefend en zelf ben ik er ook wel eens geweest, tijdens Stad als podium, een gedenkwaardige middag (klik hier).

Dit was de wc van Daisy Bell en ook hier zie je het, mensen die van plakken houden!

El Vez

Het Patronaat gaat vrolijk door met kerstvieren: na I love Xmas trad gisteren El Vez op, de Mexicaanse Elvis met zijn kerstshow. Een energiek mannetje dat graag in spagaat gaat en dan soms weer moet worden opgehesen door zijn sexy 'Elvettes'. Hij maakt zijn eigen variaties op kerstliedjes, in een kerstliedje over sneeuw bijvoorbeeld maken hij en zijn zangeressen heel beeldend duidelijk dat het hier om coke gaat, erg grappig.
De show leek net één grote verkleedpartij, ik denk dat hij wel tien verschillende outfits heeft aangehad, de één nog afzichtelijker dan de ander, met glitter op nummer één. Eén van de verkleedpartijen vond plaats op het podium achter een laken, en toevallig stond ik daar praktisch net naast. En behalve een kijkje achter de schermen (letterlijk), kreeg ik nog een vette knipoog toe, haha. My lips are sealed natuurlijk wat ik daar zag...

I love Xmas

Een mopperige kerstman, een dolende Sinterklaas, drie vorstinnen en een siamese Jezus en Maria, ze speelden allemaal mee gisteren in de nieuwste voorstelling van de Eglentier. Na de succeshits El en Ben en I love 84 was I love Xmas natuurlijk een mustsee.
Het verhaal had niet veel om het lijf, het was meer een kapstok om allerlei kerstliedjes aan op te hangen. En wat zijn er trouwens veel leuke (pop)kerstliedjes. En zijn ze op dan neem je gewoon een rapnummer of Frankie goes to Hollywood. De choreografieën waren simpel maar verrassend effectief en de stemmen klonken prima. Jos Ahlers is de perfecte opvolger van André Hazes en Yvonne Rooms gaat een nieuwe carrière tegemoet als rapper. Het werd weer een aanstekelijke dolle avond gisteren in het Patronaat met veel muziek, hilarische vondsten en tot slot nog een heus huwelijksaanzoek.

De post

Zooo..... ook weer geregeld!

De mensen van de post lezen wilikditwel ook, dat is duidelijk. En ze heten tegenwoordig PostNL voor zolang als het duurt, even onthouden.

Blazers

Schattig, zo'n miniconcertje van de jongste blazers van het MZK. In de Haarlemse bieb speelden ze wat kerstliedjes. Het klonk niet allemaal even toonvast, maar sommige blazertjes zijn ook pas een half jaar bezig!

Boekkunst

Een erg leuk idee: de ene kunstenaar maakt een werk, gebaseerd op een boek, stuurt het naar de volgende kunstenaar en die laat zich daardoor op zijn beurt weer inspireren. En zo voort. In de bieb van Amsterdam staan een aantal vitrines met het resultaat van zo'n samenwerking. Agnete Simoni Mortensen maakte een soort boekenschelp van een boek over zwangerschap ('Een gesloten boek voor mij') en omdat het onleesbaar is inspireerde het Marian Smit tot het maken van een boek met onleesbare pagina's door delen van de bladzijden weg te snijden. Interessant om te lezen hoe de kunstenaars geïnspireerd raakten.

Dichter bij huis (voor mij dan) een andere kleine tentoonstelling met boekkunst: in de bieb van Haarlem. Daar exposeert Boekbindgroep Boek en Band werk dat is geïnspireerd door het thema: Kookboek. Zeer divers en aardig uitgewerkt.

Tijdelijk buiten gebruik

De brievenbussen zijn nu al weer afgesloten vanwege vuurwerk. Het is 12 december...!
TNT of hoe de post tegenwoordig maar mag heten, wordt wel èrg voorzichtig met de brieven van zijn klantjes. Iets boosaardigs in mij zegt me dat het misschien ook wel een beetje bezuiniging is, scheelt toch weer een heleboel ritjes om die brievenbussen niet te hoeven legen....
(Gelukkig heb ik toch nog een in gebruik zijnde bus gevonden voor de post naar Friesland).

Kerstzang

Vandaag: kerstmarkt, kerstzang, kerstdrukte....
Je komt er wel van in de kerststemming, ik ga zo de kerstspullen maar eens opzoeken.

Op de foto de Kennemer Christmas Carol Singers in de Gravenzaal.

Expotips

Nog twee kleine expotips: in het Architectuurmuseum staat een tentoonstelling over de Slachthuisbuurt. Smaakvolle foto's van vroeger en nu, maar ook maquettes met plannen. En voor degenen die de geweldige locatievoorstelling STEK hebben gemist in dezelfde Slachthuisbuurt (klik hier) is daar nog een videoregistratie van zodat je een idee kunt krijgen.
Tip twee is een geweldig videofilmpje van Rob Carter dat nu in de Vishal draait: rechts achter in de hal moet je een kleine zijingang in en daar in het gewelf wordt het afgespeeld: Metropolis. Het is een stop-motionfilmpje waarin je landkaarten en tekeningen tot leven ziet komen en een stad ziet verrijzen (en weer ten onder gaan uiteindelijk). Vooral de gebruikte techniek is geweldig inspirerend: tekeningen en landkaarten waaruit huizen en gebouwen omhoog ploppen, wegen en knooppunten die worden neergesmeten op de kaart en daar hun plek vinden, eigenlijk niet na te vertellen, dus gaat dat zien. Ook aardig in de Vishal de kleine objecten van Karola Veldkamp, gemaakt van straatvuil en de foto's van Rob Slooten waaronder een van een groep gierzwaluwen ergens in het zuiden, je hoort hun geroep er bijna bij.

Feest in Haarlem

In het Historisch Museum staat weer een kleine, maar fijne tentoonstelling: Feest in Haarlem. Het behandelt allerlei feesten, van de kroningsfeesten tot aan Bevrijdingspop en alles daartussen in. Beknopt natuurlijk, maar het is weer prettig en smaakvol gepresenteerd zoals we van dit museum gewend zijn. Zo staat er bijvoorbeeld meteen al in de eerste zaal een feestboog, versierd met rood-wit-blauwe strikken en bladgroen, echt iets wat je je bij de feesten in vorige eeuwen kan voorstellen. Er liggen feestprogramma`s van de bevrijdingsfeesten in vitrines en het koffertje van Ray Kaart staat er, met zijn muziekinstrumenten, ter decoratie van Haarlem Jazz Stad. Er staan miniatuurkermisattracties en de firma Monnickendam richtte een vitrine in met maskers en andere feestartikelen. Daarnaast zijn er zijn natuurlijk vele prenten en foto`s te bekijken, erg leuk.

C&A

Op zich vind ik hem leuk, deze nostalgische retroreclame van C&A, maar ik heb toch het gevoel dat ie het tuttige imago van C&A geen goed doet.

Nep

Goh, nog ouderwetse houten kratjes, dacht ik bij het zien van deze stapel. En woorden als groenteman, degelijk, ouderwetsche gezelligheid en stamppot, drongen zich aan mij op. Tot ik het gezichtsbedrog zag, het zijn gewoon kartonnen dozen met kistjesprint.

Mmm, voel ik mij nu genept of niet? Ik geloof dat ik het wel leuk vind, het valt onder de afdeling tuttige retrokitsch, dus leuk.

5 December

Toen ik klein was nam mijn oma me speciaal mee om ze te zien, en nu vind ik ze nog steeds leuk, deze klimmende zwarte pieten van de Bijenkorf in Amsterdam (en ik ben niet de enige, zie foto...).

Venetië (3)

Toen we in Venetië waren bezochten we ook het eiland Murano dat bekend is om zijn glasproductie. Het stikt er dan ook van de kitscherige souvenirwinkeltjes met glazen snuisterijen. Maar op straat staan hier en daar bijzondere glazen objecten, kijk even mee:

Glazen boeket

Glazen mannetje (bedekt met glaskorrels)

Glazen (zee?)ster

Glazen strobaal

Venetië (2)

Veel grachten en gondels, dat wist ik wel van Venetië, maar dat er bij elke hoek die je omslaat weer een verrassing wacht, daar had ik geen idee van. Een straatje, een pleintje, een doodlopende steeg, een kruispunt van bruggetjes? Het is niet te voorspellen.
Er zijn geen wegen, dus geen auto's en doordat alle bruggetjes traptreden hebben rijden er ook geen fietsen. Een enkele moeder sleepte een kinderwagen de trappen op, het kind hotsenbotsend in het wagentje.
Terwijl ik dit schrijf, stilzittend op mijn stoel heb ik soms nog steeds de gewaarwording dat ik op één van de vaporetta's zit, de varende stadsbus. Alle Venetianen hebben zeebenen volgens mij, ik zag niemand zich vasthouden, men stond rustig los midden op het deinende dek, oud en jong.
En Venetië duur? Ach, als je veel moet plassen wel ja.
Veel toiletten hebben een wastafel met voetpompsysteem, je drukt met je voet op de knop op de grond in plaats van aan een kraan te draaien. Handig en zuinig, slim!

Wat verder opviel: de hordes Japanse toeristen die je geregeld tegenkomt, de plankiers voor de overstromingen die overal klaar staan, de kleine fleurige altaartjes die hier en daar aan de huizen hangen en natuurlijk hangt er overal wasgoed.

Venetië

Ik was dus in Venetië. Ik had een vage voorstelling van deze stad: kanaaltjes, gondels en het San Marcoplein, maar het is toch altijd weer heel anders om er dan in werkelijkheid rond te lopen. Het was prachtig windstil en knisperigfris herfstweer en Venetië liet zich dan ook van zijn beste kant zien.