Rob Acda

De Rob Acda Award bestaat 20 jaar. Dat werd gisteren gevierd met 20 bandjes in alle zalen van het Patronaat. Leuk idee, maar echt storm liep het niet.
The Syrens was één van de eerste bandjes, mooi die meisjesstemmen bij elkaar, ik hou er van. Tip voor de dames: als het mis gaat niet gaan giechelen en elkaar aankijken maar altijd doen alsof het zo hoort. Verder zagen we een energieke Pépé Fischer als frontman van Beatcream en de bands Schizoid Lloyd, Stuurbaard Bakkebaard en Good Meat waarvan de stem van de zanger me altijd weer verbaast, zo diep. KrakersIJland (foto), de winnaar van de laatste Rob Acda Award bleek in tegenstelling van wat je bij die naam verwacht geen punkbank te zijn maar een bluegrass countrybandje.

Fries Verzetsmuseum

Eén van de onderdelen van het Fries Museum in Leeuwarden is het Fries Verzetsmuseum.
Op een wand hangen foto's van mensen die de oorlog meemaakten en kun je hun verhaal lezen. Het is een project waarbij het publiek zelf foto's mocht aanleveren, een mooie manier van verbinding. Die verbinding vind je ook terug bij het poëziealbum van de joodse Eva Beem, omgekomen in de oorlog. Je kunt een bladzijde aan haar album toevoegen.
In een schematisch nagebouwde gevangeniscel hoor je het verhaal van de overval op de gevangenis in Leeuwarden waarbij 51 verzetsmensen werden bevrijd. Er werd geen geweld gebruikt en er waren bijzonder genoeg geen represailles.
Van To Hofstra liggen er tien schriften waarin ze van alles noteerde en plakte over de oorlog. Geweldig dat dit bewaard is gebleven en nu in een museum ligt.

Tina

Ik scoorde een stripboek van de Tina in de kringloopwinkel en liep nog wat rond te kijken met het boek onder mijn arm. Een man schoot me verheugd aan, lange haren, verweerd gezicht, een jaar of veertig. Hij zei: 'Die Tina boeken, wat zijn die leuk hè? Ik vind er altijd zo'n speciale sfeer inzitten, in die verhalen.' Ik dacht even dat hij me voor de gek hield maar hij bleef serieus. Hij had al een hele stapel verzameld en ook de losse weekbladen vertelde hij. Ik zei maar niet dat ik het boek alleen had gekocht om er eens leuk mee te knutselen en de tekstballonnetjes te veranderen. Eenmaal thuis bekeek ik de plaatjes eens goed, Lekker kneuterig en toch een beetje spannend en verder erg jaren zeventig. Best leuk ja, veilig wel. Misschien bedoelde hij dat wel.

Plastic soep

Ik voel mezelf al reuze milieubewust omdat ik al mijn afval scheid en braaf alle plastic naar de containers breng, maar Cristy ter Braak gaat nog vele stappen verder. Zij koopt helemaal niets meer wat plastic bevat of wat in plastic is ingepakt. Dat vertelde ze vandaag tussen neus en lippen door tijdens de Open Ochtend in de Bibliotheek op het station. Christy werkt voor de Dopper Foundation en komt veel op scholen om te vertellen over plastic. Hoe komt het in je huis en wat gebeurt ermee als het 'weg' is. Weg is het dus nooit want er zijn inmiddels oceanen vol met plastic soep bestaande uit minuscule deeltjes, even klein als plankton. Ze toonde foto's van een atol ergens in de oceaan en zelfs daar, waar het paradijselijk lijkt, zitten de magen van de vogels vol met stukjes plastic.
Gelukkig zijn er mensen als Boyan Slat die een soort mega plasticzuiger uitvond die grote hoeveelheden water kan schoonmaken. En zelf kunnen we 'troeptrimmen' (trimmen en bukken terwijl je vuil raapt), geen plastic tasjes meer aannnemen maar eigen boodschappentassen gebruiken, geen ballonnen meer oplaten en wil ik ook zo'n vuilgrijper zoals Christy bij zich had. En er dan elke dag een rondje mee wandelen (of fietsen). En het statiegeld mag natuurlijk absoluut niet afgeschaft. Integendeel, het moet juist uitgebreid worden. Cristy refereerde nog aan dit filmpje, duidelijker pleidooi voor statiegeld is er niet.

Rijles

Collega J. vertelde lang geleden, gierend van de pret, over haar rijlessen. Eén keer was ze zo ingespannen bezig dat ze in plaats van de versnellingspook de knie van de rijinstructeur te pakken had. Een andere keer kreeg ze zo'n ruzie met dezelfde man dat ze midden op een kruispunt uitstapte. Het toppunt werd bereikt toen ze examen moest doen. Binnen een minuut was de uitslag bekend. Ze reed weg in de achteruit. Gezakt.

Nena

Wat een bijzondere film: Nena, een Nederlands-Duitse coproductie. Nena is een ca 16-jarig meisje wiens vader en moeder gescheiden leven. Haar vader is bijna volledig verlamd en woont bij zijn broer die voor hem zorgt. Nena woont bij haar moeder maar zoekt haar vader vaak op. Ze beleeft haar eerste heftige liefde en dan doet haar vader een zelfmoordpoging. Het blijkt zijn tweede al te zijn en Nena is woest omdat ze dat niet wist. Ze praat er met hem over op de manier van: wat heb je liever, onder de trein of verdrinken, zoals ze ook met haar vriendje praat. Als niemand haar vader met zijn doodswens durft te helpen besluit Nena het dan maar zelf te doen.
Een indrukwekkende film, prachtig gespeeld door Abbey Hoes die praktisch de hele film draagt. Deze Nederlandse Audrey Tautou is met haar sprekende bruine ogen een genot om naar te kijken. De film is fijn statisch opgenomen met lange rustige shots. De openingsscène is al een pareltje: een lang shot waarbij een zwembad van bovenaf gefilmd wordt. (Klik hier voor de trailer). Grappig detail is de scène van Nena met een tros ballonnen, een knipoog naar het bekende liedje 99 Luftballons.
Filmmaakster Saskia Diessing had zelf een ernstig zieke vader en het recht op zelfbeschikking was voor haar een belangrijke reden om deze film te maken.

Ap Esenbrink

Kijk eens, we hebben een echte Ap Esenbrink aangeschaft. 'Aangekocht' op de Vijfhoekkunstroute. Van  Ikeabordjes en een duikbrilletje maakte Ap deze vislamp, zeer sfeervol.
Nu nog even een mooi plekje zoeken.

Vijfhoekkunstroute 2015

Gisteren onder grote belangstelling geopend met een wat vage dans- en dichtperformance in een stampvolle Nieuwe Kerk: de Vijfhoekkunstroute van 2015. Slim om het Pinksterweekend te gebruiken, zo is er een dagje extra en zou je misschien wel álle adresjes af kunnen gaan.
Maar eerst muziek. Trio Hannes was vandaag de eerste muzikale act. Hannes Kuiper op gitaar en trom, een bejaarde meneer waarvan Hannes gnuivend beloofde zijn leeftijd niet te vertellen, maar beslist een senior, op gitaar en Christine Peursum op draailier en nikkelharp. Nikkelharp? Ja, een viool met toetsen en Christine is één van de zes bezitters/spelers van zo'n ding in Nederland. Ze speelden oud-Hollandse liedjes en Amsterdamse meezingers, alles op soms wat ongeoefende maar charmante wijze.

Taalklimop

Op het plein Zaailand in Leeuwarden staat een grote betonnen luchtkoker van de parkeergarage die eronder ligt. René Knip kreeg de vraag om de koker een acceptabel aanzien te geven. Dat deed hij door een gedicht van Melvin van Eldik om te vormen tot een, in zijn eigen woorden; 'plantaardig schrijfsel, een taalklimop'. Klik hier voor een filmpje.
René Knip maakt prachtige dingen trouwens, belettering in de ruimste zin van het woord.

Meetbaar water

Jan Ros maakte dit kunstwerk, een zwembad in een gracht, om te laten zien dat het water dat uit de gracht komt schoon is. Nou ja, schoon, schoon.... het idee is leuk.
Het werk heet Meetbaar water en is te zien bij de Groentemarkt in Leeuwarden.

Slager Bakker

En om de hoek zit bakker Slager...

Flatsj

Mevrouw Jansen wandelde in het park. Voor haar voeten fladderde een duif onhandig op. Dat lijkt me nou zo leuk, dacht mevrouw Jansen bij zichzelf, om te kunnen vliegen. Zo moeilijk kan dat niet zijn als zelfs die klunzige duif het kan. Ze wapperde voor de grap eens wat met haar armen. Het leek warempel wel of ze iets van de grond kwam. Zo probeerde het nog eens, maar wat serieuzer. Ja hoor, ze zweefde iets boven het pad, wel een paar meter lang. Aha, dacht mevrouw Jansen, dus zo doe je dat. Ze ging het nu echt serieus aanpakken en jawel, al fladderend bereikte ze de tak van een boom. De onderste weliswaar maar toch. Goh, wat enig, dacht ze, en dat op mijn oude dag. Ze vloog nog een stukje en nog een. Het ging steeds beter en voor ze het wist was ze geroutineerd. Ze zat net even uit te rusten op een lantaarnpaal toen ze haar buurman aan zag komen lopen. Een vervelende vent waar ze nog een appeltje mee te schillen had. Dit heb ik nou altijd al eens willen doen, dacht ze. Ze ontblootte haar achterwerk. Gewoon een kwestie van goed mikken.

Observeren

We hebben schrijfles van Willemien. Zij stuurt ons naar buiten met de opdracht om iemand te observeren om zo een personage te verzinnen. ’Kijk hoe hij of zij beweegt, hoe hij staat, loopt en praat’ zegt Willemien. ‘Maar doe het niet te opvallend, we willen natuurlijk geen politie achter ons aan’ maakt ze nog een grapje. Ik ga buiten op het terras zitten, lekker in de zon. Even verder zie ik Mieke staan, een medecursist. Ik moet even gniffelen, ze heeft een zonnebril op met megagrote glazen, een schrijfblok in haar hand en bestudeert ‘onopvallend’ een muizige vrouw die kennelijk op iemand staat te wachten. Ik zit al mee te denken hoe ze de persoon straks zal omschrijven. Maar eenmaal terug in de les beschrijft Mieke haar persoon als ‘John, een donkere schoonmaker met een brede lach en een geel hesje aan.’ Ik kijk lelijk op mijn neus. Ik had de hele man niet eens gezien. Over observeren gesproken.

Zandvoort

Het was vandaag lekker zonnig, prima weer voor de jaarmarkt in Zandvoort. Tout Amsterdam flaneerde voor de kramen langs.
Er was een optreden van de Sgt's Wilson's Army Show, zangeresjes a la de Andrew Sisters, maar die Amsterdammers maak je niks wijs. Achter mij: 'Meid, dat singe se niet selluf hoor, se pleebekken het alleen maar'.

Gat in de stad

Is het een decorstuk of is het echt een gevel die bewaard moet blijven? Het blijft een raar gezicht deze wankele muur naast een groot stuk braak terrein.

De perzik van onsterfelijkheid

Als voorbereiding op het theaterstuk van Rieks Swarte De perzik van onsterfelijkheid had ik Jan Wolkers' gelijknamige boek  gelezen. Daardoor weet ik dat de hoofdrolspeler praktisch in zijn eentje het hele boek uit zijn hoofd oplepelde, een prestatie, maar tegelijkertijd ook weer wat saai.
Het is bevrijdingsdag 1980 en die wordt gevierd met de komst van Canadese veteranen op de Dam. De hoofdrolspeler, Ben, (Ali Çifteci) zat in de oorlog in het verzet samen met Corrie en haar vriend Henk die in de oorlog werd doodgeschoten. Corrie en Ben trouwden later maar het was geen gelukkig huwelijk. Corrie is zwaar aan de drank, de wijkverpleegster komt voor haar langs en ondertussen heeft Ben bedacht dat hij een nieuwe brommer voor Corrie wil kopen. Hij maakt een vergeefse tocht langs fietsenzaken die gesloten zijn. Daarna laat hij de oude hond Snoet uit en neemt hem mee naar zijn volkstuintje.
Op een scherm zijn beelden te zien van getekende straten en gebouwen terwijl die door Rieks Swarte met een kleine camera gefilmd worden, sfeervol, maar niet speels en verrassend zoals ik dat in eerdere voorstellingen van hem zag. Twee geluidsmannen bedienen hun instrumenten op het toneel, het heeft een hoorspelachtig effect. Jammer dat de acteurs zonder microfoon speelden, je moest je soms inspannen om hen goed te kunnen verstaan. Een mooie rol is weggelegd voor hond Snoet, een handpop die beurtelings wordt bediend door Rieks of Ali en dan even een levensechte hond is.

Haarlemse Dichtlijn 2015

Het thema van de Haarlemse Dichtlijn 2015 is Verder is alles rust. Maar al luisterend naar de dichters merk je pas goed hoe lawaaierig de omgeving kan zijn. Ik weet nu dat er veel verkeer rijdt langs Appel en dat je dat daarbinnen ook goed hoort. De dichters die vandaag meededen aan de Dichtlijn zullen het ook wel gemerkt hebben. Zo had Joyce van Hes, die bij Koops optrad, de pech om met het carillon van de Bavo te moeten wedijveren juist toen ze het woord stilte noemde, ook wel weer apart. En Maria van Oorsouw declameerde net haar laatste gedicht toen iemand zijn scooter startte en een eeuwigheid stationair liet draaien. Maria eindigde, toevallig of niet, haar gedicht met Rust, Eikel!
Jan Kal (foto) had nergens last van, zijn geoefende stem klonk overal doorheen.

Moederkruid

Ik geloof niet dat ik ooit iets van Carry Slee gelezen heb maar het boek Moederkruid was meteen een schot in de roos. Het beschrijft de jeugd van een meisje dat opgroeit met haar zusje en haar ouders. Vader is een nonchalante charmeur en moeder een kijvende jaloerse en neurotische vrouw met smetvrees. Geen enkel moment merk je iets van liefde voor haar kinderen. Ze is een en al zelfbeklag en verwijt. Toch blijft de ik-figuur, een naamloos meisje, haar moeder onvoorwaardelijk trouw.
Je merkt duidelijk de stem van de moeder in de dochter: 'Er werkten vier vrouwen bij papa in het atelier. Mama zei dat het er drie waren. Beppie mocht ik geen vrouw noemen, dat was een teef.'
Door het faillissement van de vader moet het gezin noodgedwongen in een mindere buurt wonen, tot grote frustratie van de moeder. Door de achterdocht van de moeder en haar smetvrees leven de kinderen voortdurend in een spagaat, loyaal aan de moeder maar ook hunkerend naar aandacht van vriendinnetjes en een lieve buurvrouw.
Moederkruid is geschreven in een prettige eenvoudige en directe stijl en geeft een heel invoelbaar beeld van de loyaliteit van een kind. Het is de eerste roman voor volwassenen van Carry Slee, hierop volgen nog Dochter van Eva en De toegift, alle drie autobiografisch.

Welkom in de buurt

Wat een aardig idee, een welkomstbord als je de  buurt binnen rijdt. De Frans Halswijk heeft zo'n bord staan, aan de Schotersingel. Er hangen wat foto's in, de datum van de eerstkomende wijkvergadering en nog zo wat info.

La famiglia Hegge

Wie kent het niet: De familie Kegge,  uit de Camera Obscura van Hildebrand, alias Nicolaas Beets.
Ik ontdekte laatst dat het in 1930 in het Italiaans is vertaald.
Een beetje slordig, dat wel.
Zoek de verschillen:

Roode Zondag

In de serie Roode Zondagen van de Roode Bioscoop trad vandaag de Amsterdam Klezmer Band op. Een mooie mix van traditionele klezmer muziek en zelfgeschreven nummers zoals een nummer over Duke Ellington. Vrolijke feestmuziek met hier en daar een vleugje droefenis.

Met de tijd mee

De kleinkinderen spelen in de tuin, heel genoeglijk met ouderwetse knikkers. Het spelletje krijgt een eigentijds tintje als ik grote zus tegen de kleinste hoor zeggen: 'En als we dan alle knikkers in dit kuiltje hebben gegooid, gaan we naar het volgende level'.

Route National

Het leek wel een tot leven gekomen cartoonplaatje, de voorstelling Route Nationale. Een man en een vrouw met helmachtige kapsels, zij heeft bizarre plateauzolen waarop nauwelijks te lopen valt en een heel aparte doorzichtige tas aan de arm. Ze gaan naar haar ouders maar belanden in een file die met het uur langer en extremer wordt. In de file staat ook Gloria, een flirterig meisje dat het op de man voorzien heeft. Twee grijs geschminkte muzikanten spelen jazzachtige muziek, Gloria zingt (ze heeft een mooie stem) en speelt trompet.
Ietwat merkwaardige en gestileerde voorstelling van Gloria via Orkater/De Nieuwkomers, met Sanne Vanderbruggen, Vincent Croiset en Serin Utlu.

Ton Boon

Vandaag kreeg ik mijn prijs voor het geplaatste Hofjesverhaal, een gesigneerd en ingelijst exemplaar van de illustratie.
De kunstenaar is Ton Boon die ik nog niet kende, ik vermoed dat dit zijn website is. Leuk! Dank Willem Brand.

Taart!

Het 25e nummer van de Hofjeskrant is uit en mijn verhaal staat er in!
Dat roept om taart, en wel worteltaart...
Lees het hier:

Elke dag een stukje worteltaart

Taart! dacht mevrouw Jansen terwijl ze in de winkelstraat om zich heen speurde. Ze had een paar uur rondgesjouwd met pakjes en tasjes en nu was ze moe. Even vragen aan iemand waar ze hier taart kon eten. Ze stapte op een vrouw af die vriendelijk de wacht leek te houden bij een poort, leunend op een wandelstok.
Dichterbij gekomen keek mevrouw Jansen verbaasd op. Het was helemaal geen vrouw maar een meneer op leeftijd met een paardenstaart, oorbellen en een rok aan. Ach, wat zou het, dacht mevrouw Jansen, het zal wel in de mode zijn. De persoon wees haar een lunchroom waar ze een tafeltje vond aan het opengeschoven raam. Wat een heerlijk plekje dacht ze, de vogeltjes kwetterden, het zonnetje scheen en de tuin waar ze op uitkeek was een oase van rust. De tuin bleek te horen bij het Proveniershofje en er was trouwens ook heerlijke worteltaart te koop.

Mevrouw Jansen genoot van haar thee en de taart en hield ondertussen de tuin in de gaten. Een zwartharige bewoonster plantte een schildersezel en een stoeltje in het gras. De vrouw droeg een nogal overdreven deftige hoed. Dat vond mevrouw Jansen tenminste, maar ze was ook wel een beetje jaloers, zo artistiek zou ze zelf ook wel voor de dag willen komen.

Ineens dook de kop van een oude man op voor haar raam. Héé! schreeuwde hij, Heb je een euro? Mevrouw Jansen omklemde haar tasje en vroeg zich af wat ze moest doen, maar de man beende alweer weg. Hij was gekleed in een lange leren jas en had zijn kromme benen gestoken in rubber regenlaarzen. Hij schreeuwde wat naar de schilderes maar die gaf geen sjoege en vervolgens bukte de man zich om een grijze poes te aaien. Wel een dierenliefhebber, dacht mevrouw Jansen, misschien is hij toch niet zo eng als hij er uitziet.

De meneer met de rok kwam de tuin in en verdween in een woning. Die woont hier dus ook dacht mevrouw Jansen, wat een aparte bewoners allemaal.

Haar blik viel op een raam aan de overkant. Dat huisje stond zo te zien leeg. Ze werd ineens onrustig. Sinds meneer Jansen dood was voelde ze zich niet helemaal meer thuis in haar eengezinswoning. Stel je voor dat ze hier zou kunnen wonen? Maar misschien moest je wel een klein beetje apart zijn voor je in aanmerking kwam. Ach wat, zij kon toch ook een hoed kopen! Mevrouw Jansen begon plannetjes te maken. En dan elke dag een stukje worteltaart. 

Bevrijdingspop

Rampzalig leek het te worden, Bevrijdingspop 2015. Regen en bliksem, de weinige bezoekers gekleed in plastic poncho's. Het park was zelfs even gesloten vanwege enorme windvlagen.
Heel jammer voor Krakersijland en Sue the Night, hun optredens werden geannuleerd.
Later op de middag kwam het voor de andere bands weer goed gelukkig, het weer klaarde op en het programma werd hervat.

Open Joodse Huizen, sprekende herdenkingen

De huidige bewoner uit de Emmalaan ontdekte dat er in zijn huis een joodse familie heeft gewoond. Zij werden in de Tweede Wereldoorlog vermoord. Het zoontje van de familie, Jopie, was toen 8 jaar, net zo oud als bewoner's zoon toendertijd. Dat greep hem zo aan dat hij een zoektocht is begonnen naar een foto van dit gezin. Gaandeweg kwam hij steeds meer te weten over deze familie, een geschiedenis die hij vandaag vertelde aan belangstellenden tijdens Open Joodse Huizen. 'Een foto van een gewoon gezin in een gewoon huis, die ze net zoals wij hier, graag op de schoorsteen hadden staan' aldus de bewoner. Die foto is nog steeds niet gevonden.
Op de Verspronckweg vertelde Frits Gies over zijn oom Herbert Drilsma die in 1943 in Bloemendaal op de schietbaan is vermoord als represaille omdat er een Duitse onderofficier was doodgeschoten. De hoogbejaarde Frits Gies verloor zich vanochtend een beetje in zijn eigen verhaal met als wreed detail: toen Frits jaren later in dienst moest leerde hij schieten op dezelfde schietbaan.
In de Roerdompstraat vertelde Jack Eljon weer het verhaal over zijn onderduikverleden op dit adres (lees hier hoe dat vorig jaar ging).
Ook hier weer veel belangstellenden waar Jack graag mee in gesprek ging. Hoe hij dat onderduikverleden heeft ervaren vat zich samen in de uitspraak: 'Mijn vrouw en ik hebben afgesproken, als zoiets ooit weer gebeurt dan blijven we met zijn vieren bij elkaar'. Aandoenlijk: de jodensterren van hem en zijn moeder die hij rond liet gaan.

Heemstedenaren onder Japanse bezetting

Al een tijdje hangt de expo Heemstedenaren onder Japanse bezetting in de Heemsteedse bieb. Edith Lambermon fotografeerde als afstudeerproject voor de Fotovakschool overlevenden van jappenkampen en maakte een kort interview met elke geportretteerde. Voor de expositie in Heemstede maakte ze een nieuwe serie speciaal over Heemstedenaren. Vandaag vertelde zij in de bibliotheek dat ze haar project begon omdat haar moeder in een jappenkamp had gezeten en dat ze deze groep mensen wilde vastleggen voor ze er niet meer waren.
Aansluitend vertelde één van de geportretteerden, Heleen Smit, over haar jeugd in een jappenkamp. Hoewel ze niet al te diep inging op het ellendige bestaan in de kampen kwamen er toch wel emoties los in de zaal. Wat ze over haar komst naar Nederland vertelde was al schrijnend genoeg: Ik voelde me niet welkom. Ze zeiden: jullie hadden het tenminste warm, wij hadden alleen maar bloembollen te eten. En ik dacht bij mezelf: hádden wij maar bloembollen.
Na de lezing werd nog lang nagepraat. Mevrouw Smit vertelt haar verhaal vaak voor de klas en het was haar opgevallen dat onderwijzers vaak geen benul hebben van deze kant van de oorlog. Mooi dat de bibliotheek in deze vergeten geschiedenis een rol kan spelen.

Haarlem waterproof

Duizend jaar water en de stad, dat is de insteek van de tentoonstelling over water in Museum Haarlem (voorheen het Historisch Museum). Het is een beknopte maar mooie en duidelijke expositie geworden waarin de schoonheid van het water, de vervuiling, de bedrijven aan het water en de waterzuivering aan bod komen. Ook voor badhuizen, hygiëne en bronwater is aandacht. De tentoonstelling is smaakvol aangekleed met een antiek bad (heel smal en op wieltjes, economisch en handig!), een lampetstel en een oud wastafeltje.

Silvia Steiger

De noodzaak van een handstand is de titel van de overzichtstentoonstelling van Silvia Steiger in Museum Belvédère. De titel verwijst naar een fotoserie genomen van een ronde bokaal in de vensterbank van haar nieuwe huis waar ze na haar scheiding ging wonen. Ze vulde de bokaal met water alsof het haar tranen waren en fotografeerde een dag lang de buitenwereld door de bokaal heen. Ze sloot de serie af met de foto van een straatartiest die een handstand maakte en dat markeerde haar herstel.
Steiger legt zich niet vast qua techniek of materiaal. Zo staan er 29 voetafdrukken van haarzelf in epoxyhars, ze schilderde 39 zeegezichten die bij elkaar geëxposeerd zijn en er staat een baby, opgebouwd uit distelzaden met de sneue titel: I am loveable too. 
Poëtisch is de Zak voor angst die ze maakte van oude plunjezakken in de tijd dat er regelmatig Starfighters neerstortten. De bijbehorende tekst zegt:
Open de rits
Neem de angst in je hand
Stop haar in de zak
En sluit snel weer de rits
Erg leuk is het Ferweech My, een meer dan levensgroot mensachtig object dat je zelf van houding mag laten veranderen door aan de touwtjes te trekken.