Moederkruid

Ik geloof niet dat ik ooit iets van Carry Slee gelezen heb maar het boek Moederkruid was meteen een schot in de roos. Het beschrijft de jeugd van een meisje dat opgroeit met haar zusje en haar ouders. Vader is een nonchalante charmeur en moeder een kijvende jaloerse en neurotische vrouw met smetvrees. Geen enkel moment merk je iets van liefde voor haar kinderen. Ze is een en al zelfbeklag en verwijt. Toch blijft de ik-figuur, een naamloos meisje, haar moeder onvoorwaardelijk trouw.
Je merkt duidelijk de stem van de moeder in de dochter: 'Er werkten vier vrouwen bij papa in het atelier. Mama zei dat het er drie waren. Beppie mocht ik geen vrouw noemen, dat was een teef.'
Door het faillissement van de vader moet het gezin noodgedwongen in een mindere buurt wonen, tot grote frustratie van de moeder. Door de achterdocht van de moeder en haar smetvrees leven de kinderen voortdurend in een spagaat, loyaal aan de moeder maar ook hunkerend naar aandacht van vriendinnetjes en een lieve buurvrouw.
Moederkruid is geschreven in een prettige eenvoudige en directe stijl en geeft een heel invoelbaar beeld van de loyaliteit van een kind. Het is de eerste roman voor volwassenen van Carry Slee, hierop volgen nog Dochter van Eva en De toegift, alle drie autobiografisch.