Enfin, het museum was een aangename verrassing. In het buitenmuseum staan verschillende stijlen Afrikaanse huisjes waar je om of doorheen kunt lopen. Waterhuizen op palen uit Benin, of de majestueuze woningen van de Dogon. Een museummedewerker legde de laatste hand aan het vernieuwen van het bladerdak van een pygmeeënhut. Hij vertelde dat het nog best tijdrovend was om deze hutten te renoveren. De pygmeeën zelf gebruiken grote bananenbladeren dus die zijn gauw klaar, maar hier in Nederland moest hij zich behelpen met snoeisel van de laurierplant en dat duurt wat langer.
Tussen de huizen door liepen hier en daar kippen, heel sfeervol, maar ik kan me ook voorstellen als je zelf in Afrika bent geweest dat het wat doods overkomt zo zonder volk, geuren en geluiden. Maar zelf vond ik het heel leuk en de kinderen die er rondliepen ook. 'Ik woon hier' leefde een klein meisje zich al in 'en ik ga eten koken!' terwijl ze een stamper pakte en in een pot begon te roeren.
Na het buitenmuseum was ik eigenlijk al voldaan maar de kassajuffrouw vertelde dat het binnenmuseum ook de moeite waard was en dat klopte. Niet alleen oude Afrikaanse maskers maar er is ook veel hedendaagse Afrikaanse kunst. Bovendien is alles heel aantrekkelijk gepresenteerd. Zo is er een vitrinewand met kleine voorwerpen. De wand is gebogen zodat elke vitrine naar de bezoeker toe gericht staat, je hoeft dus niet te bukken om in de onderste vitrine te kijken, een vondst.
In één zaal staat een expo met grote kleurige foto's over een vrouw die erin geslaagd is een nieuw overgangsritueel te bedenken voor meisjes in plaats van de besnijdenis. Het lijkt erop dat dit door steeds meer dorpen wordt opgepikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten